คือเราไม่รู้ว่าเราทำไมถึงคิดแบบนี้ เราคิดแบบนี้มาหลายปีแล้ว จนกระทั่งเมื่อปีที่แล้วเราเริ่มคิดหนักขึ้น ที่จริงก็เป็นความเห็นแก่ตัวเราด้วยที่ไปทำนิสัยไม่ดีใส่ บางครั้งแค่น้อยใจเราก็อยากจะหายไปแล้ว วันนี้เราเองก็น้อยใจพี่ตัวเอง เขาบอกให้เราต้องทำให้เป็นทุกอย่าง ต้องทำนู่นนี่เป็นถ้าไม่ทำจะเอาชีวิตรอดยังไง ด้วยส่วนตัวมันก็ดีนั้นแหละค่ะ แต่เราก็น้อยใจว่าเราต้องทำเป็นขนาดนั้นเลยเหรอ เราต้องโดนว่าหรือต้องขึ้นเสียงขนาดนั้นกับเราเลยหรอ เราก็แค่กลัวว่าถ้าทำอย่างงี้มันอาจจะเละเทะ อาจจะทำให้สกปรกกว่าเดิม (ต่างจากน้องเราที่ทำอะไรบางอย่างไม่เป็นพี่ก็ไม่เคยว่าเลย) เราเองก็ทำบางอย่างไม่เป็นมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ ที่จริงการน้อยใจก็เป็นแค่ปัญหาเล็ก ๆ นั้นแหละค่ะ แต่ปัญหาใหญ่จริง ๆ ของเราคือเราจะเป็นคนโดนด่าแรงที่สุดในบ้าน เอะอะเราก็ดูเป็นเด็กไม่เอาไหนเป็นเด็กอย่างงี้ อย่างงั้นบางครั้งก็พยายามทำตัวดีแล้วด้วยซ้ำสุดท้ายก็วนมาแย่ แล้วเหมือนปัญหาที่เราพยายามทำตัวดีสุดท้ายก็วนกลับมาแย่มันโดนแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต จนสุดท้ายเมื่อปีที่แล้วจนตอนนี้ความเครียดมันเหมือนสะสมเพราะไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟังมันเริ่มเยอะขึ้นเรื่อย ๆ ไหนจะปัญหาการเงิน ที่เราเองพยายามประหยัดแต่เขาก็หาว่าเราใช้เงินเปลืองเพราะตอนนี้ทางบ้านเรามีปัญหาทาด้านการเงิน คนในบ้านพูดเรื่องนี้ให้เราฟังไม่บ่อยหรอกค่ะมีแต่เราที่ได้ยิน จนบางทีก็รู้สึกว่าถ้าเราต/ยไปจะช่วยประหยัดเงินได้ไหม แล้วเหมือนเราจะเป็นเด็กที่อยากได้รับความสนใจเป็นเด็กที่อยากให้ทุกคนสนใจ เหมือนเป็นปมตั้งแต่เด็กจนบางครั้งก็อยากลองต/ยเผื่อทุกคนในบ้านจะรักเราบางอย่างน้อยก็ตอนอยู่ในโลงศพ เราน้อยใจ,เก็บกด,เครียด,เหนื่อยกับทุกอย่าง,แต่ตอนนี้จนปัญหาไม่รู้ว่าจะไปปรึกษากับใคร กับพี่เขาก็อาจจะหาว่าเราเรียกร้องความสนใจกับแม่ก็อาจจะไม่ช่วยอะไรเลยอาจจะบอกว่าเราคิดไปเอง เรารู้สึกน้อยใจหลาย ๆ อย่างเครียดหลายอย่างจนบางทีตอนนี้เราก็ยังพิมพ์ความในใจเราตั้งแต่เด็กจนตอนนี้ยังไม่หมดด้วยซ้ำ เหมือนเราเป็นเด็กที่เหมือนจะดีแต่ก็ไม่ได้ดีในรูปแบบอื่น ขอบคุณที่รับฟัง ขอบคุณที่ให้คำแนะนำค่ะ