ปัจจุบันผมอายุ 44 ล่ะ ชีวิตผ่านมาหมดแล้วมีลูกมีครอบครัวมีความหย่าร้างผิดหวังสุขทุกข์ได้รับมาหมดแล้ว ตอนนี้มีความคิดอยากจะบวช อยากบวชแล้วอยู่วัดหรือสำนักสงฆ์ที่ตามป่าเขาห่างไกลความเจริญยิ่งดี มรดกที่บ้านก็คงให้ลูกหลานจัดการกันเอา
ชีวิตที่ผ่านมาทำมาหมดทุกอย่างทั้งดีและเลว เสเพลเที่ยวเตร่คืนเป็นแสน ทำผู้หญิงทอดทิ้งให้เขาเสียใจร้องไห้มาก็หบายคน บัดนี้คิดได้แล้ว กรรมที่ทำไว้หลายๆเรื่องมันเยอะเหลือเกิน ทุกวันนี้มีสิ่งที่คิดและยังสงสัยในใจตลอดเวลา คือเมื่อครั้งอายุ16-17 เคยอ่านหนังสือพระแล้วลองนั่งสมาธิดู นั่งแทบทุกคืนก่อนนอนวันละชั่วโมงสองชั่วโมงบ้าง แรกๆจิตสับสนคิดนู่นนี่นั่นตลอด ผ่านไปสามเดือนเรานั่งสมาธิในเช้าวันหนึ่งช่วงหน้าหนาวอากาศเย็นสบายพอดี นั่งไปสักพักนึง รู้สึกว่าจิตนิ่งไม่คิดสิ่งใดอื่น จู่ๆขนทั้งกายลุกซู่ตั้งแต่เท้าจรดศรีษะพร้อมๆกับน้ำตาที่ไหลลงแก้มทั้งสองข้าง ความรู้สึกตอนนั้นมันสงบเบาสบายมีความสุขอย่างประหลาด บอกไม่ถูก มันไม่เหมือนกับความสุขในแบบโลกมนุษย์  ก็อยู่ในอารมณ์นั้นสักพักก็ถอนสมาธิออก พอตอนหลังมาอ่านเจอหนังสือวิปัสสนาของพระอาจารย์วิปัสสนารูปหนึ่ง ถึงได้รู้ว่าอาการของเราตอนนั้นตรงกับที่ท่านอธิบายไว้ว่ามันอาการของการเริ่มต้นปฐมฌาน หรือที่เรียกว่าขณิกสมาธิ เมื่อจิตสงบไม่หวั่นไหวร่างกายจะแสดงความปิติออกมาเอง บางคนก็อาจเรียกว่าปิติฌานก็ได้ แต่ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าต้องยกระดับจิตคือพิจารณาร่างกายซากศพเพื่อเข้าไปในฌานอีกระดับหนึ่ง จากวันนั้นอายุ16 จนถึงตอนนี้อายุ44 ก็ทำไม่ได้อีกเลย มัวแต่เสเพลสุรานารี ตอนนี้ที่บ้านก็มีทรัพย์สินมากมายแต่ผมคงปล่อยให้พี่และลูกหลานจัดการ อยากจะออกบวชเพื่อต่อยอดการทำสมาธิภาวนาให้คลายสงสัยในสิ่งที่เคยทำได้มาก่อน ถ้าทำได้อีกแล้วพัฒนาฌานขึ้นไปอีก จะเป็นแบบไหนเราจะเป็นยังไงต่อ ตอนนี้คิดอยากบวชอยากหาอาจารย์วิปัสสนาเก่งๆมาชี้แนะการทำสมาธิ และตอนเราอยู่ในเพศสมณะรักษาศีลอาจจะส่งผลให้เราได้สมาธิขั้นสูงเร็วขึ้น  ุทุกวันนี้ก็นั่งสมาธิบ้างแต่รวมจิตไม่ได้เลย จิตมันคิดถึงแต่ภาระ ความห่วง ความกังวลตลอดเวลา  ถ้าเราบวชไปอยู่ในที่สงบอาจจะทำสมาธิสำเร็จก็ได้