ความรู้สึกแบบเกิดขึ้นกับเพื่อนสนิทชายของผมครับ
ผมกับเพื่อนอยู่คนละกลุ่มนะครับ
แต่มีเป้าหมายเดียวกัน คือ อยากเข้าจุฬาฯ
เราเริ่มสนิทกันตั้งแต่ ม.5 จนเราวางแผนไว้ว่าจะเข้า จุฬาฯ ด้วยกัน
เพื่อนผมได้รับตรงครับ ส่วนผมไม่ได้
แต่เค้าไม่เอาเพราะจะรอแอดมิชชั่นพร้อมกัน
แต่สุดท้ายเราก็ไม่ได้ทั้งคู่ครับ TT

พอเข้ามหาลัย ก๊วนเพื่อนๆของเราทั้งสอง ส่วนใหญ่แอดมิชชั่นติดมหาลัยรัฐ ในกทม. หมดเลยครับ
เหมือนยกก๊วนเข้ากรุงฯ อ่อ ลืมบอกไปพวกผมไม่ใช่เด็กกรุงเทพฯ นะครับ
แต่ช่วงมัธยม ปิดเทอมใหญ่จะเข้ามาติว ตลอดครับ กลัวตามไม่ทัน
เป็นเด็กต่างจังหวัด ที่อยากเข้ามหาลัยรัฐดังๆ เหมือนความฝันสูงสุดตอน ม.ปลายเลยก็ว่าได้

แต่ผมและเพื่อนคนนี้จะเจอกัน ทุกเสาร์ อาทิตย์ หรือวันไหนที่หยุดเรียน
เราจะนัดเจอกันบ่อยๆ ช่วงปี 1 เทอม 1 นี่บ่อยมาก ไม่ก็ไปค้างหอผมบ้าง หอเพื่อนบ้าง
ผลัดๆ กันครับ จวบจนปี 2 เพื่อนผมต้องย้ายเข้ามาอยู่ในเมือง แต่ผมยังอยู่นอกเมือง
ผมก็เข้ามาบ้างเป็นครั้งคราว บางทีมาเจอแทบไม่ได้คุยกัน เพื่อนก็อ่านหนังสือ ผมก็ทำงาน
คุยกันเฉพาะตอนทานข้าว ตอนพัก ตอนคุยเล่นกันเท่านั้น แต่นี่ทำให้ผมรู้สึกว่า ไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน
เราสองคนจะพยายามหาเวลา มาเจอกันให้ได้ เพื่อพบปะแลกเปลี่ยน เรื่องราวในแต่ละอาทิตย์ที่พบเจอ
เราสอนคนพยายามติดต่อกันในช่วงวันธรรมดา ส่วนมากจะ text sms แต่มันยาววววมากครับ เปลือง
เลยหาโปรแกรมหรือแอพพลิเคชั่นที่ใช้ WiFi แล้วส่งข้อความหากันได้
เพื่อนผมใช้ iPhone แต่ผมใช้ BB (สมัยนั้นยังบ้า BB ครับ Whatsapp, Line ยังไม่มาเลย)
แต่ผมมี iPod touch เลยโหลดโปรแกรมที่ส่งข้อความมาครับ ก็พิมพ์กันเพลินดีครับ
ไม่มี Emoji หรือ Sticker ใดใดนะครับ อยากจะแสดงอาการแบบนั้นต้องพิมพ์ไปเลยครับ 555

จนวันหนึ่งผมรู้ว่าแต่ละคนไม่มีเวลา บางทีผมเข้ามา เพื่อนก็ไม่ว่างมาเจอผม ผมเกรงใจเพื่อนนะครับ
บางทีเข้ามาทั้งๆ ที่ไม่รู้ว่าจะเจอเพื่อนไหม ขอให้เข้ามาในเมืองก่อน ถ้าจะเจอมันก็เจอเองแหละ
ไม่เจอก็คือไม่เจอครับ แต่โอกาสมันน้อยมาก เราก็ควรที่จะติดต่อเพื่อนก่อนจะเจอกัน
ซึ่งจะเจอกันก็แค่ชั่วครู่เท่านั้น ไม่เหมือนที่ใช้เวลาทั้งวันเหมือนแต่ก่อนแล้ว

จนมาวันหนึ่งเราทะเลาะกันรุนแรง แบบไม่คุยกันเลยเป็นสี่ห้าเดือน
เพราะเราอยู่คนละมหาลัย เวลาไม่ตรงกัน เกรงใจกันจนห่างเหินกันไป
เพื่อนผมขอโทษผมนะครับ แต่ตอนนั้นปี 2 แล้วผมยังเอาแต่ใจ นิสัยอีโก้สูง
เลยก็รับๆคำขอโทษมา แต่ในใจคิดไปต่างๆนานา ว่าทำไมต้องเป็นแบบนี้
พยายามหาเหตุผลที่แท้จริง ก็ยังงอน ยังบูดอยู่ครับ โกรธด้วยครับ มาหมด

เราห่างกันสักพักใหญ่ ผมก็งานเยอะ เค้าก็เริ่มต้องอ่านหนังสือมากขึ้น
วันหนึ่งนัดเจอกันครับ แต่กับกลุ่มเพื่อนๆ ด้วย จำได้ว่าปี 3 แล้ว (กว่าจะกล้านัดนี้ รวบรวมความหน้าตึงไว้เยอะครับ)
กลัวเพื่อนปฏิเสธ แต่เค้าก็บอกจะมาครับ ผมก็ดีใจที่ได้ยินแบบนั้น
ความรู้สึก มันไม่เหมือนเดิมแล้วครับ ท่าทางอาการบนโต๊ะกินข้าววันนั้น
ทำผมใจเสียไปเกือบครึ่ง ทำไมเราต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไมเราต้องโกรธเค้านานขนาดนี้
เวลาที่เสียไป มันทดแทนอะไรกับความรู้สึกดีดีที่เคยทำมาก่อนหน้านี้ ไม่ได้เลยหรือ ตั้งคำถามกับตัวเอง

ผมจึงอยากที่จะเยียวยา ความสัมพันธ์อีกครั้ง ให้ดีดังเดิม มันยากมากครับ ผมพยายามอย่างมาก
ทั้งถามเพื่อน ทักเพื่อนไปว่าเป็นไง เรียนหนักไหม มีอะไรก็พูดระบายมาได้นะ แต่คำตอบคือ
อืมมมม, โอเค, ได้ได้, บาย (ผมแทบบ้า ไม่เป็นไรโว้ย อดทน เดี๋ยวมันจะดีขึ้นมาเอง)
ทุกๆ อย่างเริ่มกลับมาดีขึ้นเรื่อยๆ จนเพื่อนผมมีแฟนครับ ผมมารู้ตอนนัดกินข้าวกับกลุ่มเพื่อนอีกครั้ง
ครั้งนี้ก็ใจเสียครับ เพราะเขาเลือกปรึกษากับเพื่อนอีกคน ซึ่งผมโอเคครับ เพราะเรื่องความรักผมไม่สันทัดเท่าไหร่
แต่น่าจะแง้มๆ มาบ้างว่า เนี่ยมีคนคุยด้วยแล้วนะ สวยไหม ไรงี้ แต่ไม่มีครับ เงียบครับ ป่าช้าไลน์ครับ --"

ผมก็นัดเจอกินข้าวบ้าง บางทีก็กินกันแค่สองคนก็มี กลุ่มเพื่อนเริ่มนัดยาก เอาเป็นว่าตอนนี้สบายใจ
มากกว่าแต่ก่อนแล้ว ไม่อึดอัด แต่ความรู้สึกเดิมๆ มันจะชอบผุดขึ้นมาเรื่อยๆ เวลามาเดินสยามคนเดียว
ก็จะเห็นที่ตรงนั้นเราเคยนั่งอ่านหนังสือด้วยกัน เดินไปมุมไหนๆก็จะซ้ำแต่เรื่องวันวาน
ช่วงปี 4 ผมก็มีแฟนครับ ผมแบ่งเวลาให้วันศุกร์เย็นให้แฟน ส่วนวันเสาร์ผมให้เพื่อนผม
แต่มันไม่เหมือนเดิมเลยครับ ผมเหมือนรอความสุขจากวันวานจากเพื่อนผม ผมอยากนั่งอ่านหนังสือด้วย
อยากกินข้าวด้วย อยากเดินซื้อของด้วยกัน มันไม่มีเลยครับ วันเสาร์และวันอาทิตย์ของทุกสัปดาห์
เป็นสุดสัปดาห์ที่จะเหงามาก ถ้าไม่ได้เจอเพื่อนคนนี้
ผมคบกับแฟนได้ 5 เดือนก็เลิกครับ เพราะผมให้ความสำคัญกับเพื่อนมากกว่าเค้าจริงๆ ครับ
ผมสงสารเธอที่จะต้องมาให้ใจกับผู้ชายที่ไม่ดูแลเธอได้แบบนี้ เลยตัดใจครับ

จนวันนี้ ผมก็ยังเก็บความรู้สึกดีดีเอาไว้ทุกช็อตของช่วงเวลาที่เราเจอกัน กินข้าวด้วยกัน เที่ยวด้วยกัน
สุข ทุกข์ด้วยกัน ผมจำได้หมด เรื่องตัดใจจากแฟนผมยังทำไม่ได้นะครับ แต่ค่อยๆทำ ผมว่ามันจะค่อยเป็นค่อยไป
ผมใช้เวลาเกือบ 4 ปี กว่าจะเยียวยาใจ ทำให้ทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมได้ ต้องอดทน พยายาม
เพราะเราเลือกที่จะคบเพื่อนคนนี้ เราจะรักษาเพื่อนคนนี้จนวันตาย ยังไงผมก็จะไม่ทิ้งครับ
ตอนนี้เราก็เป็นเพื่อนกันครับ มีอะไรเล่าสู่กันฟัง กินถูกกินแพง ไปเที่ยวด้วยกันไม่ว่าในและต่างประเทศ
ไปหมดครับ ความจริงใจ ความไว้วางใจที่ผมได้รับจากเพื่อน มันทำให้ผมคิดว่า เป็นเพื่อนกันนานที่สุด ครับ

สิ่งที่ผมทำ หวังว่าจะลบความผิดที่ผมทำได้บ้าง เพื่อให้เรากลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม
ขอบคุณที่อ่านจนจบนะครับ ผมอยากรู้ว่าใครเคยมีความรู้สึกแบบนี้บ้างไหม
ทั้งๆที่เราก็เป็นชายทั้งคู่ แต่มันสนิทกันมากอะครับ พื้นฐานเราไม่ได้อยู่โรงเรียนชายล้วนครับ
ก็เลยไม่รู้ว่าเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นกับใครบ้างไหม นอกจากผม