คือเรื่องที่หนูจะมาเล่ามันอาจจะดูเหมือนเรื่องเล็กน้อยสำหรับใครหลายๆคนนะคะก็ขออภัยด้วยค่ะถ้าหนูเบ่าไปแล้วมันดูแปลกๆ คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเมื่อวานตอนเย็นอะค่ะแม่บอก"กินข้าวเสร็จไปอาบน้ำ1ทุ่มเด้อ" หนูก็ถามแม่ดีๆว่าวันนี้ไม่สระผมแล้วหรอให้หนูสระพรุ่งนี้ใช่มั้ย แม่ทำหน้าหงุดหงิดใส่อารมณ์เหมือนเช่นเคยว่า"เอ้าก่ะสระผมวันนี้ก่ะ"แต่หนูก็ยังคงไม่ชินสักครั้งที่แม่พูดเสียงดังแบบหงุดหงิดหรือตะคอกแบบใส่อารมณ์ หนูก็เผลอหลุดปากเถียงแม่ต่อเพราะแอบหงุดหงิดแม่ในใจว่าถามแค่นี้ทำไมต้องใส่อารมณ์ไม่ชอบเลยอะ หนูเถียงแม่ไปว่า"เอ้าก็แม่บอกว่า1ทุ่มอาบน้ำไม่ได้บอกให้สระผมอะหนูจะไปรู้ได้ไง"แม่ก็คงได้ยินแหละค่ะแต่ไม่สนใจเมินๆไป หนูโคตรโกรธอะทำไมต้องใส่อารมณ์กับเรื่องแค่นี้คุยดีๆมันจะตา/ยหรือไง ก็แค่อยากให้แม่คุยดีๆบ้าง หนูเข้าใจดีค่ะว่าแม่เหนื่อยจากทำงานอื่นๆ เลยเวลาหนูคุยด้วยแม่เลยชอบหงุดหงิดใส่บ่อยๆ แต่มันไม่ชินสักทีอะค่ะ หนูว่าหนูพยายามชินเรื่องแบบนี้แต้มันทำไม่ได้ค่ะ ยิ่งหนูเป็นคนฝังใจซะด้วยคิดมากอีกและชอบเอาคำพูดลบๆมาคิดวนไปวนมาอยู่เรื่อย (หนูขอต่อประโยคจากตรงนั้นนะคะ)แล้วหลังจากนั้นที่แม่ทำงานอื่นต่อหนูโคตรหงุดหงิดมากและถามตัวเองในใจว่าทำไมเรื่องแค่นี้หงุดหงิดผิดปกติจัง หนูเอาช้อนมาจะกินข้าวแต่ไม่มีอารมณ์กินก็ตักข้าวแบบสับแรงๆคนไปคนมา จนโมโหไม่ไหวละหนูเลบรีบวิ่งเข้าห้องไประบายอารมณ์โดยการกำมือตัวเองทุบกับกำแพงอย่างจังเท่าแรงความโกรธหนูตอนนี้ที่มีอยู่หนูบอกได้เลยว่าตอนแรกที่ทำงั้นไปมันเริ่มคลายความโกรธลงค่ะมาโฟกัสความเจ็บแทน ความโกรธมันหายจริงๆค่ะแต่มันฝังใจอยู่อีกนาน ถึงจะเรื่องแค่นี้หนูก็จำค่ะ (ปล.หนูอายุ13เองค่ะคงคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้)