คบกับแฟนนานสี่ปีกว่า ผ่านเรื่องราวมาเยอะ ต่างคนต่างซัพพอร์ตกันและกันดี แต่ก็มีเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกบั่นทอน คือแฟนห่วงแม่มาก

พี่ชายคนโตของแฟนเป็นคนไม่ค่อยเอาถ่าน มีลูกก็ไม่เลี้ยง ด้วยความที่พี่ชายอยู่บ้านเดียวกับแม่ แม่เลยต้องเลี้ยงหลานวัยกำลังซนสองคน ฝั่งแฟนเรา พอที่บ้านนั้นมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นไม่ว่าเล็กน้อยแค่ไหน เขาก็จะรีบกลับไปช่วยแม่ทันที เช่น ครั้งหนึ่งหลานป่วย เขาบอกเราว่าต้องรีบกลับบ้านแม่ไปช่วยแม่เลี้ยงหลาน กลัวแม่เหนื่อยไม่ไหว ครั้งนั้นเราก็มีปากเสียงกันว่าแล้วทำไมพี่ชาย/พี่สะใภ้เธอไม่เลี้ยงลูกล่ะ มันใช่หน้าที่เธอเหรอ แต่แฟนเรายืนยันคำเดิมว่าต้องกลับ กลัวแม่ไม่ไหว

จนครั้งนี้อีก แฟนกลับบ้านแม่ ซึ่งปกติเขากลับทุกเสาร์อาทิตย์ แต่รอบนี้แม่อ่อนเพลีย แฟนพาแม่ไป รพ. แต่หาสาเหตุอาการป่วยไม่พบ แม่แอดมิทไม่นานก็กลับบ้านได้ เราเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นอาการของคนสูงวัย แต่เมื่อแม่ออกจาก รพ. แล้ว แฟนเรากลับไม่สามารถละทิ้งที่บ้านได้อีกเนื่องจากให้เหตุผลว่าแม่เลี้ยงหลานไม่ไหว ต้องช่วยแม่เลี้ยงหลาน ซึ่งรอบนี้ตัวเราเองนั้นก็ป่วยเหมือนกันและก็รู้สึกว่าอยากให้แฟนเราดูแลบ้าง ไม่ใช่ว่ามีอะไรก็เลี้ยงหลานอย่างเดียว เราเข้าใจว่าแม่เขาป่วย เขาต้องดูแล แต่ การที่ต้องเลี้ยงลูกของพี่ชายด้วย เรารู้สึกว่ามากไป

ยังไงก็ดี เรารู้ว่าเราคุยกับแฟนไปคงไม่มีประโยชน์อะไร เพราะเหตุผลของเค้าก็เหมือนเดิม ครั้งนี้เค้าก็ถามเราว่าไม่สบายไหวหรือเปล่า เราตอบว่ายังไงเราก็ต้องดูแลตัวเอง เพราะเธอก็จะไม่กลับมาดูแลเราอยู่ดี เค้าได้แต่บอกว่า "ขอโทษจริงๆนะ"

ตอนนี้เรารู้สึกว่ามีแฟนก็เหมือนไม่มี จริงๆนอกจากเรื่องนี้ แฟนเราก็ค่อนข้างดีนะ แต่เรื่องนี้มันยืดเยื้อ เราไม่รู้ว่ามันจะไปจบลงยังไง แฟนต้องคอยเลี้ยงหลานไปถึงเมื่อไหร่ นี่เขามีแพลนว่าจะเอาหลานมาเลี้ยงด้วยในที่ๆเราอยู่ด้วยกัน ซึ่งจุดนี้เราไม่ค่อยโอเค แต่ก็พูดอะไรไม่ได้ เพราะเค้าบอกว่านั่นหลานจะให้ทำยังไง แต่ เราก็รู้สึกเหมือนเดิม ว่า แล้วทำไมพี่ชายเธอไม่เลี้ยงลูกล่ะ วันๆเอาแต่กินๆนอนๆ เป็นภาระคนอื่น

ขอความเห็นทุกคนหน่อย เราควรไปต่อ หรือพอแค่นี้ดี😥