เล่มนี้เป็นอีกเล่มที่ผมขอสารภาพว่ามันเป็นเล่มที่อ่านแล้วรู้สึกสะเทือนใจมากๆ ผมมั่นใจว่าไม่ใช่แค่ผมคนเดียวแน่ๆที่รู้สึกแบบนี้ เพราะถ้าหากหลายๆคนที่เคยได้สัมผัสกับประสบการณ์ที่มีคุณยายหรือคุณทวด หรือมีคนใกล้ชิดมีอาการโรคหลงลืม หลงลืมขั้นรุนแรงที่เป็นโรคอัลไซเมอร์

เล่มนี้ผมอ่านแบบ Speed Reading ได้ศัพท์เฉพาะเกี่ยวกับโรคอัลไซเมอร์เยอะเลย และที่สำคัญที่มากกว่านั้นคือเราจะอยู่กับโรคนี้ยังไง หากโรคนี้เกิดขึ้นกับเราจริงๆในวันหนึ่ง…ผมว่ามันเป็นหนังสือที่ทุกครอบครัวควรอ่าน เพื่อทุกคนจะได้เข้าใจ ตลอดจนคนที่เรารักและเพื่อตัวเราเองในอนาคตด้วย… หากวันหนึ่งเราเองลืมว่ากินข้าวรึยัง ลืมวันเวลา หลงทางในบ้านของตัวเอง ลืมชื่อลูก ชื่อสถานที่ที่เคยผูกพัน แม้กระทั่งลืมคนรัก…แล้วเราจะอยู่กับสภาพเช่นนี้อย่างไร…Still Alice มีคำตอบที่น่าสนใจอยู่ครับ…

“พวกเขาคือครอบครัวที่หล่อหลอมเป็นหนึ่งด้วยอดีต ด้วยดีเอ็นเอ และด้วยความรัก..”

“เธอชอบที่มีอะไรทำให้นึกถึงผีเสื้อ เธอนึกถึงตอนตัวเองอายุหกเจ็ดขวบ ร้องไห้ให้แก่ชะตากรรมของพวกผีเสื้อในสวนที่บ้านหลังจากรู้ว่าพวกมันมีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่วัน แม่ของเธอคอยปลอบประโลม และบอกว่าไม่ต้องเสียใจเรื่องผีเสื้อ การที่มีชีวิตมันสั้นก็ไม่ได้แปลว่าน่าเศร้าใจ ยามมองดูพวกมันโผกบินไปมาท่ามกลางแสงแดดอบอุ่นล้อมด้วยดอกเดซีในสวน แม่จะพูดกับเธอว่า เห็นไหมเอ่ย พวกมันมีชีวิตที่สวยงาม อลิซชอบนึกถึงเรื่องนี้”

หนังสือเล่มนี้พูดถึงโรคที่เกี่ยวกับสมองเยอะเลย แต่กลับมีผลกับหัวใจโดยตรงเลยครับ

หมายเหตุ: ปี 58 มีรายงานว่า "ภาวะสมองเสื่อม" ผู้ป่วยเพิ่มปีละ 1 แสนราย สถิติชี้ร้อยละ50 เป็นผู้สูงวัย และปัจจุบันจำนวนของคนเป็นอัลไซเมอร์ชี้ชัดว่ายิ่งเพิ่มมากขึ้นอย่างน่าใจหายครับ…

-ริฎวาน ศอลิห์วงศ์สกุล-