สวัสดีค่ะ
ขอบอกก่อนว่า จขกท. เป็นรองหัวหน้า แล้วทีนี้เราเป็นคนที่ชอบกดดันตัวเองมากๆ กดดันทั้งเรื่องเพื่อน แล้วก็เรื่องเรียน
เริ่มมาจากช่วงมัธยมเราเคยโดนเพื่อนบูลลี่ ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่าบูลลี่เพราะอะไร พอขึ้นม.ปลายมาเจอกับคนที่เคยบูลลี่อีก คนนั้นพวกของเขาเยอะกว่าก็โดนบีบให้เป็นรองหัวหน้า ซึ่งเมื่อก่อนเราเป็นคนที่ขี้เกียจมาก ทำอะไรไม่ค่อยเป็นชิ้นเป็นอัน ก็เลยจะโดนดูถูกว่าเป็นรองหัวหน้าซะเปล่า ไม่ได้เรื่องอะไรเลย ก็รู้สึกแย่มาตลอด กว่าจะจบม.ปลายก็ถือว่าเรียนดีขึ้นบ้างก็สบายใจขึ้นมาหน่อยที่เพื่อนเลิกยุ่งไปแล้ว พอขึ้นปี1มา รุ่นพี่ไว้ใจให้เป็นรองหัวหน้า เราเลยรู้สึกว่า ถ้าเราต้องพยายาม คนจะได้ไม่มองเราแย่อีก ก็มีทั้งแรงบันดาลใจจากแฟนที่ว่าเก่งแค่ในทางปฏิบัติ เราอยากเรียนเพื่อที่จะมาสอนเขาพวกทฤษฎี จากนั้นเราก็เรียนดีขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นที่น่าเชื่อถือของห้อง เพื่อนก็จะคอยทักมาถามว่างานนี้ทำยังไงอะไรยังไง แต่บางทีก็กลัวว่าการที่เราทำอะไรให้ตลอด ใจดีตลอด บางทีก็เหนื่อย บางทีก็กลัวมันจะผิดพลาด กลัวว่าทั้งห้องจะว่า กลัวว่าทั้งห้องจะบอกว่า เป็นรองที่ไม่ได้เรื่องอีก
เราควรทำยังไงดีคะ เราก็ไม่ชอบเวลาที่ตัวเองคิดแบบนี้ กดดันตัวเองมากๆ ส่วนนึงเพราะแม่ชอบบอกว่าแม่ไม่เคยได้อันดับอื่นนอกจากที่1กับ2 พ่อก็บอกว่าพ่อไม่เคยหลุดจาก5อันดับ มีครั้งนึงที่อาจารย์ไลฟ์สด ไลฟ์เฉยๆหน่ะค่ะ ไม่มีเช็คชื่อ แล้วเป็นเรื่องที่เราเรียนไปแล้ว อาจารย์แค่มาทวนให้ เราตั้งใจว่าจะตื่นแต่เราตื่นสาย พ่อบอกกับเราว่าไม่มีความรับผิดชอบ เราเสียใจมากเลยค่ะ เราตื่นสายครั้งเดียว ต้องโดนขนาดนี้เลยเหรอ ตกเย็นเราแค่ลืมลเางจานครั้งแรกหลังจากที่มีโควิด เพราะทุกวันเราก็ล้าง แม่กลับมาแม่บอกว่าทำไมไม่ล้างจาน เนี่ย ไม่ได้เรื่องแล้วนะ สบายมากไปแล้ว
กดดันตัวเองมากเลยค่ะ พอเป็นแบบนี้ก็พูดอะไรไม่ออก แล้วก็จะชอบร้องไห้ ;-;