ทะเลาะกันเรื่องเล็กมากเลยค่ะ เรื่องกุญแจรถสำรองหาย กุญแจรถหลักเราเก็บกับตัวเอง แล้วมาวันนี้แม่จะใช้รถแต่มันหาย ก็มาโทษเราว่าเราทำหายให้ไปหา เราก็บอกไปว่ายังไม่ได้จับเลย มันจะหายเพราะเราได้ไง เถียงกับแม่ไปรอบนึงก็ขึ้นไปเอากุญแจของตัวเองมาให้

เสร็จแล้ว พ่อก็เข้าบ้านมา พูดเชิงว่าจะเถียงกับแม่ทำไม ทำหายก็หา ใช้รถอยู่คนเดียวก็ต้องรับผิดชอบ ซึ่งเราไม่ได้ทำหาย เราเลยตอบกลับว่าไม่ได้ทำหาย พ่อจะพูดแบบนี้มันไม่ถูก พ่อควรเปลี่ยนวิธีการพูด หลังจากนั้นก็ยาวเลยค่ะ แล้วพ่อก็เริ่มตะคอก พอมันมีคนเริ่ม อีกคนก็ต้องตะคอกตอบ

เราไม่ได้มีปัญหากับการไปหากุญแจที่หาย แต่อยากให้ใช้คำพูดที่ถูก จนพ่อเริ่มใช้คำรุนแรง หยาบคาย ใช้กำลังพังข้าวของ จนจะเอาเก้าอี้มาฟาดเราแล้ว แต่เหมือนว่าพ่อยังมีสติอยู่นิดนึง เลยปาลงพื้น

คือเอาตรงๆ เสียความรู้สึกมาก การใช้กำลังเกิดขึ้นเป็นบางครั้งในบ้าน คือถ้าลูกผิดจริง เราทำหายจริง เราจะไม่อะไรเลย แต่นี่เราไม่ผิด แต่ทำไมต้องหาแกะด้วย ปกติก็ไม่ค่อยชอบอยู่บ้านอยู่แล้ว อยากอยู่คนเดียว มีช่วงนึงที่ต้องอยู่บ้านคนเดียว แฮปปี้มาก ชีวิตสงบสุข เช้าไปมอ เย็นกลับบ้านจัดการบ้าน มีงานก็ทำ มีเวลาเหลือก็เล่นเกม แต่พอพ่อแม่กลับมาบ้านแล้วเหมือนทุกวันมีแต่เรื่อง ตอนอยู่คนเดียวก็ชอบลงไปนั่งเล่นชั้นล่าง แต่พอมีพ่อแม่แล้วเก็บตัวอยู่แต่ในห้องทั้งวันเลย รู้สึกว่าลงไปแล้วความรู้สึกเรามันไม่เซฟเลย

คิดมาตลอดว่าจบแล้วอยากทำงานเก็บเงินแล้วย้ายไปอยู่คนเดียว บ้านหลังนี้อยู่แล้วไม่มีความสุขเลยค่ะ🥹

- ทำไมผู้ใหญ่ต้องอารมณ์ร้อน
- ทำไมไม่รับฟังความคิดเห็นเด็กบ้าง
- เด็กตอบโต้ = เถียง?
- การปรับเปลี่ยนตัวเองมันยากกว่าการไม่ทำร้ายความรู้สึกคนอื่นหรอ
- ทำไมต้องโทษลูก ทั้งๆที่ไม่จริง
- ไม่ต้องพูดสั่งสอนสักเรื่องมันจะเป็นอะไรมั้ย
//คือจะหาให้อยู่แล้ว แต่ตอนนั้นกินข้าวอยู่ แล้วหลังจากพรุ่งนี้ เราต้องใช้รถทุกวัน รีบหามามันก็ไม่ได้ใช้อยู่แล้ว เลยกะว่ากินเสร็จแล้วค่อยหา แต่พ่อก็มาโวยวายนั้นแหละค่ะ อยากให้ผู้ใหญ่ทุกๆท่านมาตอบหน่อยค่ะว่าทำไม