ตอนนี้เราอยู่ ม.3 นะคะอีกไม่กี่เดือนขึ้นม.4แล้ว แต่ยังต้องมาเจออะไรแบบนี้ ปกติเราไม่มั่นใจในตัวเองเลย เป็นคนเก็บตัวค่ะ แต่พอตั้งแต่มีโควิดเข้ามากลายเป็นหนักขึ้น เข้าสังคมไม่เป็นเท่าไหร่ ไม่ใช่แนวเรา แล้วมันดันกลายเป็นผลลบกับเราซะงั้นทั้งๆที่เรายังไม่ได้ไปบูลลี่ใคร เราก็อยู่นิ่งๆของเรากับเพื่อนเรา ปกติไม่ได้เป็นคนจัสใครก่อน วันนี้มีถ่ายรูปติดบัตร ต้องถอดแมสกังวลมากๆเลยค่ะ พอถอด เพื่อนในห้องเดียวกันที่ต่อแถวอยู่ เหมือนพูดบูลลี่เรา เขาคุยกับกลุ่มเพื่อนของเขาแล้วขำทำเหมือนเป็นเรื่องตลก ได้แค่หวังว่าจะหมายถึงอย่างอื่น รู้สึกแย่มากๆ อยากมุดดินหนี เจอมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนป.3 เราต้องเสียเพื่อนไป ไม่ได้เจอเพื่อนอีก เขาลำบากใจจนอยู่ดีๆเขาตัดสินใจย้ายออกรร. เพียงเพราะพวกคนนิสัยชอบบูลลี่ บูลลี่หนักมากจนทำเพื่อนเราร้องไห้ เราก็ได้แค่ปลอบ เราเสียใจที่ทำไมเพื่อนเราต้องมาเจออะไรแย่ๆแบบนี้ พอเริ่มเข้าป.6จุดเริ่มต้นของความไม่มั่นใจทั้งหมด เพื่อนในห้อง เรียกเรา หยิกหยอย / ฝอยขัดหม้อ เราก็พยายามไม่คิดอะไรเพราะเห็นว่าเป็นเพื่อนที่นั่งใกล้กันค่อนข้างสนิทกัน เพื่อนมีผช.ในห้องเรียก เอ๋อ จนความอดทนมันไม่ไหวความรู้สึกเราคือดิ่งมากไม่คิดว่าหน้าตาของตัวเราจะไปทำให้เขาไม่พอใจ หลังจากนั้นคือโดนอย่างต่อเนื่อง ม.1จนถึงม.3ตอนนี้ก็ยังโดน กีฬาสีม.3เราเปิดแมสมาดื่มนำ้นิดเดียว เพื่อนข้างๆซุบซิบกับอีกคนว่า หน้าเราช็อกสแกม เราได้ยินเพราะอยู่ใกล้ๆเรา เรานั่งร้องไห้โทรคุยกับแม่ไปเป็นชั่วโมงที่เจ็บไปมากกว่านั้นคือคนที่ยืนฟังซุบซิบเป็นเพื่อนที่นั่งข้างเราแต่เขากลับไม่ทำอะไรเลยบางทีก็แอบคิดทำไมสังคมรอบข้างเรามันทำร้ายเราได้ตลอดเลย เราอยากได้เพื่อนที่จริงใจ เข้าใจ ไม่บูลลี่คนอื่น แต่สำหรับเรามันก็หายากจริงๆ ทุกวันนี้พออยู่ๆก็คิดถึงเรื่องแย่ๆก็ร้องไห้แทบทุกครั้ง ต้องทนไปแคมป์EPอีก รับมือยังแทบไม่ไหวเราควรทำยังไงดีคะ🥹