อย่าพึ่งว่าเรานะคะ คือเราอัดอั้นใจมานานมากก เรายังวัยรุ่นอยู่ค่ะ จะเข้ามหาลัยแล้ว บางคำพูดอาจจะพิมพ์ไปไม่คิด ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ

มาเริ่มเรื่องกันเลย คือเราทะเลาะกับแม่บ่อยมากค่ะ บ่อยจนพ่อเบื่อเลย เรายอมรับว่าบางเรื่องเราก็ผิด เราก็พยายามแก้ไข ถึงจะทำผิดซ้ำอีกแต่มันคือนิสัยเราที่เราพยายามแก้แล้วได้แค่นี้ แต่สำหรับเรื่องเวลาแม่เราผิด แม่เรามักจะทำเหมือนกับว่าตัวเองไม่ผิด ทำเรื่องผิดใหญ่ๆกลายเป็นเรื่องเล็กๆไป ละเราก็ไม่เห็นแม่จะแก้ไขอะไรเลย แม่เราต้องถูกเสมอห้ามเถียง เถียงไม่ได้ แม้กระทั่งเรื่องที่เราไม่ได้ทำ แม่เราเป็นคนอารมณ์ร้อนมากค่ะ เอะอะอะไรก็ด่าว่าตี เราก็เข้าใจ มันก็เหมือนการสั่งสอนเรา แต่เราก็สงสัยนะคะว่า คนเป็นแม่ต้องถูกเสมอไปเลยหรอคะ ถ้าแม่ทำผิดเราก็ไม่มีสิทธิ์ว่าหรืออะไรเลยหรอคะ
บางครั้งเราก็ทนไม่ไหว เคยมีครั้งนึงแม่เราโกรธอะไรเราก็ไม่รู้ เราก็ถามแม่แบบเสียงปกติว่า แม่โกรธอะไรอ่ะ ละแม่ก็ไม่ตอบ พอเราเดินไปห้องอื่น เราก็แอบได้ยิน แม่เราฟ้องพ่อเราที่พึ่งเข้ามาบ้านว่า เราตะคอกใส่แม่ว่า โกรธอะไรอีกล่ะ ซึ่งเราไม่ได้พูดอย่างนั้น
เราไม่มีสิทธ์ที่จะโกรธแม่หรือเถียงแม่เลยหรอคะ

ปล. เราเถียงแม่บ่อยนะคะ แต่แค่ตะโกนไม่ได้ตะคอกหรือใส่คำหยาบ
เราอัดอั้นใจมากเลยค่ะ พิมพ์แล้วรู้สึกสบายใจขึ้นเยอะเลย