ในบางครั้งผมอ่านพุทธวจนราวกับชีวิตของการเป็นผู้นำที่เบียดเบียนชีวิตผู้อื่นจะโดนไฟนรกโลกันต์เผาพินาศชั่วเป็นกัป หากเช่นนั้นเเล้ว เราจะมีเป้าหมายเพื่ออะไร ใช้ชีวิตอยู่เพื่ออยู่เเละรอวันหวนคืนสู่ดินเหรอ เหมือนความรู้สึกเหมือนสักครู่ที่หดหู่ไม่รู้จะเอาไงต่อ เมื่อสูญเสียเป้าหมายในชีวิตของตัวเอง เเล้วเราจะอยู่ไปเพื่ออะไร

เเต่เมื่อสักครู่ผมอ่านว่า บางคนมีคลิปหลุดโดนนินทากนะซิบกระซาบผมกลับโกรธคนเหล่านั้นเเทนเขาเเละพร้อมจะลงโทษพวกมันอย่างรุนเเรงเเละสาสม พวกนี้น่าจะถูกถ่ายกลับ ส่งคนไปถ่ายคืน เเล้วก็ไล่เรียงคนรู้จัก นั่นเเหละก็คือความยุติธรรมชนิดหนึ่ง อารมณ์ผมผันเปลี่ยนไปมาเหมือนจิตไม่นิ่ง พูดถึงนรกเเล้วกลัว เเต่มีไม่ รู้สึกโกรธ