สวัสดีค่ะ เราอยากถามทุกๆคนในฐานะที่เคยเป็นเด็กหรือกำลังเป็นพ่อคนแม่คน เราในฐานะที่เป็นลูกสาวคนสุดท้องของแม่ เกริ่นก่อนว่าเรามีพี่สองคนแต่คนล่ะพ่อค่ะ พี่คนโตตอนนี้ทำงานอยู่ค่ะ ส่วนพี่คนกลางไม่ได้ทำค่ะอยู่กับพ่อแท้ๆนั่นคือสามีเก่าแม่นั่นเองค่ะ ส่วนเราเป็นน้องคนที่สาม ปัจจุบันตอนนี้อายุ17จะใกล้18แล้วค่ะ เรื่องนี้คือเราไม่คิดว่าจะเจอกับตัว แต่คงเป็นเพราะกาลเวลาก็เปลี่ยนความคิดคนได้ นั่นก็คือพ่อของเราค่ะ  ในตอนแรกๆเรามีความฝันอยากที่จะเรียนมหาลัยธรรมศาสตร์และมหาลัยศรีนครินทร์วิโรฒค่ะ และคณะของเรามันเป็นเกี่ยวกับออกแบบเสื้อผ้า ใช่ค่ะเราอยากเป็นดีไซน์เนอร์และควบคู่ไปกับการแคสงานเดินแบบเสื้อผ้าแบรนด์ต่างๆ พ่อเราในตอนแรกสนับสนุนมากค่ะ บอกกับเราว่าอยากทำงานอะไรก็ทำพ่อไม่ว่า พ่อจะคอยซัพพอร์ตอยู่ห่างๆ ซึ่งเราก็โอเคมากๆที่พ่อไม่คิดจะห้ามความฝันเรา และไม่คิดที่จะห้ามเรื่องเข้ามหาลัยและคณะที่อยากเข้าด้วยค่ะ จนไม่กี่ปีที่ผ่านมา พ่อเราจู่ๆกลับเปลี่บนคำพูดค่ะ บอกว่าอยากให้เรียนนักการทูตค่ะ อยากให้ทำงานราชการเราเองที่ไม่ชอบงานราชการเพราะมันเป็นความไม่ชอบของเราค่ะ แต่พ่อกลับอยากให้เป็นเพราะปู่ของพ่อเคยทำงานเป็นนักการฑูตค่ะ พ่อเลยอยากที่จะให้เราตามรอยปู่และจะใช้เส้นใช้สายในการทำทุกวิถีทางไม่ว่าจะเป็นดารเข้ามหาลัยที่จะบังคับให้ไปเรียนที่เกาหลี การเข้าทำงานที่เกาหลี การบังคับให้อยู่ที่เกาหลีถาวร ยิ่งแบบนี้เรายิ่งไม่อยากจะเข้าเลยค่ะไม่คิดที่จะทำในตอนแรก ในฐานะที่เราจะจบม.6แล้ว เราคิดว่าเราควรตัดสินใจเรื่องเรียนด้วยตัวเองได้แล้ว เราจึงบอกพ่อว่าเราอยากทำตามในสิ่งที่เราวางไว้แต่แรกๆ นี่คือชีวิตของเราความฝันของเรา เราไม่เคยห้ามเลยถ้าพ่ออยากจะบังคับให้ทำอะไรแต่ต้องไม่ใช่เรื่องอนาคตของเรา แต่เรากลับถูกแม่ที่สนับสนุนในความคิดของพ่อและบอกกับเราว่าเรามันเป็นลูกอกตัญญู ไม่รักดี ไม่รักพ่อแม่ สิ่งนี้เลยทำให้เราคิดว่าเราผิดหรอที่ไม่อยากโดนพ่อมากำหนดชีวิตและเส้นทางอนาคตให้โดยที่ไม่ถามหาความสุขจากตัวของลูกแต่เอาความสุขเพื่อตัวพ่อและแม่เอง เราผิดรึป่าวที่เราแค่อยากมีชีวิตเป็นของตัวเอง การที่เราตัดสินใจพูดแบบนั้นอยากมีชีวิตอนาคตที่กำหนดด้วยตัวเองมันทำให้เราเป็นลูกอกตัญญูเลยหรอ และพ่อยังบังคับให้ไม่ต้องคัดค้านอะไรโดยบอกเราว่าอยู่เฉยๆฟังและทำตามพ่อก็พอ คำพูดนี้ทำให้โอกาสที่จะอยากมีชีวิตอนาคตที่เรากำหนดเองมันค่อยๆจางหายไป พอมีเรื่องแบบนี้เข้ามา เราไม่มีความสุขกับการเรียนอีกเลยค่ะ แพชชั่น ไม่มีไฟ อนาคตที่วางไว้มันแตกสลายหมดเลยค่ะ ปกติเราเรียนเกรดไม่แย่ค่ะ เรียนได้เกรดดีมาตลอดให้พ่อแม่ภูมิใจทุกครั้ง แต่ตอนนี้คือเราเหมือนเรียนไปก็ยิ่งไม่อยากจบม.6เลยค่ะเพราะไม่อยากไปอยู่ในอนาคตที่ถูกบังคับเลยค่ะ มันอึดอัดมากค่ะ จะโต้กลับว่าไม่อยากก็ตะโดนหาว่าไม่รักพ่อรักแม่โดนทำร้ายด้วยคำพูดอีกหลายๆคำจนเราไม่มีความสุขเลยตอนนี้ ทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้เราคิดว่า "ตกลงแล้วชีวิตของลูกคือชีวิตของใครกันแน่?"

เราอยากจะมาถามเพื่อนๆพี่ๆค่ะว่าเราควรทำยังไงต่อไปดีคะ มันมืดแปดด้านหมดเลยค่ะ มองหาทางออกไม่เจอ ไม่เห็นแสงสว่างที่จะหาทางไปได้เลยค่ะ เราควรจะทำยังไงกับชีวิตเราดีคะ หรือใครมีประสบการณ์การที่เจอแบบเดียวกันช่วยแชร์และให้คำปรึกษาหน่อยนะคะ ถ้าเราพิมพ์ตกหล่นหรือพิมพ์ไม่รู้เรื่องก็ขออภัยนะคะ ขอบคุณค่ะ