เราโตมากับครอบครัวใจดีครอบครัวหนึ่ง ที่รับเรามาเลี้ยง ด้วยเห็นว่าพ่อ-แม่ ยังเด็ก(17-18) คงไม่สามารถส่งเสียเลี้ยงดูเราได้
พ่อ-แม่ แท้ๆน่าจะเลี้ยงเราแค่ช่วงแบเบาะ (ไม่รู้ว่าเลี้ยงจนถึงกี่เดือน) เท่าที่เห็นจากรูปถ่ายประมาณ 1-2ขวบ เราก็อยู่กับครอบครัวนี้แล้ว
ครอบครัวที่รับเรามาเลี้ยงไม่ได้รวย เป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาเหมือนกัน ส่งเราเรียนโรงเรียนรัฐจนจบม.6
และเราทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบม.ราม ตอนนี้มีงานทำ(มนุษย์เงินเดือน) เราตอบแทนครอบครัวที่อุปการะเราแบบเต็มที่ตามกำลังเสมอมาตั้งแต่เริ่มมีเงินเดือน
พอแม่แท้ๆรู้ว่าเราเรียนจบมีงานทำ ก็โทรมาขอเงินบ่อยๆ 1-2-3พัน แล้วแต่ครั้ง
เราเคยให้ไปบ้าง ตามแต่กำลังที่พอมี แต่พอรู้ว่าแม่ติดเหล้า เล่นหวยก็เรยไม่ได้ให้อีก มีแค่พาไปกินข้าว ซื้อของไปให้บ้างบางโอกาส
ตอนนี้เราอยากใช้ชีวิตของเรา และตอบแทนแค่ครอบครัวที่เลี้ยงเรามา
เราไม่อยากถูกมองว่าอกตัญญู แต่ก็ไม่ได้มีเงินมากพอที่จะให้แม่+น้อง ไปตลอด
เราควรจัดการกับความคิดและอารมณ์ยังไงดี ทุกครั้งที่แม่โทรมาขอเงิน เราก็นอยด์+เครียดไปหลายวัน
แม่ผู้ให้กำเนิด(ไม่ได้เลี้ยงดู) โทรมาขอเงินบ่อยๆ มีความเห็นต่อประเด็นนี้อย่างไรบ้าง
พ่อ-แม่ แท้ๆน่าจะเลี้ยงเราแค่ช่วงแบเบาะ (ไม่รู้ว่าเลี้ยงจนถึงกี่เดือน) เท่าที่เห็นจากรูปถ่ายประมาณ 1-2ขวบ เราก็อยู่กับครอบครัวนี้แล้ว
ครอบครัวที่รับเรามาเลี้ยงไม่ได้รวย เป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาเหมือนกัน ส่งเราเรียนโรงเรียนรัฐจนจบม.6
และเราทำงานส่งตัวเองเรียนจนจบม.ราม ตอนนี้มีงานทำ(มนุษย์เงินเดือน) เราตอบแทนครอบครัวที่อุปการะเราแบบเต็มที่ตามกำลังเสมอมาตั้งแต่เริ่มมีเงินเดือน
พอแม่แท้ๆรู้ว่าเราเรียนจบมีงานทำ ก็โทรมาขอเงินบ่อยๆ 1-2-3พัน แล้วแต่ครั้ง
เราเคยให้ไปบ้าง ตามแต่กำลังที่พอมี แต่พอรู้ว่าแม่ติดเหล้า เล่นหวยก็เรยไม่ได้ให้อีก มีแค่พาไปกินข้าว ซื้อของไปให้บ้างบางโอกาส
ตอนนี้เราอยากใช้ชีวิตของเรา และตอบแทนแค่ครอบครัวที่เลี้ยงเรามา
เราไม่อยากถูกมองว่าอกตัญญู แต่ก็ไม่ได้มีเงินมากพอที่จะให้แม่+น้อง ไปตลอด
เราควรจัดการกับความคิดและอารมณ์ยังไงดี ทุกครั้งที่แม่โทรมาขอเงิน เราก็นอยด์+เครียดไปหลายวัน