ตามหัวข้อเลยนะคะ เรารู้สึกน้อยใจคะจริงๆไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยกับเรื่องแค่นี้แต่มันทุกครั้งเลยคะ

สามีเป็นคนหน้าใหญ่ใจโตชอบอาสาเลี้ยงเพื่อนฝูงคะแบบไม่อั้น ทั้งให้เงินลูกๆหลานๆเพื่อน แบบให้ตลอดเลี้ยงตลอด

แต่เวลาอยู่กับทางครอบครัวเราลูกหลานทางเราก็มีคะแต่ไม่เคยยื่นให้แม้แต่บาทเดียวแต่เรื่องนี้ไม่เป็นไรคะเข้าใจว่าหลานเราไม่ใช่หลานเค้า

แต่เวลากินสังสรรค์หรือไปเที่ยวพี่น้องเราพ่อแม่เราจ่ายตลอดคะเลี้ยงตลอดโดยสามีไม่เคยเอ่ยปากว่าให้ช่วยจ่ายหรือช่วยหารหรือเลี้ยงแม้แต่ครั้งเดียว

มีแค่ส่วนที่เบียเวลาครอบครัวเรายังไม่ซื้อมาเค้าก็ซื้อมากินเองรอแต่ไม่ได้แบ่งใคร

เป็นแบบนี้มาตลอดคะจนเราเกรงใจคนในครอบครัวเค้าไม่เคยมีใครว่าหรือพูดอะไรคะแต่เราคิดแทนคะบางทีเค้าคิดแต่ไม่กล้าพูด

บางทีน้อยใจคะเวลากลับบ้านไม่เคยบอกให้ซื้อของไรไปฝากพ่อกับแม่เราเลย แต่ทางกลับกันเวลาไปหาเพื่อนไปหาญาติฝั่งเค้าๆจะบอกให้ซื้อนั่นนี่ตลอด

เราไม่ได้อยากให้เลี้ยงคะหรืออยากให้ซื้ออะไรฝากคะแค่อยากได้ยินคำพูดว่าเดวจ่ายเองเดวเลี้ยงพ่อกับแม่หรือพี่น้องสักครั้งเราก็จะรู้สึกดีใจมากคะแต่เราคงไม่ได้ให้เลี้ยงจริงๆหรอกคะ

ถ้ากับเพื่อนกับคนอื่นๆไม่เคยเลี้ยงใครให้เราเห็นบ่อยๆเราไม่เก็บมาคิดน้อยใจหรอกคะเรารู้สึกว่าทำไมกับเพื่อนเขาเลี้ยงได้ตลอดแต่กับคนในครอบครัวเราความมีน้ำใจช่วยจ่ายสักครั้งให้พ่อแม่พี่น้องภูมิใจว่าสามีเราโอเคนะใช้ได้ แต่นี้ไม่จ่ายไม่เลี้ยงมีแต่พ่อแม่ญาติพี่น้องเราเลี้ยงทุกอย่างและตลอดทุกเทศกาล

มีใครมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างคะเราไม่ได้รู้สึกโกรธหรือโมโหสามีคะแค่น้อยใจและเกรงใจคนในครอบครัวมากๆจริงๆ