ครอบผมมีพี่น้อง3คนผมลูกคนกลางซึ่งลูกคนกลางเนี่ยก็ต้องโดนลำเอียงเป็นธรรมาดาอยู่ที่ว่าจะมากหรือน้อยเเค่ไหนพี่ผมอยากได้อะไรต้องได้น้องผมอยากได้อะไรต้องได้ส่วนผมอยากได้อะไรต้องสร้างหรือไม่ก็เอาของเหลือจากพี่ๆน้องๆมาใช้ตอนผมอายุประมาณ7ขวบผมประสบอุบัติเหตุจนน้องสาวผมเสียชีวิตผมนอนโรงพยาบาลคนเดียวเป็นเวลา2วันมันเป็นอะไรที่เเย่มากในวัยของเด็ก7ขวบจนวันต่อๆมาน้าผมมาเฝ้าส่วนพ่อกับเเม่พี่ไปเฝ้าน้องสาวเพราะอยู่คนละโรงพยาบาลกันจนผมออกจากโรงพยบาลเสร็จสิ้นเรื่องพิธีศพน้องสาวผมผมก็ใช้ชีวิตมาเรื่อยๆบางครั้งเวลาผมทำอะไรผิดพลาดพ่อเเม่ก็ด่าว่าเพราะน้องถึงตายมันเป็นความผิดทั้งๆที่เป็นอุบัติเหตุซึ้งไม่มีใครอยากให้เกิดหรอกถ้าผมย้อนเวลาไปได้ผมก็ไม่อยากพลาดเหมือนกันผมใช้ชีวิตกับคำด่าไล่ไปตายบ้างผูกคอตายบ้างผมเคยหนีออกจากบ้านเคยคิดจะผูกคอตายเเต่ก็ทำไม่ได้เพราะใจไม่เเข็งพอผมใช้ชีวิตกับคำด่าเหล่านี้จนผมวัย16ผมล้มรถมอเตอร์ไซค์กลับมาบ้านนึกว่าพ่อเเม่จะถามว่าเอ้อลูกเป็นอะไรบ้างเจ็บตรงไหนบ้างแต่ไม่เลยครับก้าวเเรกที่ผมเข้ามาในบ้านพร้อมกับเเผลเต็มตัวพ่อผมเข้ามาถีบผมพี่ผมเข้ามาถีบผมเเม่ผมเข้ามาตบผมจนป้าผมต้องมาห้ามมันเป็นอะไรที่ผมเสียใจมากเพราะทุกๆคนในครอบครัวรุมกันทำร้ายผมผมก็คิดนะว่าเอ้อทำไมเราต้องมาเกิดในครอบครัวเเบบนี้ด้วยน้าทำไมครอบครัวเราต้องใจร้ายกับเราด้วยน้าผมเลยคิดว่าพ่อเเม่ของเด็กทุกๆคนที่เห็นกระทู้นี้ควรคิดคำนึงถึงคำพูดถึงความรู้สึกของเด็กก่อนที่จะพูดคุณอาจจะคิดว่าตอนเด็กกูก็โดนเเบบนี้ทำไมลูกกูจะโดนบ้างไม่ได้อย่างที่ว่าครับยุคสมัยเปลี่ยนความคิดเปลี่ยนความคิดคุณมันใช้ไม่ได้เเล้วกับยุคนี้ใช้เปลี่ยนความคิดใหม่นะครับถ้าอยากให้ลูกของคุณมีอนาคตที่สดใส
ปัจจุบันผมอายุ17ปีไม่รู้ผมจะอยู่ถึงวัย25ปีมั้ยในครอบครัวที่มีสภาพย่ำเเย่เเบบนี้