...เพราะว่า บริบทของการฝึกภาวนาหรือการปฏิบัติธรรม ในขั้นเริ่มต้น ปูพื้นฐาน  มีความจำเป็นอย่างมากที่ต้องทำซ้ำๆๆๆ ไปนับครั้งไม่ถ้วน จนกว่าจะเริ่มเห็นผลครั้งแรก เป็นอย่างน้อย จึงอาจจะค่อยปรับเปลี่ยนวิธีการตอนหลัง ตามแต่ปัจจัยของเหตุผลของการแก้ปัญหาในตอนนั้น เช่น คนที่ฝึกเริ่มต้นด้วยการบริกรรม พุทโธๆๆ... ก็ต้องบริกรรมไปซ้ำๆๆๆ ..หลายหมื่นครั้ง หรือ หลายแสนครั้ง (หรืออาจจะหลายล้านครั้ง)..จนกว่าจิตจะเริ่มสงบ หรือ รวมลงเป็นสมาธิ...ไม่อาจจะ เป็นแบบจับจด เปลี่ยนจุดของการบริกรรมไปเรื่อยๆๆ  ...เปรียบเทียบเหมือนการขุดเจาะลงไปใต้ดินเพื่อหาน้ำบาดาล  จำเป็นต้องเจาะลงไปที่จุดเดียว ลึกๆๆลงไปเรื่อยๆๆ  จนลึกมากๆ จนกว่าจะเจอน้ำ ไม่ใช่ เจาะลงไปแค่ไม่กี่ฟุต ก็เปลี่ยนไปเจาะที่จุดอื่นๆไปเรื่อยๆ  แบบนี้จะไม่มีทางเจอน้ำ ... แต่ ยกเว้นทำซ้ำๆๆอย่างมากมาย หนักหน่วง มากๆ จนถึงขั้นแทบตาย ก็ยังไม่เห็นผลซะที... ถ้าแบบนี้จึงค่อยปรับเปลี่ยนจุด
...จะเห็นในตำราของการสอนการฝึกสมถภาวนาขั้นแรก (เช่น ในคัมภีร์อรรถกถา หรือ วิสุทธิมรรค... มักจะเจอสำนวนว่า "บริกรรมภาวนาซ้ำๆเป็นหมื่นๆแสนๆครั้ง ล้านๆครั้ง"