ละครหม่อมน้อยนอกจากโปรดักชั่นดีมากๆ
แต่เรื่องบทนั้น เอาเป็นว่าคนดูจะรู้แหละ
บทศรีอโยธยาเป็นอย่างไร เรื่องนี้ได้ข่าว
ว่าถึงขนาดนักเขียนเรียกคืนสิทธิ์ละครเถอะ
เพราะซื้อนิยายเขามา แต่จะเปลี่ยนขนาดนั้น
เป็นเราก็ขอคืนนิยายตัวเองนะ

ไม่คิดว่าตัวเองต้องมาออกตัวให้ละครเรื่องนี้
เพียงแต่บุพเพก็ขายซีนพวกนี้ไม่ใช่เหรอ แต่
แค่พรหมลิขิตบาลานซ์ไม่ดีเอง ซึ่งมันเป็นมา
ตั้งแต่นิยายแล้วหนา คนเขียนก็บอกเพลิน
ไปกับไลฟสไตล์พุดตานไปหน่อยเกินครึ่งเรื่อง

ซึ่งก็ไม่ผิดอะไรซึ่งบทละครก็สามารถลดทอน
ตรงนี้ได้อยู่ ซึ่งถ้าลดตรงนี้อีกเจ้าของนิยาย
เขาจะตำหนิไหมล่ะ อุตส่าห์เขียนถึง 60%
นิยาย ซึ่งคนเขียนบทละครก็คงเห็นว่าสมการ
บุพเพยังเวิร์คมากๆ ซีนขายของทำอาหาร
สร้างอุปกรณ์นั้นนี่ ซึ่งไลฟ์สไตล์พุดตานก็มี
คนชอบเหมือนกัน ที่ขาดคือเรื่องประวัติศาสตร์
ซึ่งไม่เท่าบุพเพ คำถามแล้วนิยายมีซีนพวกนี้
เท่าบุพเพไหมล่ะ ถ้าไม่มีบุพเพ พรหมลิขิต
ไม่ถูกคาดหวัง สนุกอาจแพ้ลิขิตแห่งจันทร์ก็ได้

เราไม่รู้เบื้องหลังทีมงานถูกบรีฟเป็นทอดๆ
ยังไงบ้าง ซึ่งส่วนที่คนติๆ กันมามันก็มีทั้ง
คนชอบไม่ชอบนั้นล่ะ สุดท้ายในธุรกิจเงิน
ทุนเป็นสิ่งสำคัญ ซึ่งเรื่องนี้ทั้งเรตติ้งและเงิน
ค่าโฆษณาที่ขายได้อาจจะได้มากอันดับต้นๆ
ช่องเลยก็ได้ การคาดหวังเป็นซึ่งที่ดีนะ
แต่พอไม่สมหวังแล้วแสดงออกแบบไหน นั้น
วัดวุฒิภาวะคนได้เลยล่ะ เห็นข่าวไหมล่ะ

เอานะใจเย็นๆ แค่พรหมลิขิตไม่มีซีนกินบะหมี่
สำเร็จรูปตอนดึก ยกซอสมาเยาะ กินยาอม
แก้เจ็บคอก็ดีล่ะ เกาหลีก็มีนะเพียงแต่เราแค่
ไม่ใช่คนบ้านเขา เลยไม่รู้ว่าสินค้าไหนบ้าง