อัดอั้นว่ะ เสียดายชีวิตตัวเองว่ะ ทำไมชีวิตเราต้องมาอยู่ในสังคมที่มีแต่คนประเภทนี้ด้วยว่ะ เอาจริงนะ ตอนก่อนที่เราจะเข้ารพ.ตอนม.3อะ ชีวตโครตดีเลยว่ะ พบเจอแต่ความสุข มีเพื่อนที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจ ไม่มีใครเหลี่ยมใคร ช่วยเหลือกันบ้าง อยู่ด้วยแล้วมีความสุขมาก แม่ก็อาจจะมีด่าบ้างแต่ถ้าจำไม่ผิดก็ไม่เหมือนทุกวันนี้ คือดีกว่านี้อ่ะ แต่ดูนะ (อันนี้ได้ยินเขาพูดกันตอนที่ฟิ้นและจำความได้แล้ว) ตอนที่นอนเป็นผักอยู่ที่ ICU พ่อกับแม่เครียดมาก (ไม่ค่อยมีใครพูดถึงพ่อเท่าไร ส่วนใหญ่เข่จะพูดถึงแต่แม่ เพราะแม่เฝ้าเราตอนติดเตียง) เราได้ยินมาว่า แม่เราพยายามหาวิธีที่ทำให้เราฟื้นตื่นลืมตาขึ้นมา แม่ร้องเพราะอาการป่วยของเราอยู่บ่อยครั้ง เท่าที่ได้ยินมาก็ฟังดูสงสารแม่นะ แต่ทำไมพอเรากลับมาใช้ชีวิตปกติได้ แม่ก็รู้อยู่แก่ใจว่าความจำเราไม่ดี สมองก็ปกติบ้างไม่ปกติบ้าง แต่ทำไมต้องด่าและซ้ำเติมด้วย ชอบนักหนาแหละล้อลูกอะ บ้าบ้าง ขาดหุ้นบ้าง ช้อตบ้าง ท้อใจ ตอนที่ครูมาเยี่ยมบ้านกับตอนที่อยู่กันแต่ในครอบครัวนี่แม่เหมือนไม่ใช่คนเดียวกันอะ สงสัยจริงๆนะ ถ้าช่วยแล้วมาด่าเรากวันแบบนี้ เธอจะช่วยไปทำไม ถ้าอยู่แบบนี้เราว่าถ้าตายไปน่าจะดีกว่า เครียดเรื่องอะไรก็พูดไม่ได้ ถ้าจะร้องก็ให้แม่รู้ไม่ได้อะ ถ้าแม่รู้ว่าเราร้องเรานี่รู้เลยว่าแม่จะพูดว่า " บ้า ขาหุ้น " แล้วก็ต่อด้วยคำด่าสารพัดอย่าง แม่มักตะสอนเราเสมอว่าให้พูดจาดีๆกับแม่ แต่ทำไมพักหลังมานี้พอเราดีๆแล้วยังโดนแม่ด่าอยู่อะ งั้นก็แสดงว่าแม่อยากให้เราเป็นเด็ก อะดิ สังคมเพื่อนก็ด้วย ไม่มีใครเข้าใจเลย ก็รู้ทั้งรู้าสมองเราไม่ปกติ ก็ยังด่ายังรังเกียตอยู่นั่นอะ ลองไปเป็นเองมั้ยล่ะ เนื้องอกอะ เอาสักก้อนมั้ยไอ้เด็กเวร ตอนพวกด่ากุ แต่ละคนดูสะใจกันจริงๆ แต่พแกุด่ากลับบ้างทำเป็นรับไม่ได้ น่าเสียดายนะ อุสาห์สอบติดในโรงเรียนที่มีชื่อเสียง แต่ทำนิสัยต่ำทรามแบบนี้ ก็เคยได้ยินมาบ้างนะที่เขาว่า โลกจะดึงดูดคนที่นิสัยเหมือนกันเข้าหากัน แต่ทำไมเท่าที่ใช้ชีวิตหลังจากออกจากโรงพยาบาล ที่โรงเรียน เราถึงรู้สึกว่าเราแปลกพวก ต่างจากพวกวะ สังคมที่มีแต่คน ๆ มีแต่คน กุไม่เอาก็ได้ อยากเขียนจดหมายติดไว้ที่ประตูหน้าห้องนอนจริงๆว่า " ถ้าเราต้องนอนเป็นผักที่ ICU ถ้าช่วยแล้วต้องมาพบเจอกับสังคมแบบนี้อีก คราวหลังไม่ต้องช่วยแล้ว ปล่อยให้ตายดีกว่า "
#ชีวิตที่น่ารันทด