ต่อ

จากเหตุการณ์นั้น เคยบอกใช่มั้ยว่าเราก็ชอบพี่เค้าอยู่ และจากชอบก็กลายเป็นเกลียด เค้าก็เหมือนจะพยายามทำให้เหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่มันมีไง เราก็ไม่อยากเห็นหน้าแต่ด้วยเค้าก็ทำงานอยู่ที่เทศบาลนั้น ค่ายเราก็อยู่นั่นก็เลยเลี่ยงที่จะเจอไม่ได้ เราพยายามไม่อยู่กับเค้าแค่สองต่อสองอีก ทุกอย่างที่เค้าทำให้ที่เราเคยมองว่าแสนดีมันกลายเป็นรังเกียจไปซะทุกอย่าง เวลาเค้ามาคุยด้วยเราก็จะใส่อารมณ์ในการพูดคุยตลอด ก็คือไม่เคยพูดด้วยดีๆอีกเลย ด่ากราด บางครั้งก็ลงไม้ลงมือกับเค้าด้วย เพราะความแค้น ความเกลียดล้วนๆ และก็เพราะมีคนอื่นอยู่ด้วย และแน่นอนเด็กอายุ16-17 กระทำตัวต่อผู้ใหญ่แบบนี้ ก็โดนครูด่าสิ ไม่มีมารยาท พูดดีๆเค้าเป็นพี่ เค้าไปทำอะไรให้ นิสัยไม่ดี แต่ด้วยความอับอายคิดว่าจะบอกใครหรอ นี่รู้เลยหลายคนก็จะแบบอายทำไม ทำไม่แจ้งความ มีทางออกเยอะแยะเลยใช่มั้ยล่ะ เพราะไม่ใช่เรื่องของตัวเองไง ทุกอย่างมันเลยง่าย ทางออกมันเลยมี

กลับมาเข้าเรื่องกันค่ะ

ด้วยความเป็นเด็กเราก็คิดแก้แค้นแบบเด็กๆ รู้ว่าเค้าชอบก็เรียกร้องเอาทุกอย่าง ขาดเหลืออะไรก็เอาเงินจากเค้านั่นแหละมันก็บ้าเนอะเงินแทบจะไม่พอกินอยู่แล้วในแต่ละเดือนก็ยังให้แต่คนเกลียดกันมันจะสงสารหรอ? ไม่เลยเราสะใจ ชีวิตมันก็พังเพราะเราเข้าจริงไปติดหนี้เป็นแสนๆโทรศัพท์ รถเก๋ง รถมอเตอร์ไซค์ มันก็เอาไปจำนำจนหมด และเหมือนกรรมจะตามทันเราหรือปล่าว😅ผ่านมาไม่นาน ผู้หลักผู้ใหญ่ในค่ายก็ทะเลาะกันและก็ค่ายแตก กลายเป็นมวยไม่มีค่ายอีกเหมือนเดิม เราก็ไม่ต้องเจอหน้าเค้าอีกก็ถือว่าเป็นหนึ่งเรื่องที่ดี และเพื่อนที่ชกมวยด้วยกันก็ชวนไปทำงานที่บ้านมันเราก็ไปนะทำงานได้ประมาณ 5-6เดือนนี่แหละพ่อก็แจ้งข่าวดีมาว่า ลุงแท้ๆ มาไล่ครอบครัวเราออกจากที่ดิน พอถามความเป็นมาก็ได้ความ เมื่อก่อนที่ย่าแบ่งที่ดินให้ไม่มีใครอยากได้เพราะทุกคนทำงานกันที่กรุงเทพฯเค้าคิดว่าหาได้เยอะกว่าที่ทำนา พ่อก็ซื้อต่อมาจากพี่ๆ และด้วยความที่พ่อก็เป็นโรคหัวใจเลยคิดว่าจะเลิกทำงานแล้วมาอยู่บ้านนอกแกก็ยืมเงินลุงมา180,000 บาทมาถมที่ ที่ดินตอนนั้นถนนก็ไม่มีไฟฟ้าก็ไม่มีมันก็ไม่มีใครอยากได้สิ ที่ตั้ง11ไร่ เขาก็ตั้งเงื่อนไขมาว่าให้พ่อโอนโฉนดให้เป็นชื่อลุงเพราะกลัวว่าพ่อที่เป็นโรคหัวใจถ้าเป็นอะไรขึ้นมาแม่กับพวกเราลูกๆเนี่ยจะไม่ยอมใช้หนี้คนบ้านนอกอ่ะเนอะไว้ใจพี่ชาย พี่ก็เหมือนพ่ออีกคนแกว่า แกก็หาเงินไปใช้ลุงนะ แต่เค้าบอกว่าพี่น้องกันใช้หนี้ตอนไหนก็ได้ให้เอาเงินไปใช้หนี้ในระบบก่อน แต่ใจคนเรา ใครจะหยั่งถึง พ่อก็บอกให้ช่วยกันหาเงินไปใช้หนี้ และไม่นานลุงก็ไปหาพ่ออีกครั้งพร้อมบอกว่า หาเงินมาหนึ่งล้านกูถึงจะยอมโอนคืน😅เราก็ได้พาพ่อไปตระเวนปรึกษาตามหน่วยงานต่างศูนย์ดำรงธรรมจังหวัดด้วย ซึ่งเค้าบอกมาว่าเป็นพี่น้องกันไปพูดคุยไกล่เกลี่ยกันดีๆก็น่าจะได้ ถามว่าถ้ามันคุยได้เราจะมาปรึกษามั้ย? ด้วยสมองอันอัจฉริยะของเด็กคนนี้เราได้ไปหางานในเน็ตและเจอกับเพจ รับแม่อุ้มบุญ ได้เงินครึ่งล้านเลยเว้ยอีนี่ก็ออกงานไปเลยจ่ะ และสรุป มีเชื้อไทรอยด์ ทำไม่ได้ตรวจร่างกายไม่ผ่านจะกลับที่เดิมเค้าก็ไม่รับ เราก็หางานในเน็ตอีก และเจองานเงินดีอีกหนึ่ง งานขายบริการ สมองที่มีแต่ขี้เลื่อยก็คิดว่ายังไงกูก็ไม่บริสุทธิ์แล้วนี่มันจะมีอะไรเสียไปกว่านี้อีกก็ไปเลย แต่สุดท้ายเราก็ทำใจไปกับแขกไม่ได้บาร์เค้าก็ไม่ได้บังคับให้ไปนะ แต่โดนหักเงินทำงานอยู่ในบาร์ได้สามเดือนเงินก็โดนหักจนไม่พอส่งบ้าน เอาจริงๆตอนนั้นเงินเหลือติดตัวอยู่500 เราก็ไปกินบุฟเฟ่ต์หมูกระทะ จนอิ่มเลย ตอนขากลับเราก็ซื้อมีดมาด้วยเล่มนึง การพยายามฆ่าตัวตายครั้งที่สองก็เกิดขึ้น ( จะตายทั้งทีขออิ่มก่อน ไม่ใช่มุกได้ได้จะเอาฮานะ ตอนนั้นคิดแบบนี้จริงๆ ) เรากรีดแขนตัวเอง ในขณะนั้นเลือดกำลังท่วมได้ที่เลยพ่อก็โทรมา แกได้ข่าวโควิดเข้าไทยแกเป็นห่วงอยากให้กลับบ้านไม่มีเงินก็ไม่เป็นไรอย่างน้อยที่บ้านก็มีข้าวกินอยู่ อีนี่ร้องไห้จ้าเลย หนูไม่เหลืออะไรเลย เงินจะกลับบ้านก็ไม่มี พ่อก็บอกจะหามาให้ แต่เราก็บอกกับพ่อว่าไม่ต้องหรอกถ้าโชคดีหนูจะหาทางกลับไปเอง แล้วก็ภาพตัด เราวูบไปคืนนึงตื่นมากูก็ยังไม่ตาย แต่คาวมาก ตื่นขึ้นมาคือวิ่งไปอ้วกก่อนเลยเคยได้กินพวกวัวพวกเนื้อเลือดสดๆในตลาดนะ แต่เลือดคนนี่

คาวสุดๆ เอาจริงๆใครว่าการฆ่าตัวตายมันง่าย กว่าจะตายได้มันยากนะเว้ย และเมื่อมันไม่ตายเราก็ตั้งสติเก็บกวาดอะไรเรียบร้อยก็นอนอยู่ในห้องนั่นแหละวันนึง ก่อนวันถัดมาจะตัดสินใจไปหางานใหม่ทำงานได้เดือนนึงก็พอดีกับที่เค้าจะห้ามข้ามจังหวัดเราก็เลยกลับมาบ้านกักตัวอะไรเรียบร้อยและเริ่มนับหนึ่งใหม่ในวัย18ปีพอดี

.......,......................

เพราะความโง่ในช่วงนี้ทำให้ทุกวันนี้เรามีสติในการแก้ปัญหามากขึ้น ขอบคุณนะตัวเราในอดีตขอบคุณที่ผิดพลาดเยอะและเจ็บปวดเยอะ เพื่อให้เราในวันนี้เจ็บปวดน้อยลง