เราอายุ12 ตั้งแต่จำความได้ เราอาศัยอยู่กับพ่อ แม่ พี่ และยาย ครอบครัวของเราดูสมบูรณ์แบบมาก เหมือนบ้านตุ๊กตาที่ใครๆอยากมี แต่ความจริงแล้ว เราเกลียดที่นี่สุดๆ แม่ของเราเป็นคนเห็นแก่ตัวมาก ถึงปากจะบอกว่ารักเรา แต่การกระทำมันตรงข้ามเลย แม่ชอบตบเรา ตะคอกเรา ตีเราแรงๆ เราเกลียดการโดนตะคอกใส่มากๆ แต่แม่ดูจะไม่แคร์เลย วันนึงแม่สั่งเราให้ไปเอาน้ำให้เขา ด้วยความที่วันนั้นเราเหนื่อยมาก เราเลยถอนหายใจออกมา แม่ก็ได้ยิน แล้วตะโกนลงมาจากชั้น2ว่า "วันนี้ห้ามให้มันแ*กข้าวนะ ของที่กูซื้อมามุงก็ห้ามแตะ" ตอนนั้นเรางงมาก กลายเป็นว่าวันนั้นทั้งวันเราไม่ได้กินข้าวเลย หลังจากวันนั้นเราต้องไปขอโทษเค้า เวลาแม่โกรธเรา ถ้าเราไม่ขอโทษ เค้าจะไม่คุยกับเรา แม่เคยโกรธเราเรื่องที่เราไม่ผิดด้วย อย่างเช่น ตอนป.2 แม่เคยให้เราจำแป้นพิมพ์ แต่แม่เขียนแป้นผิด เราก็บอกแม่ไปว่าแม่เขียนผิด แต่แม่กลับตะคอกเราว่า "กูไม่เคยผิด" แล้วแม่ก็โกรธเรา เราไม่เข้าใจว่าทำไมแม่ต้องโกรธเราด้วย แถมแม่ยังชอบเอาชุดที่ใส่แล้วไปวางทิ้งไว้ในห้องน้ำ พอเราถามแม่ว่า ทำไมไม่เก็บ แม่กลับถามเรากลับมาว่า "แม่ต้องเก็บหรอ" ... ของตัวเองยังไม่เก็บเลย สุดท้ายเราก็ต้องเก็บให้ อีกเรื่องนึงคือ งานบ้านทุกอย่าง เรา พี่ และ ยาย จะเป็นคนทำ ส่วนพ่อต้องทำงาน เราเข้าใจว่าแม่เองก็ต้องทำงาน แต่แม่มักจะชี้นิ้วสั่งเหมือนตัวเองเป็นราชินี ขนาดพ่อยังไม่เคยทำแบบนี้เลย ตอนเด็กๆ เราเป็นเด็กที่ร่าเริงสดใสมองโลกในแง่ดีมาก แต่แม่พาเราไปบำบัดเพราะหาว่าเราบ้า เราเลยโตขึ้นมาแบบตรงข้ามกับตอนเด็กเลย เราเก็บตัว เป็นคนเงียบๆ แม่หาว่าเรามองโลกในแง่ร้าย ทุกคนเอาแต่บ่นอยากให้เราคนเดิมกลับมา แต่มาบอกเราจะได้อะไรล่ะ บอกแม่สิ เราเป็นโรคซึมเศร้า แต่ไม่มีใครสังเกตุเลย เราบอกแม่ แม่ก็หาว่าเราสำออย ความจริงเรื่องมีมากกว่านี้อีกค่ะ แม่เคยด่าเราเพราะมีคนเอาสีแม่ไปใช้ และมันเป็นสีชมพู แม่ให้เหตุผลว่าเพราะเราชอบสีชมพู แม่เลยตีเรา และโกรธเรา ทุกคนเอาแต่บอกให้เรายอมรับผิด และไปขอโทษแม่ แต่เราไม่ได้เอาสีนั้นไปใช้ เรารู้สึกแย่มากๆ แม่บอกว่าแม่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรา แล้วทำไมแม่ไม่รู้ล่ะ ว่าเราชอบสีฟ้า ไม่ใช่สีชมพู ขอบคุณที่มาอ่านนะคะ จริงๆมันมีมากกว่านี้อีก แต่เราได้ระบายบ้างแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณจริงๆ