สวัดดีค่ะ เราจะมาเล่า เราเป็นคนที่ไม่มีเพื่อนเลยค่ะตอนที่อยู่ที่บ้านอ่ะน่ะ ถ้าตอนอยู่รร.ก็มีค่ะ แต่ตอนอยู่บ้านเราไม่มีเพื่อนเลย ความจริงก็มีนะคะ ตอนเด็กเคยเล่นด้วยกัน แต่พอโตมาอะไรๆก็เปลี่ยน เลยทำให้เรากับเขาเข้ากันไม่ได้ ทุกๆหยุดเราก็มักจะอยู่คนเดียว อยู่แต่กับโทรศัพท์ เพราะไม่มีเพื่อนเลย ทำให้เรามักจะเบื่อบ่อยๆ มันก็เลยเป็นเหตุผลว่าทำไมเราตอนอยู่บ้านกับอยู่รร.ไม่เหมือนกัน เพราะตอนอยู่รร.เราได้เล่นกับเพื่อน ได้เข้าสังคม ไม่เหมือนตอนอยู่บ้านเลย ยิ่งช่วงปิดเทอมนี้เบื่อสุดๆ นั้นก็เป็นอีกเหตุผลว่าทำไม เวลา พี่น้อง ป้า น้า ลุง ญาติ มาหา เราจะดีใจมากๆ และติดพวกเขาแบบสุดๆ เพราะเราได้มีคนเล่นด้วย คนที่เข้าใจเรา คนที่รักเรา โดยเฉพาะป้าของเราค่ะเราชอบเข้าไปกอดเขามากๆ และเราก็ชอบเล่นกันหลานของเรามากๆ ยิ่งตอนกินข้าวกันมีความสุขมากๆ แต่ตอนพวกเขากลับเราก็ไม่อยากให้กลับเลย เรารู้สึกว่าเรากลับ้หงาอีกครั้ง มันทำให้เราร้องไห้บ่อยมากๆ เราเป็นตั้งแต่เด็กแล้ว ปล.พ่อกับแม่เราเขาก็ทำงานค่ะ ส่วนจะเจอกันตอนเย็นของทุกวันค่ะ แล้วพ่อกับแม่ เขาก็ไม่ได้บอกรักเราแบบสกินชิพทางคำพูด แบบญาติๆค่ะ แต่เขาก็รักเราค่ะ ใครเป็นเหมือนกันบ้างคะ
คิดถึงญาติจนร้องไห้