ผมน่าจะเป็นโรค แพนิค และโรคซึมเศร้าร่วมด้วย
อายุผมก็เพิ่มขึ้น ผมก็ร่วง ฟันก็ทะยอยพุพังไปตามระยะเวลา

แฟนก็ยังไม่มี ตาก็พึ่งเสียไปเมื่อวันที่ 10 เดือนตุลาคม พ.ศ 2567 

งานศพตาอยู่ที่ อุบล
ส่วนผมทำงานอยู่กรุงเทพฯ ไปร่วมงานไม่ทัน เพราะเขาจะเผาศพวันอาทิตย์นี้

และสิ่งสำคัญคือ....ผมกลัวอนาคตที่จะไกล้มาถึง ผมกลัวจะต้องได้อยู่คนเดียว แม่ และพ่อของตัวเองก็เริ่มชราลงไปเรื่อยๆอาจจะอยู่กับเราได้ไม่นาน

แม่ พี่ เป็นห่วงผมมาก จนไม่กล้าให้ผมไปสมัครงานที่ไหนๆ อยากจะให้ผมไปขายข้าวแกงแทน ทะเลาะกันเป็นตุเป็นตะ ทะเลาะกันรุนแรงมาก ถึงขั้นบล็อกเฟซ บล็อกไลน์ และบล็อก IG กันเลยทีเดียว

ผมคอยคิดอยู่ในใจว่า....ถ้ามัวแต่ให้คนอื่นเป็นเป็นห่วง แล้วผมจะทำอะไรเป็นไหม ควรพึ่งตัวเองดีที่สุด

ผมก็เลยลาสิกขามา และมาอยู่กรุงเทพกับคนที่ พ่อ แม่ และพี่ไม่รู้จัก

ส่วนคนที่พ่อแม่ และพี่ไม่รู้จัก.....เขาดีกับผมมาก คอยช่วยเหลือผมมาตลอด 

ส่วนผมพอได้ทำงาน....ผมแทบจะไม่อยากจะลางาน ไม่อยากจะมีวันหยุด ไม่อยากจะลาพักร้อนตามหัวหน้าสั่ง ที่จริงเหงาครับ

ไม่มีแฟน ไม่มีเพื่อนสนิท และเพื่อนฝูง อย่างคนอื่นเขา ไปเที่ยวคนเดียวก็เหงา ก็เลยนอนอยู่บ้าน นอนทั้งวันไม่ยอมลงมากินข้าวเช้า และก็ตอนเที่ยง แต่จะหิวตอนเย็นแทน

ผมมีความรู้สึกเหมือน..อยากให้พรุ่งนี้มันผ่านไปเร็วๆ อยากจะหมดเวร หมดกรรมไปเร็วๆ ไม่อยากจะตื่นมาพรุ่งนี้ประมาณนี้ครับ