สวัสดีค่ะ เรามีเรื่องที่ฝั่งใจเราและมันเป็นปมในใจเรามาตลอด23ปี ใช่ค่ะเราอายุ23 ตอนนี้ทำงานรายได้11000บาทต่อเดือน เราใช้ชีวิตอยู่กับแม่เลี้ยงเรา ท่านอายุ74 ปี ท่านเลี้ยงเรามาตั้งแต่เรามีอายุได้ 3เดือน ท่านดูแลเราอย่างดี ส่งเสียเราเรียนจนจบ ม6 ดูแลเรามาตลอดจนเรามีงานทำเป็นหลักเป็นฐานมีอนาคตและดูแลตัวเองได้ ท่านไม่เคยขอเงินเราเลยสักบาท พอเราจะให้ ท่านก็บอกเราตลอดว่าให้เก็บไว้ เผือยามจำเป็น จะได้มีใช้มีเก็บ เรารักท่านมากและท่านก็รักและเอ็นดูเรามากถึงแม้เราจะไม่ใช่ลูกแท้ๆ จนล่าสุดเราย้ายบ้านออกมาอยู่กับแฟนที่คบกันได้1ปี ตัดสินใจ ทำงานช่วยกันเก็บเงินสร้างอนาคตด้วยกัน เราได้กลับบ้านไปเยื่ยมท่านบ้าง ซื้อของให้ท่านบ้าง ตามกำลัง ทรัพย์ของเราที่มี เราติดต่อกับท่านอยู่ตลอด เล่าทุกเรื่องทุกปัญหา ท่านรับฟัง และให้คำปรึกษาอย่างดี เรารุ้สึกมีความสุขมาก รักท่านมาก และคิดไปแล้วว่าท่านคือแม่ของเรา จนมาวันนี้ แม่ที่แท้จริงของเราทักเรามาทางเฟสบุค และโทรมาหาเรา แม่เราบอกว่าคิดถึงเรา ทำใมไม่มาเยื่ยมแม่กับน้องบ้าง (เรามีน้องอีก2คน แต่ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน) แม่เราพูดทำนองว่าอยากให้เราส่งน้องเรียน? แม่เราทำเหมือนอยากกลับเข้ามาอยู่ในชีวิตเราอีกครั้ง? เราได้บอกกับแม่ไปว่า เราไม่ได้มีเงินมาก แม่เลี้ยงที่เลี้ยงเรามาเราก็ไม่ค่อยจะมีเงินให้เค้ามากเท่าไหร่เลย แม่เราพูดคำนึงออกมาเป็นคำที่ทำให้เราน้ำตาไหล (แม่ก็เลี้ยงหนูมา?) มาถึงตรงนี้เราอยากให้ทุกคนตั้งใจอ่านดีๆ  แม่เลี้ยงของเราคือเมียหลวงของพ่อเรา ส่วนแม่ที่คลอดเรามาคือเมียน้อยของพ่อเรา  ช่วงเรามีอายุได้3เดือน (แม่เลี้ยงเราเล่า) แม่เลี้ยงได้พูดกับแม่เราว่า จะเลือกอะไรระหว่างผัว กับลูก แม่เราได้ตอบว่าเลือกผัว แล้วหลังจากนั้นแม่เลี้ยงเราก็ได้เลิกกับพ่อ และรับเรามาเลี้ยง แม่เราไม่เคยให้เงิน เลี้ยงดู และไม่เคย จ่ายค่าเทอมให้ซักบาท แม้กระทั้ง ค่ากิน ค่าเสื้อผ้า แม่ของเราไม่เคยทำหน้าที่แม่เลยตั้งแค่คลอดเราออกมา ช่วงก่อนจะ3เดือน ท่านก็ไม่เคยอาบน้ำให้เรา พ่อเราเป็นคนอาบให้ (เราคลอดก่อนกำหนด7เดือน) และจ้างคนเลี้ยงมาตลอด ก่อนแม่เลี้ยงจะรับเราไปเลี้ยงดู ช่วงเราอยู่ม.4 พ่อเราเสีย ด้วยโรคเส้นเลือดในสมองตืบ บ้านของพ่อเราที่พ่อยกให้เราเป็นมรดก แม่เราเอาไปขายและหอมเงินกับน้องหนีไป จากวันนั้นเป็นเวลา7 ปี แม่ของเราไปใช้ชีวิตใหม่และมีสามีใหม่ เราไม่เคยผูกพันและรักแม่เราเลยสักนิดไม่เคยคิดว่าท่านเป็นแม่ของเราเลยสักครั้ง มันเป็นปมฝั่งใจเรามากๆ แต่วันนี้แม่ของเราโทรมาพูดทำนองว่าเราทำใมถึงไม่เคยไม่หา ไม่เคยให้เงิน ในความรุ้สึกของเรา คนที่เราควรตอบแทนบุณคุณคือแม่เลี้ยงของเรา ส่วนน้องๆของเรา เราสามารถซับพอต โดยการให้ค่าขนมบ้างเป็นคร้างคราว พาไปกินของอร่อยๆได้บ้าง  แต่เราไม่มีเงินมากขนาดจะส่งเสียค่าเทอม และเราไม่สามารถไปเจอหน้าแม่ของเราได้ เราอึดอัด และเรื่องราวต่างๆมันฝั่งใจเรา เราให้อภัยแม่เราในเรื่องราวที่ผ่านมาได้ เพราะแม่เลี้ยงเราพูดกับเราเสมอค่ะว่ายังไงเค้าก็เป็นแม่ของเรา อย่าไปโกรธไปเกลืยด แต่เราไม่สามารถให้เค้าเข้ามาอยุ่ในชีวิตของเราได้จริงๆ อยากทราบความเห็นของทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ อยากรู้ความคิดเห็นและคำแนะนำจาก คนที่อายุเยอะกว่าเราค่ะ เราเลยมาเล่าเรื่องราวนี้ 🥲