รัสึกเมือนไม่มีตัวตนเลยค่ะ เวลาไปซื้อข้าวตอนพักเที่ยงเราเดินตามหลังตลอด เราไม่ได้สมัครใจที่จะเดินเลยค่ะ เพราะมันรู้สึกเหงาๆ เราเลยพยายามที่จะไปเดินข้างๆกับเพื่อนพยามปรับความดร็วให้เท่ากันแต่ไม่รู้ทำไมพอไปเดินข้างๆ กลุ่มเพื่อนก็จะลดความเร็ว เเล้วเราก็เดินอยู่หน้าสุดคนเดียว เราเลยไม่รู้ว่าจะต้องเดินยังไง อยู่ข้างหลังก็ไม่สนใจไม่คิดที่จะรอเรา พอเดินตามไปข้างหน้าก็ปล่อยเราเดินนำคนเดียว  เป็นนี้แทบทุกครั้งที่ลงไปเลยค่ะ เเละไม่ใช่เเค่เรื่องการเดินนะคะ การนั่งกินข้าวก็้หมือนกัน ทุกคนจะนั่งฝั่งเดียวกันหมด เเล้วเราก็นั่งอีกฝั่งอยู่คนเดียว เศร้ามากเลยค่ะอยากจะออกไปแต่ก็ไม่มีความกล้าพอ