ช่วงพล่าม(ไม่ค่อยมีสาระ)
สวัดดีครับ วันนี้ผมมาอธิบายมุมมองของผมเอง
ตั้งแต่เด็กจนโต ผมมีเพื่อนร่วมห้องที่เป็นเด็กพิเศษมาก็เยอะอยู่ไม่น้อย แต่สิ่งที่ผมสังเกตเห็นหลักๆเลยคือ พวกเขามักไม่อยากกินยา บางคนแอบเอาไปทิ้ง บางคนก็แสร้งว่ากินแล้ว บางทีก็บอกไปตรงๆว่าไม่อยากกินจนเพื่อนคนอื่นต้องบังคับให้กินเนื่องด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่ร้อยทั้งร้อย พอผมไปถามว่าทำไมไม่อยากกิน ก็มักตอบแค่ว่าไม่อยากกินเฉยๆ

เข้าสู่เนื้อหา
ตอนนี้ ผมเป็นสมาธิสั้น แต่ไม่ใช่เด็กพิเศษนะครับ ซึ่งหลังจากที่ผมทนความน่ารำคาญของโรคนี้มานานหลายปี สุดท้ายผมก็เลย ตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ ซึ่งก็ได้ยาตัวนึงมา ชื่อยาเมทิลเฟนิเดต ผมจำได้เลย ว่าแพ็คเกจยามันเหมือนของเพื่อนสมัยเด็กผมมาก และผมก็มั่นใจว่ายาที่พวกเขากินน่าจะเป็นชนิดเดียวกัน
หลังจากที่ผมกินไปหนึ่งเม็ดผ่านไป 10 ถึง 20 นาทียาก็เริ่มออกฤทธิ์ ความรู้สึกมันแย่มาก คือคลื่นใส้ ไม่อยากอาหารอย่างรุนแรง มันรุนแรงถึงขั้นที่ว่าแค่นึกภาพก็อยากจะอวดออกมาแล้ว และมันก็ทำให้ผมรู้ว่าทำไมยาตัวนี้ถึงต้องกินหลังอาหาร เหตุผลก็น่าจะเพราะถ้ากินก่อนอาหาร มันจะทำให้เราไม่อยากอาหาร ซึ่งบางทีในระหว่างที่ยาออกฤทธิ์ ผมดันหิวขึ้นมา รู้สึกว่าอยากกินอาหารมากแต่ก็มีความรู้สึกอยากจะอ้วกตามมาด้วย
และมันทำให้ไม่ง่วง ซึ่งได้ผลดีกว่าคาเฟอีนถึง6เท่า(ความคิดเห็นส่วนตัว)
ผลข้างเคียงต่อมาคือใจเต้นแรง บางทีหายใจลำบาก รู้สึกอึดอัดตลอดเวลา มันเป็นแบบนี้จนผ่านไปประมาณ5-6ชม.จนยาหมดฤทธิ์ ทุกๆอย่างจะกลับเป็นปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ไม่อยากอวก นอนได้ตามปกติ กินอาหารได้อร่อยตามปกติ
ที่มาเล่าก็มีแค่นี้ล่ะครับ ขอบคุณที่อ่านจนจบครับ