เราไม่เข้าใจนะว่าทำไมลุงป้าน้าอา
ถึงชอบด่าเราว่าอีลูกกำพร้า เวลาเรียนเลิก
เราก็จะกลับมาบ้าน เวลาเขาหาข้าวออกมากิน เขาก็จะรีบเก็บกับข้าวทันทีที่เจอหน้าเราเพราะไม่อยากให้เรากินด้วย
วันนั้นย้อนไปปี60 เราเรียนอยู่ม.3
พี่สาวลูกของป้า อายุมากกว่าเรา5ปี
เขาชอบเที่ยว ชอบแต่งตัวสวยงาม
วันที่เกิดเหตุ เขาซักผ้าตาชุดเขาไว้หน้าบ้าน แล้วเสื้อเอวลอยเขาหาย เขาไปฟ้องแม่ว่าเราเป็นคนเอาของเขาไป เราเลยบอกเราไม่เคยใส่เสื้อผ้าแบบนี้นหรอก ป้าโมโหเลยหาไม้แขวนเสื้อมาตีเรา แล้วด่าเราว่าอีลูกกำพร้าพ่อแม่ไม่ชื้อให้อยากได้ของคนอื่น มีอยู่กับพี่สองคน
ไม่เอาใครจะเอา เราปฏิเสธทันที เราไม่มีทางเอาไปแน่นอน เพราะเราอยู่แต่ห้องไม่ออกไปไหน แล้วย่าเราก็มาบีบบังคับให้เราหาไปคืนพี่ทั้งๆที่เราไม่ได้เอา
แล้วก็พากันมารื้อดูตู้เสื้อผ้าเรา ค้นดูตะกร้าผ้าเรา ว่าเราเอาของเขามาซ่อนไว้ไหม ป้าด่าทอเราสารพัด ว่าเราไม่มีพ่อแม่สั่งสอน แล้วทีนี้ พี่สาวลูกของป้าเลยวิ่งมาหาหน้าตาตื่น *ว่าเจอแล้ว เจอเสื้อแล้ว
หน้ามันคาบไปถนน ตากไว้ต่ำๆหมามันคาบไป ตอนนั้นทุกคนอึ้งมาก เพราะเขาได้ลงมือกับเรา น้าเอามือหยุมหัวเรา กระชากผม ให้เรายอมรับความจริง
ส่วนป้าเอาไม้แขวนเสื้อหากเรา พร้อมด่าทอสารพัด ย่าก็รื้อของเราออกมาหมด
พ่อเขารู้ว่าเจอเสื้อแล้ว ก็พากันมานั่งด่าเราว่า งี้แหละอยู่กับพี่สองคนของหายเขาเลยโทษธรรมดา แต่ที่ลงไว้ลงมือ ด่าอีลูกกำพร้า ไม่เคยแม้แต่จะขอโทษ ตีแล้วก็กลับบ้านใครบ้านมัน ไม่คิดบ้างหรอว่าคนโดนมันเจ็บปวด
ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆ ก็มามุงดู
ว่าเราขโมยเสื้อเขา ต่างคนต่างประนามอีเด็กกำพร้าคนนี้ ทั้งที่ไม่ผิดอะไรเลย
ตอนเด็กก็กำพร้าจริงๆค่ะ พ่อแม่แยกทาง
อยู่กับปู่ย่าแต่เกิด ไม่เคยได้ไปไหน
ไม่เคยได้เสื้อผ้าใหม่ ไม่เคยได้กินของดีๆ เสื้อนักเรียนชุดเดียวซักใส่ทุกวัน มันก็จริงอย่างเขาว่า แต่สิ่งที่เกิดขึ้นวันนั้น จำไม่เคยลืม วันนี้เราได้มีงานทำ ส่งเงินกลับบ้านให้ปู่ย่า ต่างจากหลานคนอื่นไม่เคยส่งทั้งที่ย่าเลี้ยงมาเหมือนกัน มีแต่อีเด็กกำพร้าส่งให้ใช้ทุกเดือน