ขณะนั่งทำงานอยู่ ได้ส่งรูป "อาอึ้ม" (คุณแม่) เข้าไปให้ในไลน์กลุ่มพี่น้องตระกูลลี้ของแม่นัน  หลานสาวเห็นรูปอาม่าตอนสาวๆใบนี้ ถามกลับมาว่า

"อาอี๊ได้รูปอาม่ามาจากไหน เก่ามากเลย"

"รูปนี้อยู่ในกั้บบ่วง (หีบสมบัติเหล็กเก่าแก่) ที่อาม่าให้อี๊มา"   แม่นันตอบหลานไป ..ทำให้นึกถึงเรื่องราวของอาอึ้มกับกั้บบ่วง (หีบสมบัติ) ใบนี้ ... มาอ่านเรื่องราวเคล้าน้ำตาของสาวน้อยคนนี้กันค่ะ
เปิด "กั้บบ่วง" หีบสมบัติของอาอึ้ม (คุณแม่) ที่เต็มไปด้วยเรื่องเล่ามากมาย (อาอึ้มจากไป 24 ปีแล้ว) ส่วนอาป้ะ (คุณพ่อ) จากอาอึ้มไปก่อนหน้าถึง 31 ปี ตอนนั้นแม่นันเพิ่งมีอายุเพียงสี่ขวบค่ะ

"อาอึ้ม, โต๋ย ไป๊ อู่ มิไก๊" (อาอึ้ม ข้างในมีอะไรเหรอ)  เป็นคำถามของเด็กตัวน้อยในวันนั้นที่เห็นอาอึ้มเปิดๆปิดๆกั้บบ่วงใบนี้ทุกครั้ง

แม่นันในขณะนั้นอยากรู้อยากเห็นมาก พออาอึ้มเปิดทีแม่นันก็ชะโงกหน้าไปที ประมาณว่าถ้าเอาตัวมุดเข้าไปในหีบได้คงทำไปแล้วค่ะ

(ตอนนั้นหีบยังไม่เก่าหลุดลอกขนาดนี้นะคะ จำได้ว่าอาอึ้มจะหมุนรหัสไปที่เลข 0 ทั้งสองข้าง แล้วฝาหีบก็จะกระเด้งเปิดขึ้นมา แต่วันนี้หมุนไปเลขไหนฝาหีบก็ไม่เขยื้อนเลยค่ะ ต้องใช้วิทยายุทธนิดหน่อย)

"บ๊อ บ่อมิไก๊, ลงจงไก๊อาป๊ะ ไก่ตัวหยี่" (ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ พวกนี้เป็นตั๋ว เป็นเอกสารต่างๆของอาป๊ะ (คุณพ่อ) ทั้งนั้นน่ะ"  อาอึ้มตอบหนูน้อย

แล้วอาอึ้มก็จะเปิดๆปิดๆเจ้ากั้บบ่วงใบนี้อีกบ่อยครั้ง แม่นันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าอาอึ้มจะเปิดทำไมบ่อยๆ ในเมื่ออาป๊ะก็จากพวกเราไปตั้งนานแล้ว แล้วอาอึ้มก็บอกเองว่าในนั้นเป็นแค่เอกสารเก่าๆของอาป๊ะ เอกสารเก่าๆแล้วทำไมต้องเปิดเข้าเปิดออก เปิดเข้า เปิดออก.... ไม่เข้าใจจริงๆ ยิ่งเพิ่มความอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อยเข้าไปอีก....

หนูน้อยคนนี้ในตอนนั้นก็ถามประโยคเดิมบ่อยๆ เพิ่มเติมคือ "อั้ว ตั่ว ขี่ไหล่, อาอึ้ม โหะอัว จีไก่ ก้ั้บบ่วง ฮ่อม่อ"  (ถ้าหนูโตขึ้น อาอึ้มยกหีบใบนี้ให้หนูได้มั้ย?)  มันเป็นความอยากรู้อยากเห็นของเด็กน้อย...ถึงกับอยากครอบครอง ...

อาอึ้มมองหนูน้อย ยิ้มอย่างเอ็นดู แล้วก็ปิดกั้บบ่วง...หมุนรหัสไปมา

เวลาผ่านไปหลายปี...จนแม่นันเรียนจบ จนได้งานทำ ..จนมีแฟน... แม่นันก็ยังคงเห็นอาอึ้มเปิดๆปิดๆกั้บบ่วงใบนี้อยู่...แต่เริ่มนานๆครั้ง ไม่ถี่เหมือนตอนแม่นันยังเล็ก

จนวันหนึ่ง. .. ตอนนั้นแม่นันพักที่กรุงเทพฯ จะกลับมานอนกอดอาอึ้มเฉพาะเสาร์อาทิตย์.... อาอึ้มตอนนั้นก็เจ็ดสิบกว่าแล้วนะคะ

"โน้วอ่า,.ไล้..ไล้..อาอึ้ม ไอ๊ โหะ ลือ มิไก๊" (ลูกจ๋า มาหาอาอึ้มมา อาอึ้มมีอะไรจะให้) แล้วอาอึ้มก็ยกกั้บบ่วงออกจากตู้

"อาอึ้ม โหะ หลื่อ"  "ไล้ ไล้ ไหล่คุยโท่ย ต๊าโต๋ยไป๊ อู่มิไก๊"  (อ้าวนี่จ้ะ อาอึ้มยกให้ ..มา มาเปิดดูพร้อมๆกันว่าในนี้มีอะไร" อาอึ้มดึงแขนแม่นันให้มานั่งใกล้ๆ หัวใจแม่นันเต้นตุบตับ (หรือจะเป็นมรดกหมื่นล้าน)

"ไอ๊คุย จีไก่ กั้บบ่วง, เตียะย็วง คื้อ ไก่คั้งแบ้"  (ดูนะ ถ้าจะเปิดหีบใบนี้ต้องหมุนไปที่เลขศูนย์อย่างนี้นะ)  อาอึ้มทำให้ดู แล้วหีบก็เปิดออกอย่างว่าง่าย
สิ่งแรกที่อาอึ้มหยิบออกมาคือห่อกระดาษสีน้ำตาล คลี่ออกมา ข้างในมีผ้าแพรสีแดงผืนเล็กๆ ห่อกระเป๋าสีแดงใบน้อย แล้วอาอึ้มก็หยิบปิ่นอันเล็กๆที่อยู่ในกระเป๋าออกมา พูดไป ยิ้มไป

"อาอึ้ม คึ้ง จีเตี่ยว อั่งโป่ว กะ จีกีเมะ, ปั๊ง ชะม้อ" (อาอึ้ม เก็บผ้าแดงผืนน้อย พร้อมปิ่นอันนี้ไว้ ปิ่นอันนี้มีไว้ปักผมเจ้าสาวในวันแต่งงาน)  แล้วอาอึ้มก็ยื่นมาให้แม่นันเชยชม "เหงียจั๋ย" (สวยจัง) แม่นันบอกพร้อมหมุนปิ่นทองอันน้อยๆไปมา ซบลงตรงไหล่อาอึ้ม ค่อยๆเอนลงนอนหนุนบนตักอาอึ้ม

แล้วแม่นันก็ขอให้อาอึ้มเล่าเรื่องราวเก่าๆให้ฟังจนเพลิน....เรื่องราวของหนุ่มสาวสมัยพบรักกันที่สิงคโปร์ อาอึ้มเล่าไปยิ้มไป เล่าไปเงียบไป..สักพักก็หยอดตอนตลกๆให้ขำในความรักของหนุ่มสาว ....แล้วกั้บบ่วงใบนี้ก็ถูกปิดเก็บเข้าตู้อีกครั้ง .... นานจน.....

หลายคืนก่อนแม่นันนอนไม่หลับ ลืมตาขึ้นมาสิ่งแรกที่เห็นบนโต๊ะหัวนอนคือ กั้บบ่วงใบนี้และรูปอาอึ้มวางอยู่  แม่นันมองอยู่นาน ในใจก็คิดว่า "ไหนๆก็นอนไม่หลับแล้ว ลุกมาเปิดฟังเรื่องราวอาอึ้มอีกครั้งดีกว่า  แต่ด้วยความที่หีบใบนี้มีอายุร่วมร้อย (เพราะเดินทางจากสิงคโปร์มากับสาวน้อยตอนนั้นด้วยวัยเพียง 18) ทำให้เปิดอย่างยากลำบาก เพราะเก่าลงมาก หูก็หลุด...สีก็ลอก จะปลดล้อคไปที่เลขศูนย์ก็จางจนมองแทบไม่เห็น พอเปิดออกได้
และสิ่งแรกที่แม่นันตั้งใจหยิบออกมาดูคือ ผ้าแพรสีแดง กับปิ่นปักผม และที่อยากรู้มากกว่านั้นคือ ตัวอักษรสี่ตัวบนผ้าแพรสีแดง อยากรู้ว่ามีความหมายว่าอย่างไร ในตอนนั้นแม่นันฟังอาอึ้มเล่าเพลินจนลืมถามไปเลย (แม่นันอ่านเขียนภาษาจีนไม่ได้นะคะ พูดฟังจีนแต้จิ๋วได้อย่างเดียวค่ะ) 

แม่นันจึงถามไปยังกลุ่มภาษาแต้จิ๋วที่มีผู้รู้มากมายในกลุ่มนั้น เพื่อขอให้ช่วยแปลอักษรสี่ตัวนี้ให้หน่อย และแล้ว อาแปะ Charles Montana (หนึ่งในผู้เชี่ยวชาญภาษาจีนมากๆ) ได้กรุณาแปลให้แม่นันฟัง ได้ใจความว่า 

อักษรสี่ตัวบนผ้าแพรสีแดงอ่านได้ว่า "แป๊ะ นี้ ไก่ เล่า" แปลว่า อยู่ด้วยกันจนแก่เฒ่าร้อยปี ...

รู้ความหมายแล้ว ทำเอาแม่นันน้ำตาร่วง เข้าใจแล้วค่ะว่า ทำไมอาอึ้มถึงเปิดๆปิดๆหีบใบนี้อยู่บ่อยๆ.... ...เพราะคิดถึงอาป๊ะนี่เอง...