สวัสดีค่ะ เรามีแม่ชอบพูดให้เราเสียความมั่นใจมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนเด็กๆเราเป็นคนตัวผอมผิวดำแม่ก็ชอบมาตั้งฉายาล้อเลียนเรา เช่น จ่อยฟามาโก อีดำบ้างขี้เหร่จนไม่คิดว่าจะเป็นลูกตัวเองและมีเยอะแยะเลยค่ะ เรื่องผิวดำคือโดยพื้นฐานเราไม่ใช่คนผิวดำค่ะ เพราะกรรมพันธุ์เราขาวกันทั้งพ่อแม่ แต่ด้วยความที่เราเป็นเด็กเลยไม่ได้สนเรื่องผิวหรืออะไร เราชอบเล่นน้ำทะเลจนผิวดำแดด เราโดนพูดมาโดยตลอดพอขึ้นป.5 เราเลยเริ่มรส.อยากดูแลตัวเองเริ่มทาครีม ขัดผิว จนผิวดีขึ้นมากๆและเราก็ได้เริ่มดูแลตัวเองมาโดยตลอดค่ะ แต่ช่วงม.4 เรามีสิวฮอร์โมนซึ่งเราไม่เคยใช้ครีมมั่วเลยค่ะ ใช้ครีมซองใน7-11ทั่วไปเลยไม่เคยเปลี่ยนครีมมาโดยตลอด แม่เราก็มาบอกว่าทำไมสิวเยอะขนาดนี้หน้าพังมากชอบใช้ครีมมั่วซั่วทั้งที่เราอธิบายให้แม่ฟังแล้วค่ะว่าไม่ใช่แบบนั้นทั้งที่แม่พาเราไปซื้อครีมตลอดแต่แม่ก็มาว่าเราแม่ก็เห็นว่าเราใช้แต่ครีมตัวเดิมเราก็เลยเลิกที่จะอธิบายแล้วปล่อยผ่านไปค่ะ ช่วงนั้นเราไม่กล้าออกจากบ้านเลยค่ะทั้งสถานโควิดแล้วยิ่งมีสิวขึ้นมันเลยทำให้เราอยู่แต่ในบ้านเป็นเดือนเลย แต่พอถึงช่วงเปิดเทอมถึงช่วงนี้แหละค่ะที่ทำให้เรายิ่งไม่มีความมั่นใจ เพราะในระหว่างปิดเทอมแม่พูดทุกวันว่าทำไมหน้ามีแต่สิวซื้อครีมทาหน้าเปลืองป่าวๆสิวไม่เห็นหาย เราเลยบอกว่าถ้าสิวมันรักษาหายง่ายขนาดนั้นบนโลกใบนี้คงไม่มีใครเป็นสิวแล้วแหละค่ะ เรายอมรับค่ะว่าเรามีสิวเราไม่ได้เถียงเลยแต่เข้าใจค่ะบางทีแม่ก็อาจจะมีความเป็นห่วงแต่ใช้คำไม่เป็น แตบางครั้งเราได้ยินคำไม่ดีบ่อยๆเราก็จิตตกค่ะเราพยามบอกแม่ว่าเราไม่โอเคกับการที่แม่พูดไม่ดีใส่เราแบบนี้เลยเราก็กำลังรักษาสิวอยู่แทนที่จะให้กำลังใจแต่กลับเป็นการพูดว่าให้เราแทน ในตอนที่เราจะอธิบายให้แม่ก็ไม่ฟังกลับมาด่าเราว่าเราไม่ยอมรับความจริงด่าหยาบคายค่ะเราไม่อยากพิมพ์ในตอนที่เราอธิบายเราใช้น้ำเสียงปกติไม่ได้ใช้น้ำเสียงรุนแรงอะไรเลยแต่แม่กลับโมโหเรา เราเลยเลือกที่จะเงียบมาโดยตลอดค่ะ แต่ยิ่งเราเงียบมันกลับทำให้แม่ยิ่งพูดเยอะขึ้นไม่สนใจความรส.เราเลยค่ะ ในตอนเป็นเด็กเราก็เป็นคนขี้อาย ไม่กล้าแสดงออกไม่มีความมั่นใจมาตั้งแต่เด็กๆแล้วแม่ก็จะชอบว่าให้เราว่าเราเป็นคนไม่มีความมั่นใจ(แม่จะรู้มั้ยว่ามันเกิดจากที่โดนพูดบูลลี่บ่อยๆจนเสียความมั่นใจไปแล้ว) ถึงช่วงม.4เราเริ่มสนใจภาพลักษณ์มากขึ้นมันเลยทำให้เราไม่มั่นใจในตัวเองมากๆ จนวิตกกังวลเลยค่ะรส.ใช้ชีวิตในรร.ลำบากมากค่ะ ช่วงนั้นเป็นช่วงโควิดพอดีเลยมีการใส่แมสเราเลยรส.สบายใจขึ้นมาบ้าง แต่พอถึงช่วงพักกลางเราต้องถอดแมสกินข้าวนี่แหละค่ะที่เราบอกว่าใช้ชีวิตลำบาก เพราะเรากังวลว่าจะมีใครมองหน้าเรามั้ยทั้งที่ในชีวิตนี้ไม่มีใครสนใจเราขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่มันคือความวิตกของเราในตอนนั้น เราพยามฮึดสู้กับสิ่งที่เราต้องกลับบ้านไปเจอกับคำพูดแย่ๆของแม่ทุกวันจนหน้าดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากๆ สิวหายแล้แต่มันทิ้งรอยสิวไว้ที่หน้าเราค่ะ เราผิวขาวเลยมีรอยอะไรจะเห็นชัด แต่เราไม่เคยซีเรียสค่ะเราคิดว่าเป็นได้ก็หายได้เราหาดูคริปสร้างกำลังใจคริปพลังบวกมาเยอะจนทุกวันนี้เรามีความมั่นใจขึ้นมากๆ กล้าถอดแมสได้สบายๆแต่ประเด็นคือเราก็ยังโดนแม่ว่าให้อยู่ดีค่ะ เช่นตอนนั้นเราซื้อแป้งตลับมาเป็นแป้งโปร่งแสงปกติค่ะไม่ได้ปกปิดอะไรแต่น้องราคาแพงเราเลยบอกว่าซื้อแป้งมาก็ไม่กล้าพกมาใช้เลยเพราะกลัวทำน้องหล่นแตกเราพูดกับแม่แบบขำๆค่ะ แต่แม่มองหน้าเราแล้วก็บอกว่าถ้าซื้อแป้งแพงแล้วทาหน้ายังเป็นแบบนี้กูไม่ซื้อใช้หรอก เราเลยรส.หน้าเจื่อนเลยค่ะ และบางครั้งไปเที่ยวแล้วแม่มองหน้าเราก็พูดขึ้นมาท่ามกลางคนเยอะๆว่าทำไมหน้ามีแต่รอยจุดด่างดำเต็มไปหมดเราก็ได้แต่เงียบค่ะเพรสะพูดไปก็ไม่มีประโยช์น แล้วก็มีช่วงนึงค่ะเราน้ำหนักลดลงไป3โลเพราะความเครียดนี่แหละค่ะ แม่ก็บอกว่าเราผอมมากดูไม่ได้เลย เราเข้าใจค่ะที่แม่พูดมาแบบนี้เพราะห่วง แต่เรากินอะไรไม่ลงอยากอ้วกตลอด แต่เราไม่เข้าใจอย่างนึงค่ะแม่พูดจนเป็นเรื่องตลกไปเลยค่ะเรานั่งอยู่เฉยๆก็มาด่าเราอีจ่อยพูดบ่อยจนรำคาญค่ะ แต่เราพยามติดตลกไปถึงแม้ว่าเราจะรส.ไม่โอเคเราเลยตอบไปว่าใครจะไปสวยหุ่นดีเท่าแม่หล่ะ (ประชดค่ะแต่พูดติดตลกเฉยเลยดูไม่น่าซีเรียสเพราะจริงๆแม่เราเป็นคนอวบอ้วนเลยค่ะ)เราเป็นคนชอบชมแม่นะคะบางครั้งก็บอกว่าวันนี้แต่งหน้าสวยจัง แต่งตัวสวยไม่อ้วนเลยเราชอบพูดให้กำลังใจคนค่ะ แต่บางครั้งเราคิดว่ามันไม่เหมาะกับแม่เราเรื่องการแต่งตัวเราก็จะบอกว่าลองตัวนี้แทนมั้ยอะไรแบบนี้ เพราะเราคิดว่าบางครั้งการที่เราตอบโต้ก็มีแต่ปห.เราเลือกที่จะพูดดีๆแทนดีกว่า แต่พอกลับเป็นแม่เราแม่ชอบติทุกอย่างค่ะการที่เลือกจะเตือนกันกับติกันมันสามารถเบือกพูดได้ค่ะ แม่เราเป็นคนรู้จักพูดนะคะเวลาพูดกับหลานพูดดีมากทุกสิ่งทุกอย่างแต่กับเรานี่คนละเรื่อง เราโดนมาตลอดมีหลายเหตุการณ์มากแต่บางอย่างเราก็ปล่อยวางแล้วก็ไม่นึกถึงมันอีก ถึงเราจะโดนแม่ว่ามาตลอดเราก็ไม่ได้รส.กระทบกับจิตใจเรามากขนาดนั้นในตอนปัจจุบันค่ะ แต่มันจะมีบางแวบที่จะรส.ว่าตัวเองดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอเรื่องรอยสิวมันก็มีจริงค่ะแต่มันก็เป็นรอยจางๆ รักษารอยสิวต้องใช้เวลาเราต้องทำความเข้าใจกับมันค่ะ แต่เราคิดนะคะว่าบางทีแม่อาจจะเป็นในวันสาวของแม่ แม่เราเคยเล่าให้ฟังว่าตอนเป็นสาวแม่หน้าพังมาตลอดพื้นฐานไม่ใช่คนผิวเรียบเนียนตั้งแต่เด็กแล้วรูขุมขนกว้างอะไรแบบนี้ค่ะยิ่งตอนเป็นสาวนี่สิวเยอะมากไม่มีที่ว่างเลย แทนที่แม่จะเข้าใจเราว่าการเป็นสิวมันรักษายากแต่กับมาว่าเราแทน ตอนเป็นสาวแม่เราก็คงจะโดนพูดมาบ้างแหละเรื่องสิวเนี่ยเลยเป็นปมในใจ เรื่องหุ่นตอนปัจจุบันแม่ก็ดูเหมือนคนมีปมอีกอย่างนึงคือแม่ชอบบูลลี่คนที่เห็นผ่านไปมาบางทีก็รวบถึงเราด้วยทั้งที่แม่เองก็ไม่ได้เป็นคนที่จะหุ่นดีอะไร มีคนทักแม่ว่าอ้วนตลอดคาะตอนกลับตจว. เราเคยพยามเปิดใจพูดกับแม่นะคะว่าเราไม่โอเคกับการที่แม่พูดจาแย่ๆแต่สุดท้ายแล้วคนเป็นลูกก็ดูไม่ดีอยู่ดีถ้าจะไปอธิบายมากเพราะมันจะเป็นการเถียงในความคิดผู้ใหญ่ ส่วนพ่อเรา เราไม่สามารถคุยได้ค่ะเพราะพ่อเข้าข้างแม่ทุกอย่างถึงแม่จะผิด  การที่เราจะสร้างความมั้นใจขึ้นมามันยากนะคะ แต่กลับมีคำพูดมาตัดความมั่นใจเราแบบง่ายๆเราพยามจะไม่ใส่ใจแต่บางครั้งมันก็อดวิตกไม่ได้ค่ะว่าเราดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ เราได้แต่ให้กำลังใจตัวเองว่าเราเป็นคนที่น่ารัก มีคนเดียวบนโลกใบนี้เราต้องรักตัวเองเพื่อที่จะพัฒนาตัวเองให้ดีขึ้น รวมถึงแฟนเราก็ให้กำลังใจเราไปด้วย ใครที่กำลังเจอปห.แบบนี้ก็สู้ๆนะคะ เราทุกคนมีค่าเสมอค่ะถ้าเราเห็นค่าตัวเองรักตัวเองมากพอจะไม่มีคำพูดไหนมาทำร้ายเราได้ ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านเราแค่อยากจะมาสอบถามว่ามีใครเป็นแบบเราบ้างมั้ย