ตัดสินใจตั้งกระทู้นี้เพราะอยากรู้มุมมองจากหลายๆคนนะคะ
เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ ลูก2คน คนโต4ขวบกว่า คนเล็ก1ขวบกว่า เรากล้าพูดได้เต็มว่าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่ลูกคนแรกเลย...เราแต่งงานกับแฟนได้ประมาณ2เดือน แล้วก็ท้องลูกคนแรก แต่ตอนที่รู้ว่าท้องคือตอนที่รู้ว่าแฟนนอกใจ แล้วเราก็เลิกกันไปตั้งแต่ท้องได้5เดือน จนวันที่คลอด เขาก็ไม่ได้มาดูลูก เรามีพ่อแม่และคนรอบข้างที่คอยดูแลให้กำลังใจเลยไม่ได้เสียใจอะไรมาก จนลูกคนแรกสองขวบกว่า เขาขอโอกาสกลับมา(ก่อนหน้านั้นมันมีเหตุการณ์มากมายที่เล่าไม่หมด) เขาขอให้แม่เราช่วยพูดกับเรา และด้วยความที่พ่อแม่เรารักหลานมาก อยากให้หลานมีครอบครัวที่สมบูรณ์ เลยพูดให้เรานึกถึงลูก สุดท้ายก็กลับมาอยู่ด้วยกันสักพักนึง เราก็ท้องลูกคนที่2 ทุกอย่างเหมือนจะดีนะคะ ไม่ทะเลาะกันเลย เขาจะตื่นเช้าไปส่งลูกที่รร. พอเลิกเรียนเขาจะแว็บจากงานไปรับลูกและก็กลับไปทำงานต่อ เขาดูแลลูกดีมากค่ะ (ในช่วงที่เขาอยู่ค่าใช้จ่ายลูก เรารับผิดชอบคนละครึ่งทุกอย่างนะคะ แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยให้เลยค่ะแถมยังเอาจากเราด้วยซ้ำ)
แต่มันก็เวลาแค่เดือนกว่าๆ เขาก็เริ่มมีนิสัยเดิมๆ และมันก็จุดแตกหักเลย เราทะเลาะกันหนักเลยค่ะ เขาเลยบอกจะกลับบ้าน ทั้งที่ลูกติดเขามากลูกร้องไห้ เขาก็ยังยืนยันที่จะไป ตอนนั้นเราเห็นเขาใจดำกับลูก เราเลยบอกว่า ถ้าไปครั้งนี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว....เขาไปใช้ชีวิตสนุกเที่ยวสบายใจ อยากทำไรอยากไปไหนก็ไป..
และเราก็อุ้มท้องลูกคนที่2 แบบแม่เลี้ยงเดี่ยวอีกครั้ง จนถึงวันคลอดเราก็มีแค่พ่อกับแม่อยู่ข้างๆเหมือนเดิมเลยค่ะ แต่ในครั้งนี้เราเข้มแข็งมาก...จนลูกคนเล็กครบเดือนนึง เขามาที่บ้านค่ะ และเขาก็พาลูกคนโตไปซื้อขนม ตอนกลับมาบ้าน ลูกถามเราว่า "ทำไมแม่ให้พ่ออยู่ด้วย?" เรารู้ทันทีว่าเขาคงพูดให้ลูกฟัง ทั้งที่ต่อให้เราจะเกลียดยังไงเราไม่เคยพูดไม่ดีให้ลูกฟังเลย...และหลังจากที่เขากลับไป เขาก็แชทมาหาเรา เราก็บอกว่า ถ้ารับผิดชอบลูกหรือทำหน้าที่พ่อที่ดีไม่ได้ก็อย่ามาให้ลูกจำอีก เขาเลยบอกว่าจะรับผิดชอบลูก แต่ต้องให้ลูกไปอยู่กับเขาบ้าง...เราเลยไม่เอาค่ะ เราเลี้ยงของเรามาอย่างดีเราไม่ไว้ใจให้เขาพาลูกไป ครั้งนั้นคือครั้งสุดท้ายที่ติดต่อกันแล้วก็บล็อกเขาทุกช่องทาง รวมถึงคนรอบข้างเขาด้วยค่ะ
ตอนนี้ลูกคนเล็กขวบกว่าแล้ว เขาก็ไม่เคยมาอีกเลย ไม่เคยรับผิดชอบอะไร เขาเคยโทรมาหาแม่เรา ขอมาหาลูก แม่เราตอบตกลงไป แต่พอแม่มาบอกเรา เราไม่ให้มาค่ะ และเขาจะคอยแชทถามถึงลูกจากแม่อยู่บ้าง (จากที่เล่าเผินๆแแบบนี้ เหมือนเราจะใจร้ายนะคะ แต่ถ้าลงดีเทลทุกอย่าง เราว่าแม่เรายังใจดีกับเขาเกินไปด้วยซ้ำ)
ขนาดแม่เราเองยังคิดว่าเราใจร้ายที่ไม่ให้พ่อลูกเจอกัน แต่ในความคิดเราถ้าคนมันรักลูกจริง มันจะไม่มีวันทำอะไรให้ครอบครัวพังตั้งแต่แรก และสำหรับบางคนที่คิดว่า ถึงเลิกกันไปแต่หน้าที่พ่อแม่ยังอยู่ สำหรับผู้ชายคนนี้ เขาไม่ได้รักลูกมากพอที่จะเซฟความรู้สึกลูกจากการที่ครอบครัวแยกทางได้แน่นอนเพราะเขารักตัวเองมากกว่า...
ตั้งแต่วันที่เขาไปทิ้งเราให้ผ่านทุกอย่างคนเดียวตอนท้องมาถึงสองครั้ง แม้กระทั่งเลี้ยงลูกมาสองคน เราผ่านทุกข์สุขมากับลูกเท่านั้น...ส่วนคนเป็นพ่อไม่ดูแลไม่รับผิดชอบไม่รักลูกไม่เป็นไรเลย แต่วันข้างหน้าถ้าเกิดไรขึ้นอย่าเอาคำว่าบุญคุณของความเป็นพ่อมายัดเยียดให้ลูกต้องทดแทน สำหรับเราลูกคือชีวิต แต่สำหรับเขาลูกคือสิ่งที่เขาจะนึกถึงตอนที่ไม่มีใคร
...ทุกวันนี้เราไม่เคยเจ็บปวดเสียใจกับอะไรเลย เพราะในหัวคิดแค่ว่าต้องทำทุกอย่างให้ลูกมีชีวิตที่ดี ให้ลูกโตมาอย่างมีความสุข ใช้ชีวิตมีความสุขในทุกๆวัน
ทำไมคนรอบข้างมองว่าเราใจร้ายทั้งที่เราเจออะไรมาเยอะมาก
เราเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ ลูก2คน คนโต4ขวบกว่า คนเล็ก1ขวบกว่า เรากล้าพูดได้เต็มว่าเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวตั้งแต่ลูกคนแรกเลย...เราแต่งงานกับแฟนได้ประมาณ2เดือน แล้วก็ท้องลูกคนแรก แต่ตอนที่รู้ว่าท้องคือตอนที่รู้ว่าแฟนนอกใจ แล้วเราก็เลิกกันไปตั้งแต่ท้องได้5เดือน จนวันที่คลอด เขาก็ไม่ได้มาดูลูก เรามีพ่อแม่และคนรอบข้างที่คอยดูแลให้กำลังใจเลยไม่ได้เสียใจอะไรมาก จนลูกคนแรกสองขวบกว่า เขาขอโอกาสกลับมา(ก่อนหน้านั้นมันมีเหตุการณ์มากมายที่เล่าไม่หมด) เขาขอให้แม่เราช่วยพูดกับเรา และด้วยความที่พ่อแม่เรารักหลานมาก อยากให้หลานมีครอบครัวที่สมบูรณ์ เลยพูดให้เรานึกถึงลูก สุดท้ายก็กลับมาอยู่ด้วยกันสักพักนึง เราก็ท้องลูกคนที่2 ทุกอย่างเหมือนจะดีนะคะ ไม่ทะเลาะกันเลย เขาจะตื่นเช้าไปส่งลูกที่รร. พอเลิกเรียนเขาจะแว็บจากงานไปรับลูกและก็กลับไปทำงานต่อ เขาดูแลลูกดีมากค่ะ (ในช่วงที่เขาอยู่ค่าใช้จ่ายลูก เรารับผิดชอบคนละครึ่งทุกอย่างนะคะ แต่ก่อนหน้านี้เขาไม่เคยให้เลยค่ะแถมยังเอาจากเราด้วยซ้ำ)
แต่มันก็เวลาแค่เดือนกว่าๆ เขาก็เริ่มมีนิสัยเดิมๆ และมันก็จุดแตกหักเลย เราทะเลาะกันหนักเลยค่ะ เขาเลยบอกจะกลับบ้าน ทั้งที่ลูกติดเขามากลูกร้องไห้ เขาก็ยังยืนยันที่จะไป ตอนนั้นเราเห็นเขาใจดำกับลูก เราเลยบอกว่า ถ้าไปครั้งนี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว....เขาไปใช้ชีวิตสนุกเที่ยวสบายใจ อยากทำไรอยากไปไหนก็ไป..
และเราก็อุ้มท้องลูกคนที่2 แบบแม่เลี้ยงเดี่ยวอีกครั้ง จนถึงวันคลอดเราก็มีแค่พ่อกับแม่อยู่ข้างๆเหมือนเดิมเลยค่ะ แต่ในครั้งนี้เราเข้มแข็งมาก...จนลูกคนเล็กครบเดือนนึง เขามาที่บ้านค่ะ และเขาก็พาลูกคนโตไปซื้อขนม ตอนกลับมาบ้าน ลูกถามเราว่า "ทำไมแม่ให้พ่ออยู่ด้วย?" เรารู้ทันทีว่าเขาคงพูดให้ลูกฟัง ทั้งที่ต่อให้เราจะเกลียดยังไงเราไม่เคยพูดไม่ดีให้ลูกฟังเลย...และหลังจากที่เขากลับไป เขาก็แชทมาหาเรา เราก็บอกว่า ถ้ารับผิดชอบลูกหรือทำหน้าที่พ่อที่ดีไม่ได้ก็อย่ามาให้ลูกจำอีก เขาเลยบอกว่าจะรับผิดชอบลูก แต่ต้องให้ลูกไปอยู่กับเขาบ้าง...เราเลยไม่เอาค่ะ เราเลี้ยงของเรามาอย่างดีเราไม่ไว้ใจให้เขาพาลูกไป ครั้งนั้นคือครั้งสุดท้ายที่ติดต่อกันแล้วก็บล็อกเขาทุกช่องทาง รวมถึงคนรอบข้างเขาด้วยค่ะ
ตอนนี้ลูกคนเล็กขวบกว่าแล้ว เขาก็ไม่เคยมาอีกเลย ไม่เคยรับผิดชอบอะไร เขาเคยโทรมาหาแม่เรา ขอมาหาลูก แม่เราตอบตกลงไป แต่พอแม่มาบอกเรา เราไม่ให้มาค่ะ และเขาจะคอยแชทถามถึงลูกจากแม่อยู่บ้าง (จากที่เล่าเผินๆแแบบนี้ เหมือนเราจะใจร้ายนะคะ แต่ถ้าลงดีเทลทุกอย่าง เราว่าแม่เรายังใจดีกับเขาเกินไปด้วยซ้ำ)
ขนาดแม่เราเองยังคิดว่าเราใจร้ายที่ไม่ให้พ่อลูกเจอกัน แต่ในความคิดเราถ้าคนมันรักลูกจริง มันจะไม่มีวันทำอะไรให้ครอบครัวพังตั้งแต่แรก และสำหรับบางคนที่คิดว่า ถึงเลิกกันไปแต่หน้าที่พ่อแม่ยังอยู่ สำหรับผู้ชายคนนี้ เขาไม่ได้รักลูกมากพอที่จะเซฟความรู้สึกลูกจากการที่ครอบครัวแยกทางได้แน่นอนเพราะเขารักตัวเองมากกว่า...
ตั้งแต่วันที่เขาไปทิ้งเราให้ผ่านทุกอย่างคนเดียวตอนท้องมาถึงสองครั้ง แม้กระทั่งเลี้ยงลูกมาสองคน เราผ่านทุกข์สุขมากับลูกเท่านั้น...ส่วนคนเป็นพ่อไม่ดูแลไม่รับผิดชอบไม่รักลูกไม่เป็นไรเลย แต่วันข้างหน้าถ้าเกิดไรขึ้นอย่าเอาคำว่าบุญคุณของความเป็นพ่อมายัดเยียดให้ลูกต้องทดแทน สำหรับเราลูกคือชีวิต แต่สำหรับเขาลูกคือสิ่งที่เขาจะนึกถึงตอนที่ไม่มีใคร
...ทุกวันนี้เราไม่เคยเจ็บปวดเสียใจกับอะไรเลย เพราะในหัวคิดแค่ว่าต้องทำทุกอย่างให้ลูกมีชีวิตที่ดี ให้ลูกโตมาอย่างมีความสุข ใช้ชีวิตมีความสุขในทุกๆวัน