....เรื่องที่อยากระบาย หลัก ๆ คือการที่พ่อ-แม่ตามสายเลือดพยายามรวมผมเป็นครอบครัว ใช้คำว่ารัก คำว่าเป็นห่วงมาผูกมัด

...ตอน 7 ขวบ ผมเคยอยากได้ของเล่นเหมือนเพื่อน แต่ผมรู้ว่าจะไม่ได้มัน เพราะบ้านเราจนมาก พ่อแม่ยี่สิบปลายในตอนนั้น ไม่มีอะไรเลย แต่มีน้องหนึ่งปีจากนั้น

...ผมเป็นเด็กร่าเริง แต่พ่อแม่ไม่เคยฟังผม พวกเขาติดเหล้า ทะเลาะกัน บอกให้เงียบเมื่อผมบ่น ผมประชดว่าจะไม่พูดอีก

...ผมติดท็อป 10 ในโรงเรียน ได้เกียรตินิยมของคณะ พวกเขาชม แต่ผมไม่ดีใจเลย

...หลังจบ ป.ตรี และมาทำงานต่างจังหวัด พวกเขาอยากมาหาผมทุกเดือน ครั้งหนึ่งเมา ด่ากันเสียงดัง ข้างห้องคือคนในที่ทำงาน

...พวกเขาโทร.หาสัปดาห์ละ 2 วัน ถามว่าอยากได้อะไรมั้ย บอกว่ารักผม คิดถึง เป็นห่วง อยากได้ยินเสียงผม บ่นที่ผมรับสายช้า บ่นน้องที่ไม่ได้ดั่งใจ ประชดว่าถ้ารำคาญก็วางสาย ทั้งหมดพูดในตอนที่เมา

...ผมไม่เหงา ไม่ชอบอะไรเป็นพิเศษ ผมจัดการปัญหาด้วยตัวเองได้ ผมทำมาตลอด ผมเจ็บปวดและรักษาตัวเอง ปกติจนกระทั่งพวกเขาพยายามเข้าหา

...หัวใจผมกลวงไปหมดแล้ว ผมมีเหตุผล แต่ยังไม่มากพอ ผมหนีไม่ได้ คนอื่นยังไปต่อ ชีวิตน่าขำมาก ขอบคุณครับ