เรื่องราวคร่าวๆ ผมได้เลิกกับผญคนนึง ไปเมื่อประมาณ1ปีครึ่ง ซึ่งเธอเป็นรักแรก และยังเป้นรักเดียวที่ผมเคยมี โดยเป็นการจากลาด้วยดี หลังจากเลิกกันก็มีโอกาสได้ติดต่อกันบ้างในเรื่องงานนิดหน่อยประมาณ 4ครั้ง/ปี (ผมกับเธออยู่คนละจังหวัด) อวยพรวันเกิดหรือปีใหม่บ้าง รวมถึงเวลาเธอเครียดๆเรื่องงานก็โทรมาระบายบ้างไม่มากนักในฐานะพี่น้อง โดยที่กว่าจะทำใจได้ก้ยากและนานมาก จนตัดสินใจที่จะทิ้งเธอให้เป็นอาหารของกาลเวลา แต่ก็ยอมรับแบบแมนๆเลยว่าในเศษเสี้ยวเล็กๆ1%นั้นยังมีความคิดว่า"คนที่ใช่ยังไงก็ต้องวนกลับมา"  ซึ่งชีวิตก็ดำเนินมาเรื่อยๆ จนเมื่อไม่นานนี้ มีสายที่คุ้นเคยโทรมาร้องไห้ ซึ่งรู้โดยทันทีว่าไม่ใช่เรื่องงานแน่นอน ไล่เรียงไปมาจนเธอสารภาพว่าเธอไปมีชู้กับเพื่อนร่วมงานซึ่งมีครอบครัวแล้ว ที่เกิดจากความใกล้ชิดและความเสน่หาของทั้งสอง   แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่าการกระทำเหล่านั้น คือความรู้สึกของเราเอง ทำไมเหมือนมีมีดเล็กๆกรีดบางๆบนแผลเบาๆในจุดเก่าๆไม่ได้รุนแรงแต่ก็พอให้รู้สึกได้บ้าง โดยเราก็ไม่ได้รู้สึกโกรธแค้นอะไรเค้า แค่รู้สึกผิดหวัง, เสียใจกับการใช้ชีวิตของเธอ ,ขยะแขยง(เข้าใจอารมณ์คนโดนนอกใจว่ารู้สึกยังไงได้เลย), เป็นห่วง ฯลฯ ค่อนข้างหลากหลายอารมณ์มาก และจินตนาการต่างๆนานาๆเยอะมาก 

จึงอยากขอความเห็นว่า ผมผิดปกติตรงไหนมั้ย ทำไมยังมีความรู้สึกนี้ทั้งที่เราก็ทิ้งเธอไว้กับกาลเวลาแล้ว แต่ถ้าให้กลับไปผมไม่มีทางกลับไปแน่นอน
หรือเพื่อนๆท่านใดมีคำแนะนำ ประสบการณ์ หรือแง่คิดใดๆ  รบกวนชี้แนะด้วยครับ ขอบพระคุณครับ จากใจบอบช้ำดวงน้อยๆ 😂