เราเป็นนะเวลาโกรธมากๆจะเงียบ แต่ถ้าเป็นแบบไม่เห็นหน้าเราจะส่งข้อความใส่เป็นชุด มันคงเป็นความในใจที่อัดอั้น แต่พอหายโกรธมันเรียกคืนกลับมาไม่ได้แล้ว เราจึงเลี่ยงที่จะไม่คุยไลน์เวลาโมโห...เอาจริงๆแล้ว เราไม่เคยโกรธหรือเกลียดใครได้จริงๆสักที แต่อะไรที่ส่งไปแล้วข้อความตรงนั้น..น่าจะติดหนึบในใจคนอ่านเลยหล่ะค่ะ คงจะเกลียดกันไปจนตายเลยหล่ะ..ไม่เป็นไร เราผิดในเรื่องข้อความที่ส่งไป เรายอมรับค่ะ จริงๆแล้วเราไม่ควรใช้คำพูดแรงๆกับคนที่โตกว่ามากๆไม่ว่าเขาจะผิดหรือไม่ผิด อาจเพราะเราไม่เห็นหน้าก็เลยไม่กลัว แต่ปกติอยู่ต่อหน้าก็ไม่เคยกล้าเถียงให้เขาได้ยินสักคำ..เพราะเราเถียงในใจ...พอกลับไปอ่านข้อความที่ส่ง ก็เข้าใจทุกอย่างได้ดีว่า...เขาสมควรเงียบหายไป...สำนึกผิดแล้วและขอโทษนะคะ ถ้าพี่เข้ามาอ่าน..ไม่ได้ขอให้ไม่โกรธ เพราะข้อความมันน่าโกรธจริงๆ...ขอโทษอีกครั้งนะคะ