มีเรื่องอยากระบายอารมณ์  ฉันมีลูกสามคน สามีตอนนี้ไม่ได้ทำงานอะไร เป็นพ่อบ้านเลี้ยงลูกคนเล็ก  ตอนนี้ทำงานหาเงินคนเดียว สามีออกจากงานมาห้าหกปีแล้ว เรื่องเงินไม่มีปัญหา  มีใช้จ่ายอย่างสบาย ๆ   เมื่อก่อนไม่มีปัญหาอะไร  เพิ่งรู้สึกมีปัญหาเมื่อสักปีหนึ่งมานี่เอง  ปัญหาคือ ความคิดเห็นเริ่มจะไม่เข้ากันกับสามีเหมือนเดิม   มุมมองหลายอย่างเริ่มต่างกันไป เราทำงานประจำ  แต่สนใจการลงทุนในอสังหาริมทรัพย์ มีความชอบและก็คิดว่ามีความสามารถทางนี้  แต่พักหลังนี้จะปรึกษากับสามีเรื่องการลงทุนแทบไม่ได้เลย  คุยกันก็เหมือนจะทะเลาะกัน  มีอยู่ครั้งหนึ่ง เราพูดเรื่อง อสังหาริมทรัพย์  แต่สามีพูดออกมาแบบดูถูกเรา ประมาณว่าไม่เห็นจะเก่งจริงเลย ขายทีไรก็ขายผ่านนายหน้าทุกที ไม่เห็นจะขายได้ด้วยตนเองสักหลัง  เราก็ อ้าว  พูดอย่างนี้หมายความว่าไง  ขายครั้งหนึ่งก็กำไร 15 - 20 เปอร์เซนต์  ยังไม่พอใจหรือ  ค่านายหน้าก็เป็นส่วนหนึ่งของค่าใช้จ่ายในการขาย  ไม่แปลก  เราโกรธมากไม่ช่วยอะไรและยังไม่ให้กำลังใจอีก รู้สึกท้อน่ะ   เราคิดว่า เฮ้ยตูทำงาน  หาเงินก็เก่ง  รักครอบครัว  ไม่เคยทำเรื่องไม่ดีอะไรเลย  ทำไมเขาถึงไม่ชมเรามั่ง กำลังใจมีให้บ้างเปล่า  หรือสามีเขาอิจฉาเรา  เพราะเหมือนเขาไม่ประสบความสำเร็จเท่าเรา ตอนนี้เราเหมือนเป็นหัวหน้าครอบครัว  พยายามเข้าใจเขา  ตลอดเวลาที่ผ่านมากลัวเขาคิดมาก ว่าเขาเป็นผู้ชายแต่ไม่ได้หาเลี้ยงลูกเมีย  แต่สำหรับเรา เราไม่คิดมากนะ เราหาเงินได้เราก็เลี้ยงทุกคนได้  ส่วนสามีก็ทำงานบ้านดูแลลูกเปลี่ยนหน้าที่กัน  ไม่เห็นเป็นไร  ชาวบ้านเขาจะมองอย่างไรก็ช่างเขา  ครอบครัวเราสำคัญสุด ขอแค่ครอบครัวเราเข้าใจเห็นใจกันก็พอ  เหนื่อยกายเพราะทำงานหาเงิน เราไม่ว่า  แต่เหนื่อยใจเพราะคนในครอบครัวไม่ให้กำลังใจกันนี่รับไม่ได้  เอาไงต่อดีนี่  เขียนมาเยอะ ๆ นี่ ขอแค่ระบายอารมณ์  เพื่อน ๆ ใครเสนอแนวทางแก้ปัญหาได้บ้าง  ลองเสนอมาได้นะ  เผื่อความเข้าใจในครอบครัวจะกลับคืนมา