ทุกคนบอกกับฉันว่า " ทำไมไม่รักตัวเอง ทำไมถึงเอาชีวิตไปฝากไว้ที่คนอื่น" ฉันได้ยินคำถามนี้ ฉันเองก็สงสัย หากชีวิตมันง่ายอย่างนั้น คงไม่มีใครเจ็บปวดเพราะความรักแล้วแหละ
ฉันตั้งคำถามกับตัวเองหลายครั้ง ทำไมทุกครั้งที่ฉันมีความรัก ฉันถึงกลายเป็นคนแพ้ ทำไมฉันถึงอ่อนแอขนาดนั้น ทำไมฉันถึงเอาทุกอย่างไปฝากไว้ที่เขา ฉันได้แต่คิด ฉันเองก็หาคำตอบไม่ได้ ฉันรู้แค่เพียงฉันรักเขา ฉันอยากอยู่กับเขาไปตลอด ฉันอยากจะเดินข้างเขา สร้างทุกอย่างไปกับเขา ฉันได้แต่หวังว่าเขาจะคิดเหมือนกัน แต่มันก็ไม่ใช่ ทั้งหมดนี้มีแค่ฉันที่คิด เขาได้เดินไปคนละทางกับฉันแล้ว เพียงแค่ฉันเองไม่รู้ตัว เขาไม่ใช่คนที่รักฉันคนเดิมแล้ว คนที่เคยสัญญาว่าจะอยู่ข้างกัน คนๆนั้นได้ตายไปแล้ว เหลือเพียงแค่ฉันกับความรักของฉันที่มันไม่เคยตายไปเลย มีเพียงฉันที่ถูกความทรงจำเล่นงาน ความรักอันแสนหวานตอนนี้กลายเป็นมีดดาบแหลมคม ค่อยๆแทง ค่อยๆกรีดเลือดในใจฉันออกมา ภาพจำต่างๆเปรียบเสมือนเกลือที่เอามาทาบาดแผล มันทำให้ฉันทุกข์ทรมาน และจมดิ่งกับความเศร้านั้น ฉันไม่สามารถเอาตัวเองออกมาจากความทุกข์ได้ ความรักที่ฉันมีให้เขามันดึงให้ฉันจมลงไป ฉันแทบหายใจไม่ออก ฉันเหมือนจะตาย เมื่อก่อนฉันเคยคิด แค่ความรักมันจะไปฆ่าใครได้ จนวันนี้ฉันได้รู้ มันกำลังฆ่าฉันอยู่ ฉันจะตายแล้วจริงๆ ไม่มีใครสามารถช่วยฉันได้เลย แม้แต่ตัวฉันเองยังหาวิธีช่วยให้ตัวเองหลุดพ้นไม่ได้