คือเรื่องมีอยู่ว่า คือเมื่อวันที่9 - 10 เราไปนอนกับป้าสะใภ้ในเมืองฉะเชิงเทรา พอวันที่11เรากลับมาบ้าน เราก็นอนดูหนังในมือถือปกติ
พอตอนประมาณ1ทุ่ม พ่อเราเมา เเก้วบาดมือเราก็ไม่ค่อยสนใจ เพราะเราไม่อยากยุ่งกับเขา เเต่ป้าเราก็บอกให้เราเอาผ้าไปชุปน้ำมาเช็ดเลือดเราก็ทำ เเล้วสักพักย่าเราก็มาบ่นว่าเราไม่ดูพ่อเเถมยังประชดคำว่าพ่อ(คำหยาบ) ก็ส่ง(คำหยาบ)เรียน ยังจะไม่ดูอีกหรอ เราก็น้ำตาไหลก็ไม่ได้คิดอะไร สักพักย่าก็เดินมาอีกเเล้วก็ด่าเราว่า เดินออกนอกบ้านมั่งดิ่อยู่เเต่ในห้องหมกอยู่ได้(เราเป็นโรคส่วนตัวสูง) ห่วงเเต่เล่นเกม ทำให้เราคิดเเล้วร้องไห้ทำไมเราต้องเจออะไรเเบบนี้ ทำให้เราคิดจะหนีออกจากบ้าน เเต่ก็คิดอยู่ว่าจะไปที่ไหน จะมีเงินไหม เเต่ก็อยากจะหนีอยู่ดี เเล้วหลายครั้งที่เราคิดจะหนีเเต่ก็ทำไม่ได้ เพราเรื่องเเบบนี้มันเป็นเกือบทุกวัน ทุกเดือนเเละทุกปี จนเราคิดว่าเราเป็นเด็กเก็บกฎรึป่าวรู้สึกไม่อยากใช้ชีวิตกับครอบครัว จนตอนนี้ก็คิดจะหนีออกจากบ้านทุกครั้ง
ขอวิธีหนีออกจากบ้านค่ะ
พอตอนประมาณ1ทุ่ม พ่อเราเมา เเก้วบาดมือเราก็ไม่ค่อยสนใจ เพราะเราไม่อยากยุ่งกับเขา เเต่ป้าเราก็บอกให้เราเอาผ้าไปชุปน้ำมาเช็ดเลือดเราก็ทำ เเล้วสักพักย่าเราก็มาบ่นว่าเราไม่ดูพ่อเเถมยังประชดคำว่าพ่อ(คำหยาบ) ก็ส่ง(คำหยาบ)เรียน ยังจะไม่ดูอีกหรอ เราก็น้ำตาไหลก็ไม่ได้คิดอะไร สักพักย่าก็เดินมาอีกเเล้วก็ด่าเราว่า เดินออกนอกบ้านมั่งดิ่อยู่เเต่ในห้องหมกอยู่ได้(เราเป็นโรคส่วนตัวสูง) ห่วงเเต่เล่นเกม ทำให้เราคิดเเล้วร้องไห้ทำไมเราต้องเจออะไรเเบบนี้ ทำให้เราคิดจะหนีออกจากบ้าน เเต่ก็คิดอยู่ว่าจะไปที่ไหน จะมีเงินไหม เเต่ก็อยากจะหนีอยู่ดี เเล้วหลายครั้งที่เราคิดจะหนีเเต่ก็ทำไม่ได้ เพราเรื่องเเบบนี้มันเป็นเกือบทุกวัน ทุกเดือนเเละทุกปี จนเราคิดว่าเราเป็นเด็กเก็บกฎรึป่าวรู้สึกไม่อยากใช้ชีวิตกับครอบครัว จนตอนนี้ก็คิดจะหนีออกจากบ้านทุกครั้ง