ผมทะเลาะกับแม่ครับ แม่ผมเป็นคนอารมณ์ร้อน เวลาพูดอะไรก็จะใช้อารมณ์เป็นส่วนใหญ่ ชอบขึ้นเสียงอยู่เสมอ ทะเลาะกับพ่อใหม่เป็นประจำ จนเรื่องมันมาเกิดขึ้นกับผม ผมอธิบายเรื่องในจุดๆนึงไปแล้ว แล้วแม่ก็มาถามซ้ำอีกหลายรอบ ผมก็ตอบไปอีกหลายรอบ ผมก็ตอบแบบเดิม แล้วแม่ก็เหมือนเดิมแหละครับ มาใช้อารมณ์คุยกับผม เอาจริงๆ ไม่มีใครชอบหรอกครับ เวลาเรื่องนี้มันเกิดกับผม ผมมักจะเดินหนี หรือไม่ก็เลี่ยงไม่คุยด้วย ผมกลัวผมเองจะสติแตก ระเบิดโมโหออกมา
มันเกิดขึ้นจริงๆแล้วครับ ในขณะที่แม่เถียงกับผมนั้น ผมพยายามใจเย็นอย่างที่สุด เดินหนีก็แล้ว แล้วผมทนไม่ไหวจริงๆ ผมตะคอกออกไปพร้อมกับเดินหนี ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมไม่ใช่คนก้าวร้าวอะไรหรอกนะครับ แต่ผมตะคอกออกไปโดยไม่รู้ตัว ใจผมสั่นมาก มือสั่น ชาไปหมดทั้งตัว พอแม่ปลีกตัวออกไป ผมมีอาการนิ้วเกร็ง ขยับไม่ค่อยได้ ตัวผมชาไปหมด ตัวผมแทบขยับไม่ได้ รู้สึกว่าตอนผมคุยกับยายที่อยู่ตรงนั้น ปากของผมผิดปกติ พูดไม่ค่อยชัด จนยายเห็นอาการของผมเลยเข้ามาช่วยบีดคลายกล้ามเนื้อให้ ถ้ายายไม่อยู่ตรงนั้น ผมต้องแย่แน่ๆ ถ้าแม่เห็นผมตอนนั้นเขาจะเข้าช่วยผมไหมนะ หลังจากนั้นสักพัก ผมก็อาการดีขึ้น แต่สภาพจิตใจผมย่ำแย่มากๆ แม่ผมไม่เคยไว้ใจผมเลย หาว่าผมเกเร ทั้งๆที่ผมก็รู้ตัวว่าผมเป็นยังไง เหมือนโดนดูถูกเลยนะครับ
แต่เรื่องราวก็ยังไม่จบลงด้วยดีครับ วันต่อมาผมกับมีก็ปากเสียงกันอีก กับเรื่องเดิม ผมมีอาการแบบนั้นอีกแล้วครับ มันโมโหจนใจสั่น มือสั่น ผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบเดิมอีก แต่เหมือนแม่ไม่ได้สังเกตจากสถานการณ์เมื่อวานเลย ผมฟิวขาดอีกครั้งครับ ผมว่าผมผลักเก้าไม่ได้แรงมาก เก้าอี้ปลิวเลยครับ พยายามใจเย็นอย่างที่สุดแล้ว มันทำไม่ได้เลยครับ อารมณ์โมโหมันขึ้นช่วงนั้น ผมพูดเบายังไง มันก็กลายเป็นตะคอกใส่ ผมหายใจไม่ทั้วท้องเลย ตัวชาไปหมด มีแต่ยายกับตาที่เข้าใจผม ตอนจะแยกย้ายยังว่ามาให้ผมอีก สภาพจิตใจผมก็ย่ำแย่ลงไปอีก ผมก็ไม่ใช่เด็กเรียนอะไรหรอกครับ เวลาเรียนก็ตั้งใจตลอด แต่เกรดมันก็ผ่านแหละครับ แต่ก็ยังโดนด่าว่าทำไมได้แค่นี้ ต้องทำดีกว่านี้ เกรดผม 2.00+ ยังโดนด่าครับ ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ แม่ถึงไม่เข้าใจอะไรผมเลย แม่ไม่เคยชมอะไรผมเลยด้วยซ้ำ นอกจากตอนผมติดมหาวิทยาลัยแล้วเอารูปผมไปโพสต์อวดเพื่อนๆของเขา
เห้อ นั่นแหละครับ อาการแบบนี้ผมเป็นแค่กับแม่ครับ ถ้าผมทะเลาะกับตายายจะไม่เป็นถึงขนาดนี้เลย ผมไปหาในอินเตอร์เน็ตมาก็ไม่เจออาการของผมจริงๆสักที่ ถามผู้รู้หน่อยครับ อาการแบบผมเสี่ยงจะเป็นอะไรไหมครับ ผมเครียดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาสักพักแล้วล่ะครับ
ความเครียดจากการทะเลาะกับแม่ ทำให้ผมมีอาการได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอครับ
มันเกิดขึ้นจริงๆแล้วครับ ในขณะที่แม่เถียงกับผมนั้น ผมพยายามใจเย็นอย่างที่สุด เดินหนีก็แล้ว แล้วผมทนไม่ไหวจริงๆ ผมตะคอกออกไปพร้อมกับเดินหนี ผมตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น ผมไม่ใช่คนก้าวร้าวอะไรหรอกนะครับ แต่ผมตะคอกออกไปโดยไม่รู้ตัว ใจผมสั่นมาก มือสั่น ชาไปหมดทั้งตัว พอแม่ปลีกตัวออกไป ผมมีอาการนิ้วเกร็ง ขยับไม่ค่อยได้ ตัวผมชาไปหมด ตัวผมแทบขยับไม่ได้ รู้สึกว่าตอนผมคุยกับยายที่อยู่ตรงนั้น ปากของผมผิดปกติ พูดไม่ค่อยชัด จนยายเห็นอาการของผมเลยเข้ามาช่วยบีดคลายกล้ามเนื้อให้ ถ้ายายไม่อยู่ตรงนั้น ผมต้องแย่แน่ๆ ถ้าแม่เห็นผมตอนนั้นเขาจะเข้าช่วยผมไหมนะ หลังจากนั้นสักพัก ผมก็อาการดีขึ้น แต่สภาพจิตใจผมย่ำแย่มากๆ แม่ผมไม่เคยไว้ใจผมเลย หาว่าผมเกเร ทั้งๆที่ผมก็รู้ตัวว่าผมเป็นยังไง เหมือนโดนดูถูกเลยนะครับ
แต่เรื่องราวก็ยังไม่จบลงด้วยดีครับ วันต่อมาผมกับมีก็ปากเสียงกันอีก กับเรื่องเดิม ผมมีอาการแบบนั้นอีกแล้วครับ มันโมโหจนใจสั่น มือสั่น ผมไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบเดิมอีก แต่เหมือนแม่ไม่ได้สังเกตจากสถานการณ์เมื่อวานเลย ผมฟิวขาดอีกครั้งครับ ผมว่าผมผลักเก้าไม่ได้แรงมาก เก้าอี้ปลิวเลยครับ พยายามใจเย็นอย่างที่สุดแล้ว มันทำไม่ได้เลยครับ อารมณ์โมโหมันขึ้นช่วงนั้น ผมพูดเบายังไง มันก็กลายเป็นตะคอกใส่ ผมหายใจไม่ทั้วท้องเลย ตัวชาไปหมด มีแต่ยายกับตาที่เข้าใจผม ตอนจะแยกย้ายยังว่ามาให้ผมอีก สภาพจิตใจผมก็ย่ำแย่ลงไปอีก ผมก็ไม่ใช่เด็กเรียนอะไรหรอกครับ เวลาเรียนก็ตั้งใจตลอด แต่เกรดมันก็ผ่านแหละครับ แต่ก็ยังโดนด่าว่าทำไมได้แค่นี้ ต้องทำดีกว่านี้ เกรดผม 2.00+ ยังโดนด่าครับ ผมดูแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ แม่ถึงไม่เข้าใจอะไรผมเลย แม่ไม่เคยชมอะไรผมเลยด้วยซ้ำ นอกจากตอนผมติดมหาวิทยาลัยแล้วเอารูปผมไปโพสต์อวดเพื่อนๆของเขา
เห้อ นั่นแหละครับ อาการแบบนี้ผมเป็นแค่กับแม่ครับ ถ้าผมทะเลาะกับตายายจะไม่เป็นถึงขนาดนี้เลย ผมไปหาในอินเตอร์เน็ตมาก็ไม่เจออาการของผมจริงๆสักที่ ถามผู้รู้หน่อยครับ อาการแบบผมเสี่ยงจะเป็นอะไรไหมครับ ผมเครียดเกี่ยวกับเรื่องนี้มาสักพักแล้วล่ะครับ