เราเป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวมาสองปีแล้วค่ะ ทำงานหาเงินเลี้ยงลูกด้วยตัวเองหมดทุกอย่าง(ก่อนเลิกขาดกับพ่อของลูกก็หาเงินและเลี้ยงเองเช่นกันค่ะ)...เราโอเค.กับชีวิตตอนนี้มากๆค่ะ ถึงจะเหนื่อยหน่อยแต่คือความสบายใจ100% เพราะที่ตัดสินใจเลิกกับพ่อของลูก คิดทบทวนแล้วว่า ชีวิตนี้ขอเหนื่อยกับการดูแลซัพพอร์ตลูกเท่านั้น จะไม่ยอมเหนื่อยกายเหนื่อยใจกับอะไรให้มาบั่นทอนให้เสียสุขภาพจิตอีก ทุกวันนี้โฟกัสทุกอย่างคือลูกหมดเลยค่ะ
แต่จะมีคนรอบข้างทั้งเพื่อนๆหรือญาติพี่น้อง ชอบมาบ่นให้เราฟังเรื่องชีวิตคู่ และจะเป็นไปในทิศทางเดียวกันหมดคือ...ทางสามีทำงานคนเดียว ส่วนผญ.จะอยู่บ้านเลี้ยงลูกดูแลในบ้าน มีปัญหาเรื่องเงินไม่พอใช้ โดนสามีพูดข่มเรื่องเป็นคนหาเงินเข้าบ้านเวลาที่ทะเลาะ ไปไหนทำอะไรก็โดนสามีบ่นไม่กล้าคิดตัดสินใจอะไร เพียงแค่เพราะเค้าเป็นคนหาเงินเข้าบ้าน....
เรารับฟังปัญหาของพวกเค้านะคะแต่ไม่ได้พูดหรือแนะนำอะไรไปนะคะ เข้าใจว่าเรื่องครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและยิ่งมีลูกด้วย ยิ่งต้องคิดให้ถี่ถ้วนทุกอย่าง...
แต่ในความคิดเราที่ทั้งหาเงินทั้งเลี้ยงลูกเองแบบ100%เราเข้าใจทั้งสองฝ่ายนะคะ...แต่บางทีต่างฝ่ายไม่ได้ทำในสิ่งที่อีกฝ่ายทำอยู่ ทำคนละหน้าที่เลยไม่เข้าใจกัน
แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าเงินคือปัจจัยหลักในการใช้ชีวิตทุกวันนี้เลยทำให้คนที่หาเงินเข้ามาในบ้านคิดว่าเค้าอาจจะแบกรับภาระมากที่สุด...ถึงจะเป็นภรรยาหรือเป็นแม่ของลูกต่อให้สามีหาเงินทำงานได้มากแค่ไหน ก็ควรที่จะยืนหยัดได้ด้วยตัวเองบ้างเพราะอนาคตมันไม่มีอะไรแน่นอน..
และอีกเรื่องคือ...การเลี้ยงลูก เพื่อนเราจะเลี้ยงลูกจัดแจงทุกอย่าง แต่ถ้าสมมุติลูกดื้อหรือทำนิสัยที่ไม่โอเค. เค้าจะสอน ดุหรือตีลูกไม่ได้เลย สามีเขาจะด่าเค้าทันที จนล่าสุดตอนนี้ลูกชายเค้าอายุ5ขวบกว่า เวลาไม่ได้ดั่งใจหรือแม่ห้ามอะไร ลูกต่อยและหยุมหัวแม่แล้วจ้าาาาา และทุกครั้งที่แม่ดุเด็กคนนั้นจะแกล้งร้องแล้วเรียกพ่อวิ่งไปฟ้องพ่อ เราเห็นแล้วคันไม้คันมือมาก5555 คนเป็นแม่เลี้ยงลูกยังไงถึงเอาลูกไม่อยู่ ปัญหาคือสองคนสามีภรรยามีแนวคิดในการเลี้ยงลูกที่ไม่ตรงกัน ทำให้เด็กมีนิสัยที่แสดงออกมาแบบนั้น การข่มภรรยาต่อหน้าลูกทันทีที่ภรรยาดุลูก ทำให้ลูกไม่ฟังแม่เลย
นี่อาจจะเป็นข้อดีที่เราเลี้ยงลูกสอนลูกคนเดียว และอีกอย่างถ้าสมมุติพ่อของลูกเราดุหรือตีลูกเราทนไม่ได้แน่ๆ เพราะเขาไม่ได้เลี้ยงดูมาตั้งแต่แรก เขาไม่มีวันเข้าใจและรู้นิสัยของลูก ที่จะเอาเหตุผลมาสอนลูกได้ (เราอยู่บ้านกับแม่นะคะ ถ้าแม่ดุหลานเราก็เงียบให้ท่านสอนเพราะท่านรักหลานมากถ้าไม่ทำผิดจริงๆ จะไม่ดุเลย...และถ้าเราดุลูกสอนลูก แม่เราก็จะเงียบ ถ้าสงสารหลานจนทนดูไม่ได้ท่านก็จะหลบไปนั่งตรงอื่น)
ขอถามความเห็นจากประสบการณ์พ่อบ้านแม่บ้านหน่อยค่ะ? ปัญหาแบบนี้มีกันบ้างรึเปล่า?
***ปล.ทุกคนไม่ได้โชคดีมีสามีที่ดีทุกคน เรามองเห็นครอบครัวที่มีสามีดีหรือพ่อของลูกที่ดี เรารู้สึกยินดีกับเค้ามากๆ มันคือความสมบูรณ์ที่สุดในชีวิตการเป็นแม่คน**
การมีชีวิตคู่คือความทุกข์?
แต่จะมีคนรอบข้างทั้งเพื่อนๆหรือญาติพี่น้อง ชอบมาบ่นให้เราฟังเรื่องชีวิตคู่ และจะเป็นไปในทิศทางเดียวกันหมดคือ...ทางสามีทำงานคนเดียว ส่วนผญ.จะอยู่บ้านเลี้ยงลูกดูแลในบ้าน มีปัญหาเรื่องเงินไม่พอใช้ โดนสามีพูดข่มเรื่องเป็นคนหาเงินเข้าบ้านเวลาที่ทะเลาะ ไปไหนทำอะไรก็โดนสามีบ่นไม่กล้าคิดตัดสินใจอะไร เพียงแค่เพราะเค้าเป็นคนหาเงินเข้าบ้าน....
เรารับฟังปัญหาของพวกเค้านะคะแต่ไม่ได้พูดหรือแนะนำอะไรไปนะคะ เข้าใจว่าเรื่องครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อนและยิ่งมีลูกด้วย ยิ่งต้องคิดให้ถี่ถ้วนทุกอย่าง...
แต่ในความคิดเราที่ทั้งหาเงินทั้งเลี้ยงลูกเองแบบ100%เราเข้าใจทั้งสองฝ่ายนะคะ...แต่บางทีต่างฝ่ายไม่ได้ทำในสิ่งที่อีกฝ่ายทำอยู่ ทำคนละหน้าที่เลยไม่เข้าใจกัน
แต่ก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าเงินคือปัจจัยหลักในการใช้ชีวิตทุกวันนี้เลยทำให้คนที่หาเงินเข้ามาในบ้านคิดว่าเค้าอาจจะแบกรับภาระมากที่สุด...ถึงจะเป็นภรรยาหรือเป็นแม่ของลูกต่อให้สามีหาเงินทำงานได้มากแค่ไหน ก็ควรที่จะยืนหยัดได้ด้วยตัวเองบ้างเพราะอนาคตมันไม่มีอะไรแน่นอน..
และอีกเรื่องคือ...การเลี้ยงลูก เพื่อนเราจะเลี้ยงลูกจัดแจงทุกอย่าง แต่ถ้าสมมุติลูกดื้อหรือทำนิสัยที่ไม่โอเค. เค้าจะสอน ดุหรือตีลูกไม่ได้เลย สามีเขาจะด่าเค้าทันที จนล่าสุดตอนนี้ลูกชายเค้าอายุ5ขวบกว่า เวลาไม่ได้ดั่งใจหรือแม่ห้ามอะไร ลูกต่อยและหยุมหัวแม่แล้วจ้าาาาา และทุกครั้งที่แม่ดุเด็กคนนั้นจะแกล้งร้องแล้วเรียกพ่อวิ่งไปฟ้องพ่อ เราเห็นแล้วคันไม้คันมือมาก5555 คนเป็นแม่เลี้ยงลูกยังไงถึงเอาลูกไม่อยู่ ปัญหาคือสองคนสามีภรรยามีแนวคิดในการเลี้ยงลูกที่ไม่ตรงกัน ทำให้เด็กมีนิสัยที่แสดงออกมาแบบนั้น การข่มภรรยาต่อหน้าลูกทันทีที่ภรรยาดุลูก ทำให้ลูกไม่ฟังแม่เลย
นี่อาจจะเป็นข้อดีที่เราเลี้ยงลูกสอนลูกคนเดียว และอีกอย่างถ้าสมมุติพ่อของลูกเราดุหรือตีลูกเราทนไม่ได้แน่ๆ เพราะเขาไม่ได้เลี้ยงดูมาตั้งแต่แรก เขาไม่มีวันเข้าใจและรู้นิสัยของลูก ที่จะเอาเหตุผลมาสอนลูกได้ (เราอยู่บ้านกับแม่นะคะ ถ้าแม่ดุหลานเราก็เงียบให้ท่านสอนเพราะท่านรักหลานมากถ้าไม่ทำผิดจริงๆ จะไม่ดุเลย...และถ้าเราดุลูกสอนลูก แม่เราก็จะเงียบ ถ้าสงสารหลานจนทนดูไม่ได้ท่านก็จะหลบไปนั่งตรงอื่น)
ขอถามความเห็นจากประสบการณ์พ่อบ้านแม่บ้านหน่อยค่ะ? ปัญหาแบบนี้มีกันบ้างรึเปล่า?
***ปล.ทุกคนไม่ได้โชคดีมีสามีที่ดีทุกคน เรามองเห็นครอบครัวที่มีสามีดีหรือพ่อของลูกที่ดี เรารู้สึกยินดีกับเค้ามากๆ มันคือความสมบูรณ์ที่สุดในชีวิตการเป็นแม่คน**