สวัสดีค่ะเพื่อนๆ
    
คือบ้านเราเปิดธุรกิจขายอะไหล่รถยนต์ แห่งหนึ่งย่านคนจีน ซึ่งธุรกิจนี้สืบทอดมาตั้งแต่อากง (บ้านเราค่อนข้างจีนและหัวโบราณ) เรามีพี่ชาย1คนค่ะ ก็คือช่วยกันทำที่บ้านเนี่ยแหละ ซึ่งทุกวันนี้ลงมาเหมือนไม่ได้ทำอะไร นั่งเปิดบิลไปวันๆ นั่งเฝ้าออฟฟิศ พี่ชายก็เช่นกัน คือที่บ้านมันไม่มีอะไรให้ทำ มีพนกชาย 8 คน ญอีก2 

คือพ่อเราต้องการให้ลูกลงมานั่งเฝ้าแบบที่เค้าทำตั้งแต่30ปีก่อน (สมัยรุ่นอากง) แบบนั่งประจำอยู่หน้าร้าน แบบนั่งเฝ้าพนักงานยกของ เรากับพี่ชายออกไปไหนไม่ได้ เพราะถ้าออกก็จะรู้ว่า พ่อไม่พอใจ ไม่ได้ออกมาเป็นการกระทำ แต่แสดงออกมาทางสีหน้า เรารู้สึกไร้ค่า เหมือนนั่งเฝ้าไปวันๆ แบบไม่ได้อะไร 20ปีที่แล้วทำยังไง ตอนนี้ก็เหมือนเดิม คือพ่อมีความคิดว่าการนั่งเฝ้าหน้าร้านคือการทำงาน คือพ่อเราไม่ออกไปไหนเลย ไม่ปล่อยซักที บ้านเราทำงานวันเสาร์ด้วย ทำงานเสร็จเลิก 17.00 น. พ่อก็ขึ้นบ้านนอน แล้วลงมาทำงานใหม่ วนแบบนี้

คือเราเคยพูดว่า บางทีอยู่บ้านอย่างเดียวมันไม่ได้อะไร เพราะมันไม่มีไรทำ พ่อก็ประชดว่า "คิดเองไม่ได้ก็ไม่เป็นไร" ทุกวันนี้ลงมาทำงานยังไม่รู้ว่าหน้าที่ตัวเองคือไร นอกจากเปิดบิล กับ เก็บเงิน เป็นงี้มาเกือบ3ปีแล้วละค่ะ 

 ส่วนแม่เราก็คือไม่ได้ทำอะไร เป็นแม่บ้านปกติ พ่อก็บอกบังคับให้แม่ลงมา ลงมาแบบนั่งเล่นที่ออฟฟิศโดยที่ไม่ได้ทำอะไร สงสารแม่ คือมันก็ไม่ได้ลำบาก แต่ไม่เข้าใจว่า บังคับให้ลงมาเพื่อ คือแม่เราชอบทำกับข้าวมาก ปกติที่บ้านจะทำ3มื้อ ถ้าแม่อุดอู้อยู่แต่ด้านบน ไม่ลงมา พ่อก็จะประชดด้วยการไม่กินข้าว555 งงไหมคะ 

มันคงแก้อะไรไม่ได้แล้วค่ะ แค่หาที่ระบายและอยากได้กำลังใจ มีใครเคยเจอเรื่องแบบนี้บ่างไหมคะ