คือเรื่องมีอยู่ว่าคือพ่อเเฟนเราเข้ารพเเล้วรพเตียงชายรวมมันเล็กมากด้วยเเฟนเราเป็นคนตัวใหญ่ท้วมเลยนอนไม่ได้ประกอบกับผู้ป่วยเตียงข้างๆพ่อเเฟนชอบใช้หยิบนั่นหยิบนี่ซึ่งใช้เกินคำว่าเกรงใจเราก็ไม่ได้ห้ามที่จะให้เเฟนไปนอนเฝ้ามีเเต่สนับสนุนด้วยความที่ห้องน้ำมันก็เคยเพราะว่ามันเป็นที่รวมประกอบกับเตียงข้างๆดเฟนเราก็ไม่ค่อยอยากนอนเราก้ได้เเต่บอกว่าไม่เป็นไรเเฟนเราต้องเฝ้าพ่อทั้งคืนเพราะว่าเค้าต้องให้ยาทุก2ชั่วโมง เค้ามีอาการหลายโรคเช่นถุงลมโป่งพอง ปอดเหลือข้างเดียว เบาหวาน ประมาณนี้ พอกลับบ้านมาตอนเช้าเเฟนเราก็นอนพี่สาวเเฟนก็ปรกติดีพอไปหาพ่อผลัดกันดูพ่อสรุปกลับบ้านมาเค้ามาพูดว่าเราทำของใส่ลูกเค้าลูกเค้าอยากกลับเเต่บ้านพอตกเย็นพี่สาวเเฟนดค้าก็มาสั่งสอนเราว่าเราเป็นสะใภ้เราไม่สมควรปล่อยให้พ่อเเฟนมาหุงข้าวล้างจานเเต่เราไม่ได้ปล่อยให้เค้าทำเองเลยเราทำตลอดเเค่เเต่ว่าวันนั้นเเฟนเราไปทำงานที่อื่นเราก้ไปหาเเฟนด้วยระยะทางที่เกือบ50กิโลกว่าเราจะกลับมาก็คือเหนื่อยมากเเล้วเราก็คิดว่าเออพรุ่งนี้ค่อนล้างสรุปว่าวันต่อมาพี่สาวเค้ามาเจอพ่อนั่งล้างจานเค้าก็ว่าเราใหญ่ว่าเราปล่อยพ่อเค้าล้างจานเราก็เลยกลับไปนอนบ้าน1คืนเเละหลังจากนั้นเค้าก็ขอโทษเราที่ว่าเราหลังจากที่เค้าสั่งสอนเราเเถมมีคำพูดที่ติดในใจเรามาตลอดทุกวันนี้คือคนอื่นตัดง่ายเเต่พ่อมีคนเดียวเราเลยฝัฃใจพยายามทุกวันนี้ ตั้งเเต่นั้นมาเกือบ1เดือนเราก็พยายาปรับปรุงให้ดีขึ้นเเต่พอเราทำกับข้าวำ่อเเฟนก็ไม่กินพยายามเอาใจทำในสิ่งที่เค้าชอบเค้าก็ไม่กิน ทุกเช้าตื่นมาบ้านรกอะไรหกใส่ตู้กับข้าวเราก้ล้างเช็ดหมดเก็บขยะทำทุกอย่างเท่าที่เราจะทำได้เเต่พอมาเมื่อไม่กี่วันนี้ลูกของพ่อเเฟนเราโทรมาหาพ่อเเฟนเหมือนกับว่ามาระบายความทุกว่าไม่มีเงินซื้อข้าวกินอย่างนั้นอย่างนี้พ่อเเฟนจะมีเงินติดเก็บปีละ1หมื่นถึง2หมื่นเเต่ปีนี้ลูกคนที่โทรมาขอเงินชอบมาระบายความทุกข์มาทำงานด้วยกลับไปอยู่กับเเม่เเล้ว*(เเฟนเราเป็นลูกคนละเเม่กันค่ะพ่อเเฟนมีภรรยามาเเล้ว3คน เเฟนเราเป็นลูกของภรรยาคนสุดท้ายซึ่งเเยกกันอยู่เเล้ว)*ก็ยังโทรมาระบสยความทุกข์บ่อยๆว่าตอนมาทำงานด้วยก้ตกงานไม่มีเงินซึ่งเค้ามีภรรยาด้วยภรรยาเค้าก็ทำงานโรงงาน เค้าโทระบายความทุกข์เดือนละ2-3ครั้งก็ได้ไปครั้งละหลายบาท จนมารอบนี้พ่อเเฟนเราเงินหมดพ่อเเม่ก็มาพูดกับเเฟนเราว่าประมานว่า...ลำบากไม่มีเงินซื้อกับข้าว พ่อยืมเงินลูก1000โอนให้...หน่อยเอาให้ซื้อข้าวกิน เเฟนพูดอีกว่าเค้ารับงานข้างนอกเเบบนี้ก็มีเงินตลอดก็พอจะให้ได้เเถมไม่เอาคืนด้วยเราก็ได้เเต่คิดในใจโหเเล้วเราจะทำยังไงเราก็มีครอบครัวมาขอเงินกันเเบบนี้เราจะกินอยู่ยังไงเเฟนเราก็ไม่ได้รับงานนอกบ่อยที่ว่าจะได้เงินเยอะเเค่พอมีใช้ไม่ลำบากมาเจอเเบบนี้หลายๆอย่างเราก็ได้เเต่คิดว่าเราเป็นลูกคนเดียวตั้งเเต่เราเเต่งงานมาเรายังไม่เคยได้ดูเเลพ่อกับเเม่ขนาดนี้เลยทำเวลาเเฟนไปอยู่บ้านเราพ่อเเม่เราไม่เคยทำเเบบนี้เลยมีเเต่ให้ทุกอย่างจนบางทีเราก็อยากจะเลิกกับเเฟนเราเหนื่อยมากๆทำไงดีคะ