สายฝนหยีตาสู้แสงยามเช้าที่เล็ดลอดมาจากทางหน้าต่าง เมื่อพลิกตัวอีกด้านจึงเห็นร่างบางของอิงฟ้าหลับใหลใต้ผ้าห่มยับยู่ยี่เคียงข้างเธอ เพียงได้เห็นผิวกายเนียนนุ่มอารมณ์วาบหวามก็แวะมาทักทายอีกระลอก 

เธอไม่คิดละลาบละล้วงฉวยโอกาสตอนคุณเขาหลับ แม้ว่าผิวขาวนวลผ่องของคนตรงหน้าจะล่อลวงให้ฝังจมูกสูดความหอมเพียงใด  สายฝนจะไม่ลงมือทำอะไรโดยที่ไม่ได้รับคำอนุญาตเด็ดขาด 

อื้อ ร่างบางของอิงฟ้าขยับท่านอนกอดผ้าห่มเข้าหาตัวเหมือนเด็กน้อยแสนน่ารัก ซึ่งแตกต่างจากแม่เสือสาวคนเมื่อคืนไกลมากโข 

“ค คุณ เร็วอีกนิดสิคะ~”

เมื่อพูดเรื่องเมื่อคืน ความทรงจำจึงค่อย ๆ ปรากฏขึ้นอีกครั้ง เพิ่มความรู้สึกสับสนวุ่นวายในตัวสายฝน เสียงครางอย่างพึงพอใจที่หลุดออกมาจากปากอิงฟ้าลอยละล่องอบอวลอยู่ในห้วงอากาศ ช่วงเวลาที่ช่วยกันสร้างสรรค์อารมณ์สวาทมันมีทั้งความสะใจที่ได้ปลดปล่อยและความรู้สึกสบายใจที่ไหลหลั่นมาพร้อมกัน 

“อื้ม เก่งมาก~” 

“คุณชอบไหมคะ..”

“ที่สุด”

สายฝนอยากตักตวงและเกิดอาการอยากเห็นแก่ตัวขึ้นมากระทันหัน

บางทีมันอาจจะเป็นความรู้สึกเชื่อมโยงราวกับว่าเธอได้พบคนที่เข้าใจในแบบที่ไม่มีใครเข้าใจมาก่อน สายฝนชื่นชมในความงามของอิงฟ้าที่ไม่ใช่แค่รูปร่างหน้าตา แต่รวมถึงกิริยาท่าทางที่แสดงออกด้วย เธอพบว่าตัวเองถูกดึงดูดในหลายมิติที่เหมือนไม่ใช่แรงดึงดูดทางกายภาพเพียงอย่างเดียว

แต่ด้วยอารมณ์เหล่านี้ทำให้เกิดความไม่แน่นอนเพราะสายฝนไม่แน่ใจว่ามันหมายถึงอะไร การผสมผสานของอารมณ์นี้ทำให้หัวใจกระเพื่อมไหวเพราะไม่แน่ใจว่าเส้นทางที่ไม่คุ้นเคยนี้จะนำไปสู่ที่ใด 

สายฝนไม่อยากนึกถึงคำว่า “รัก” เพราะมันคือสิ่งที่เธอปฏิเสธและหลีกหนีมาโดยตลอด สายฝนมั่นใจมากว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะความถูกใจไม่ใช่ความหวั่นไหวแต่งแต้มสีชมพูอย่างแน่นอน

“น่ารักจังคุณ หลับเหมือนแมวเลย…”

สาวร่างสูงมองโครงหน้าสวยที่จมอยู่ในห้วงนิทรา เธอยกยิ้มเล็กน้อยแล้วลุกจากเตียงด้วยร่างเปลือยเปล่าโดยไม่นึกอายผีสางในห้องเลยว่าจะเป็นตากุ้งยิงเพราะเผลอเห็นแก้มก้นกลมกลึงและทรวงอกขาวเนียนนั่นหรือไม่ เธอทำเหมือนห้องหรูในโรงแรมแห่งนี้เป็นเสมือนบ้านที่พักอาศัยอย่างเคยชิน

สายฝนใช้เวลาช่วงสายอันเงียบสงบที่คาเฟ่วิวชายหาด จิบกาแฟและจัดการงานส่วนตัวบน iPad ของเธอ เสียงคลื่นที่ซัดเข้าหาชายฝั่งเกิดเป็นฟองสีขาวนุ่มนวลสบายตา กลายเป็นฉากเบื้องหน้าที่แสนผ่อนคลายเมื่อได้มอง กระนั้นความคิดถึงอิงฟ้าที่ยังคงพักผ่อนอยู่ในห้องก็เริ่มรบกวนสมาธิของเธอ

“เอ… 11 โมงแล้วสิ คุณเขาจะตื่นหรือยังนะ?”

สาวร่างสูงพาตัวเองเดินเลียบเคียงไปยังครัวขนาดเล็กหลังโซนคาเฟ่ วางแผนว่าจะจัดเมนูพิเศษตอบแทนค่ำคืนที่แสนวิเศษสักหน่อย

เมื่อก้าวเท้าถึงในครัวร่างบางมองหาสิ่งชีวิตโดยไล่ตั้งแต่เคาน์เตอร์ ตู้เก็บของและเครื่องใช้ทั้งหมดที่จัดไว้ที่ผนังด้านขวาของห้อง เมื่อพบเชฟปรุงอาหารที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ หาของในตู้เย็นหลังใหญ่ สายฝนจึงใช้นิ้วเคาะเคาน์เตอร์ส่งสัญญาณ “เชฟเคน…เอ่อ ใช่ไหมคะ?”

“ครับใช่ครับ ผมเชฟเคน อ้อนี่คุณสายฝนน้องสาวคุณม่านหมอกสินะครับ” เชฟหนุ่มรูปร่างกำยำจบจากสถาบันที่ฝรั่งเศสยืนฉีกยิ้มทักทายโดยที่มีกล่องวิปครีมในมือ

“อ่าใช่ค่ะ”

“พอได้เห็นใกล้ๆ ปฏิเสธไม่ได้เลยว่าคุณสวยมากจริง ๆ นะครับเนี่ย” เชฟหนุ่มขยับเข้ามาใกล้ยกยิ้มมุมปากพูดจาหวานคล้องจองกับสายตา มองปราดเดียวก็รู้ว่าชอบบริหารเสน่ห์เป็นนิสัย

“ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ทราบว่าคุณสายฝนมีอะไรให้ผมรับใช้หรอครับ? ถึงได้พาตัวเองมาถึงในครัว หรือว่าครัวซองค์ที่พนักงานพึ่งเสิร์ฟไปไม่อร่อยหรอครับ? เดี๋ยวผมอบจากเตาให้ใหม่เลยดีกว่า”

“ไม่ใช่แบบนั้นค่ะเชฟ คือครัวซองค์กรอบนุ่มชุ่มเนยอร่อยมาก แต่ฉันว่าจะรบกวนให้เชฟทำเบรคฟาสต์สักชุดนึง พอจะแทรกคิวให้ได้ไหมคะ?”

“โอ้ แบบนั้นยินดีเลยครับ คุณสายฝนรีเควสมาได้ทุกเมนูนะ ผมจะตั้งใจทำให้สุดฝีมือไป”

“โอเคเลยค่ะ งั้น…ฉันขอโอเวอร์โหลดครัวซองต์ไข่คนเสิร์ฟพร้อมอาโวคาโดบดหยาบ มีสลัดนิดหน่อยแล้วก็โปะพาม่าแฮมนะคะ” สายฝนหันไปเห็นตะกร้าผักที่ถูกล้างวางไว้แถวซิงค์ หนึ่งในนั้นมีผักที่เธอโปรดปราน “อ้อ ใช้มะเขือเทศหวานบิจินนะคะ น่าจะหวานชื่นใจดี”

เชฟหนุ่มมีสีหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยเพราะเขาไม่ทันคาดคิดว่าน้องสาวเจ้าของโรงแรมจะสั่งจัดเชตใหญ่จัดเต็มขนาดนี้

“ได้ครับผม ว่าแต่คุณพึ่งทานครัวซองค์ชิ้นใหญ่ไป สั่งเซ็ตใหญ่ขนาดนี้จะทานหมดเหรอครับ”

“พอดีฉันสั่งไปให้คนพิเศษน่ะค่ะ น่าจะเหนื่อยและเพลียมาก เลยว่าจะหาของอร่อยให้ทานสักหน่อย”

“อ่า อย่างนี้นี่เอง” เมื่อได้ยินคำว่าคนพิเศษที่สายฝนตั้งใจเน้นย้ำให้ได้ยิน เชฟหนุ่มที่ว่าช่ำชองเรื่องการจีบสาวถึงกับไปไม่ถูก คล้ายถูกเตะตัดขาตั้งแต่จุดสตาร์ท

“ค่ะ ยังไงเชฟเคนช่วยเร่งมือหน่อยนะคะ ขอเวลาไม่เกิน 15 นาที”

สาวร่างสูงตัดสินใจเซอร์ไพรส์คุณคนสวยด้วยอาหารมื้อสายสุดอร่อย เธอฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีและบรรจงถือถาดอาหารเลิศรสไปเสิร์ฟถึงห้อง สายฝนกระชับถาดในมือพร้อมกับยิ้มเจ้าเล่ห์ในขณะที่เปิดประตู

“มอนิ่งคุณคนสวย อาหารมาเสิร์ฟแล้วค่า”

ใบหน้าระรื่นเปื้อนยิ้มช่างแตกต่างกับอิงฟ้าที่เท้าสะเอวลุก ๆ นั่ง ๆ เดินวนอย่างร้อนรนเพราะหาเสื้อผ้ามาใส่ปกปิดร่างเปลือยภายใต้ชุดคลุมอาบน้ำไม่ได้ หากเป็นเช่นนี้คงไม่ได้ออกจากห้องวีไอพีของสายฝนเป็นแน่

“ขอร้องล่ะ คุณหยุดทำหน้าทะเล้นแล้วมาช่วยหาชุดให้ใส่ก่อนได้ไหม ฉันจ้องกระเป๋าคุณนานละ แต่ไม่กล้าแตะเพราะไม่ใช่ของฉัน”

“คุณหยุดคิ้วขมวดก่อนสิ เดี๋ยวเราช่วยหา”

“จิ๊! แค่มาหยิบๆให้เนี่ย คุณจะต้องต่อรองอีกนะ”

“โถ่ คนสวยอย่าใจร้ายสิ เราใจแป้วนะคุณ”

“ไม่ต้องพูดเยอะเลย แอร์เป่าฉันหนาวแล้วเนี่ย!”

สายฝนหัวเราะกับตัวเองที่พกความอารมณ์ดีมาเสียเต็มประดา กะว่าจะแหย่คุณคนสวยเล่นสักหน่อยแต่ดันได้เห็นใบหน้ายับยู่ยี่ที่กำลังหาเสื้อผ้าใส่แทนชุดคลุมอาบน้ำสีขาวนั่น เธอแทรกตัวเข้าไปในห้องโดยวางถาดอาหารไว้บนโต๊ะวางของ แล้วมุ่งหน้าสู่กระเป๋าเดินทางของตัวเอง

“ฮืม โทดทีนะคุณ เราเตรียมเสื้อมาแค่นี้อะ” 

สายฝนหยิบเสื้อสีขาวไร้ลวดลายและกางเกงขาสั้นแสนธรรมดายื่นให้คุณคนสวยที่ยืนรออยู่ ทริปนี้เธอจัดเสื้อผ้าใส่ลงกระเป๋ามาเพียงไม่กี่ชุดเพราะอีกวันสองวันก็ต้องเดินทางกลับไปใช้ชีวิตตามปกติที่กรุงเทพ ฯ 

เหมือนจะได้ใช้ชีวิตในรูปแบบที่ตัวเองต้องการ แต่ก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นไปทั้งหมด เพราะเธอมีพี่ชายคอยยัดเยียดงานบริหารที่เธอไม่อยากทำใส่มือมาตลอด โรงแรมในเครือภายใต้การบริหารของม่านหมอก หน้าที่ของสายฝนมีไม่กี่อย่างนักหรอก เรียกว่าเป็นพร็อพประกอบฉากให้ดูสมบูรณ์ก็คงเหมาะสมอยู่

“ขอบคุณนะ นี่ก็น่าจะดีกว่าเดินกลับห้องด้วยชุดคลุมอาบน้ำแล้วกัน” อิงฟ้าคว้าเสื้อผ้านั้นไว้ โดยไม่ลืมย้ำว่าเดี๋ยวจะจัดการซักทำความสะอาดแล้วนำมาคืนให้ก่อนที่สายฝนต้องออกเดินทางแน่นอน 

“คุณจะกลับเลยหรอ? กินข้าวก่อนสิคะ”

อิงฟ้ามองโครงหน้าสวยที่ยืนพิงประตูห้องรอคำตอบ นัยน์ตาแฝงรอยยิ้มของสายฝนส่งผลให้เกิดอาการลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ความคิดภายในหัวของอิงฟ้าค่อนข้างปั่นป่วน เธอไม่เคยใช้เวลากับคนที่เธอมีวันไนท์สแตนด์ด้วยนานขนาดนี้ มันเป็นอะไรที่ไม่คุ้นเคยและเธอรู้สึกถึงทั้งแรงดึงดูดและบางสิ่งบางอย่างที่อธิบายยากมาก…ยากสุด ๆ 

“ไม่เป็นไร ฉันว่าฉันกลับก่อนดีกว่า” ในที่สุดอิงฟ้าก็ตอบปฏิเสธ แล้วขยับกายมุ่งหน้าเข้าห้องน้ำอย่างไม่สนใจสายตาเว้าวอน กระนั้นสายฝนจึงรีบร้อนหมุนตัวไปยกถาดอาหารมาเพื่อพรีเซ้นต์ความน่ารับประทานเป็นท่าไม้ตายสุดท้าย

“ได้ไงอะคุณ เราเตรียมแบบพิเศษไว้ให้เลยนะ นี่คุณดูสิไข่ข้นบนครัวซองต์น่ากิ๊นน่ากิน เราบอกให้เชฟทำแบบสุกกำลังดี เวลาคุณกินจะได้รสสัมผัสนุ่มละมุนลิ้น ชิมสักหน่อยนะคุณนะ”

อิงฟ้าหัวเราะเบา ๆ หัวใจอุ่นชื้นขึ้นมากับลูกตื๊อรบเร้าจะเอาให้ได้ของสายฝน “แล้วรับไว้แค่น้ำใจไม่ได้หรอ?”

“ม่ายย ไม่ได้ค่ะ ไม่ได้เด็ดขาด เจ้าไข่มันต้องน้อยใจแน่เลยคุณ” ใบหน้าสง่างามส่ายหัวรั้นไม่ยอมเหมือนเด็กอนุบาลตัวจ้อย หากคิดว่าอากัปกิริยาเช่นนี้ดูน่ารักขยี้ใจละก็… ใช่ ทุกคนคิดถูก อิงฟ้าแทบลืมไปแล้วว่าตอนเจอกันครั้งแรกสร้างอารมณ์ฉุนเฉียวไว้มากขนาดไหน

คุณคนสวยพยักหน้าตอบรับด้วยความจำนน นี่เป็นเพราะเธอกลัวเจ้าไข่ข้นสีเหลืองนวลดูน่าอร่อยเกิดอาการน้อยใจหรอกนะ “โอเค ๆ ฉันขอไปเปลี่ยนชุดแป๊บนึงนะ”

“รับทราบค่า”

เมื่อได้รับคำตอบที่พึงพอใจ สายฝนจึงฉีกยิ้มแป้นแล้วหลีกตัวออกจากห้องให้อิงฟ้าได้ใช้เวลาส่วนตัวอย่างคุ้มค่า

หลังจากที่อิงฟ้ากดล็อกปิดประตูเพื่อจัดการตัวเอง คุณเจ้าของห้องก็ถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังกับความคิดอันสับสน สายฝนทอดสายตามองไปยังวิวทะเลเบื้องหน้า พลางนึกถึงกฎเกณฑ์ที่เธอยึดถือเสมอมาว่าไม่ต้องการเอาชีวิตอิสระไปผูกพันกับความรัก เธอชอบใช้ชีวิตอันเรียบง่ายที่ไม่ต้องรับผิดชอบความรู้สึกใครให้น่าปวดหัว 

แต่พลังงานบางอย่างที่แผ่กระจายออกมาจากอิงฟ้าช่างแตกต่างออกไป คล้ายกับถูกอำนาจของสนามแม่เหล็กฉุดรั้ง ส่งผลให้เกิดแรงดึงดูดเหนือจินตนาการ เพียงพบเจอกันครั้งแรก เธอเสพติดรสชาติหอมหวานจากคุณคนสวยตั้งแต่ที่ทาบจูบลิ้มลอง มันหอมหวนยวนเย้าหลอกล่อให้สายฝนร้องขอจะเอาอีก

“บ้าจริงสายฝน แกต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ”

มันยากมากเลยหากต้องบรรยายความรู้สึกออกมาในตอนนี้ เธอไม่มีแผนหรือความตั้งใจที่ชัดเจน มีเพียงความปรารถนาให้อิงฟ้าอยู่ต่ออีกสักหน่อย ในขณะที่มองไปยังประตูห้อง สายฝนสัมผัสได้ว่าบางครั้งหัวใจคนเราก็ไม่เป็นไปตามกฎเกณฑ์ที่ตั้งไว้เอาเสียเลย

“โห เสื้อผ้าธรรมดาของเราพออยู่บนตัวคุณแล้วดูดีเกินเรื่องมากเลยค่ะคุณอิงฟ้า”

“อย่าเพ้อเจ้อน่าคุณ!” อิงฟ้าตวัดสายตามองอย่างไม่เชื่อ คนเจ้าชู้มักปากหวานชมไปเรื่อยเห็นทีน่าจะจริง เธอสวมเพียงชุดลำลองแสนธรรมดา แถมหน้าไม่ได้แต่ง แล้วจะเอาอะไรมาดูดีกันนักกันหนา

“โน ๆ ไม่เพ้อค่ะ คุณดูน่ารักน่ามองกว่าชุดเมื่อคืน” 

“หมายความว่าเดรสที่ฉันเลือกมันไม่สวยงั้นหรอ?!”

“เอ่อคือ… เราหมายถึงชุดสบาย ๆ แบบนี้ มันทำให้คุณดูเข้าถึงง่าย เราไม่ประหม่าแล้วก็ไม่กลัวคุณแบบเมื่อคืน” 

สายฝนรีบร่ายความจริงจากใจป้องกันการเข้าใจผิด ไม่ใช่ไม่สวย อย่างคุณอิงฟ้าไม่ว่าจะสวมใส่เสื้อผ้าชิ้นไหนเธอเชื่อว่ามันต้องออกมาน่ามองที่สุดในโลกอยู่แล้ว แต่ในตอนนี้สายฝนหมายถึงคุณเขาดูเข้าถึงง่าย ใบหน้าไร้เครื่องสำอางเติมแต่ง ชุดลำลองเรียบง่าย ส่งผลให้คนประหม่าเมื่อคืนกล้าพูดคุยและกล้าเข้าหามากขึ้น

“น่าเชื่อตายล่ะว่าคุณกลัว จับฉันฟัดขนาดนั้นอะนะ รอยแดงยังอยู่ตรงนี้อยู่เลย” อิงฟ้าชี้ไปยังเอวคอดที่สายฝนเผลอฝากคิสมาร์กเอาไว้ ร่องรอยยังขึ้นสีแดงอ่อนเหมือนพึ่งถูกงับไปไม่นานนี้

“บางทีเราก็ต้องแสร้งใจกล้า เพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการไงคุณ ถ้าเรามัวแต่ปอดแหกแล้วปล่อยคุณกลับห้องไปนอนเมื่อคืน เราคงเสียใจแย่”
 อิงฟ้าแสดงสีหน้าอ่านยาก ปล่อยเบลอในสิ่งที่สายฝนร่ายออกไปและสนอกสนใจอาหารน่ารับประทานตรงหน้าแทน 

“อื้ม อร่อยจริงด้วย”

สายฝนปล่อยให้อิงฟ้าเพลิดเพลินกับของอร่อย ริมฝีปากแดงสุขภาพดีกำลังงับผักสลัดคำโตเข้าไปจนแก้มอูม ท่าทางเคี้ยวตุ้ยอย่างไม่ห่วงสวยนั่น หึ ไม่อยากจะชมเลย แต่คุณเขาทำอะไรก็ดูน่ามองไปหมด 

“นี่ แล้วคุณไม่กินหรอ? มานั่งดูฉันกินแบบนี้มันทำตัวไม่ถูกนะ” คนสวยดุ คนสวยทำสายฝนใจฝ่อ โดนดวงตาคมเปรยถามแบบนี้แล้วต้องรีบหาอะไรทำสักหน่อย

“เรากินมาแล้วน่ะ งั้นเดี๋ยวเราขอเช็กงานในไอแพดนะ คุณจะได้ไม่เกร็ง กินให้อร่อยนะคุณ”

สายฝนหยิบอุปกรณ์ทันสมัยอันบางเฉียบขึ้นมาจิ้มหน้าจอตรวจสอบข้อมูลในเนื้องานไปเรื่อย ๆ อันที่จริงลิสต์รายการสำคัญที่เธอต้องจัดการทั้งหมดมันเสร็จเรียบร้อยตั้งแต่ตอนที่นั่งจิบกาแฟในคาเฟ่ แต่ที่แสร้งทำตัวยุ่งเป็นเพราะกลัวคุณคนสวยเขาเกร็งจนทานอาหารไม่อร่อยเท่านั้นแหละ

ดูเหมือนว่าอิงฟ้าจัดการอาหารจานนี้จวนจะหมดเต็มที กลายเป็นว่าสายฝนเกิดอาการนั่งไม่ติดเก้าอี้เพราะอยากรั้งคุณเขาให้อยู่ด้วยกันอีกนิด สาวร่างสูงพยายามใช้มันสมองอันชาญฉลาดของเธออย่างเต็มกำลัง แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออกสักที ไม่รู้ว่าต้องใช้ไม้ไหนถึงจะซื้อใจคุณคนสวยได้ 

ต่อ >>>