ผมมีพี่สาวแท้ๆที่โตมาด้วยกันเราห่างกัน 3 ปี วันนึงเราต่างแยกย้ายมีเส้นทางของตัวเอง พี่สาวมีครอบครัวแล้วมีหลายที่น่ารัก 2 คน ส่วนตัวผมยังไม่มีครอบครัวอยู่คนเดียวที่ห้องเช่า เรื่องราวมันเริ่มจากที่พักหลังเราไม่ได้คุยกันเลยมีเห็นกันผ่านโลกโซเชี่ยลผ่าน FB, IG เท่านั้น เมื่อ 4 เดือนที่แล้วช่วงนั้นผมซ็อตหนักเพราะตกงานกระทันหันเลยตัดสินใจ DM ไปใน IG ในข้อความก็พิมพ์บอกสาเหตุถึงการตกงานจะขอหยิบยืมสัก 200-300 ก่อนได้ไหมให้ถึงสิ้นเดือน แต่จนถึงทุกวันนี้ก็ไม่เคยเปิดอ่านข้อความผมเลย ผมเข้าใจนะว่าพี่อาจจะมีภาระต้องดูแลหลานๆ แต่อย่างน้อยก็น่าจะอ่านข้อความหรือพิมพ์อะไรกลับมาบ้างก็ดี พอผมผ่านช่วงที่ยากลำบากมาได้ก็ไม่ค่อยคิดเรื่องวันนั้นเท่าไหร่เข้าใจเขามากกว่า แต่สิ่งที่ทำให้ผมน้อยใจจนคิดว่าเราเป็นพี่น้องกันจริงๆหรือเปล่า ก็คือ แม่เขาทำกับข้าวหม้อใหญ่น่ากินมากแม่ก็โทรตามครอบครัวพี่สาวมากินและก็โทรหาผมแต่ว่าผมติดงานเลยไม่ได้ไปกินด้วยกว่าจะถึงห้องก็ 3-4 ทุ่มแล้ว ด้วยความที่ว่าทางกลับบ้านพี่สาวเขาต้องผ่านห้องผมแม่เลยบอกให้ห่อข้าวไปให้น้องหน่อย แต่พี่สาวผมปฏิเสธบอกว่ามีธุระต้องไปทำด่วน พี่สาวห่อกับข้าวส่วนของผมกลับไปด้วย ตอนนั้นแม่คิดว่าคงแวะเอามาให้ผมหรือก็น่าจะนำกลับไปอุ่นกินตอนเช้าก่อนไปทำงาน แต่มันไม่ใช่แบบนั้นเลย เพราะผมไปเห็นสตอรี่เพื่อนพี่สาวเขาลงรูปกับข้าวแม่แล้วแท็กชื่อพี่สาวว่า ขอบคุณสำหรับกับข้าวนะ อะไรทำนองนี้ ตอนนั้นผมรู้สึกว่าเหมือนตัวเองโดดเดี่ยวมากๆเลย ซื้อข้าวมาหลักจากเลิกงานมาแล้วมาเห็นมารู้อะไรแบบนี้ คำว่ากินข้าวกับน้ำตา รู้ซึ่งมากๆเลยคำนี้ ทั้งเหนื่อย ทั้งโดดเดี่ยว มีหลายอย่างๆที่อยากจะแชร์จะเล่าให้ใครสักคนฟังก็ไม่มีเลย เศร้ามาก ถามว่าโกรธแค้นไหม ก็ตอบตามตรงว่า โกรธมากเลย 
แต่พอถึงวันนึงผมอยากกินขนมจีนน้ำยาฝีมือแม่ ก็โทรไปให้แม่ทำให้ผมโอนเงินค่าอาหารให้แม่ 1 พัน พร้อมกับพูดว่า ชวนหลานๆมาด้วยนะแม่ แม่ทำอาหารเสร็จผมเข้าไปเอาและห่อกลับมาบางส่วนเพื่อเอาไว้กินตอนเย็นอีกที แล้วรีบกลับเลยทั้งๆที่ก็อยากอยู่กับแม่อีกสักพัก แต่ ผมไม่อยากเจอพี่สาวตัวเองเลย พี่สาวผมเขาซัพพอร์ตคนรอบข้างทุกคนเลย ไปเที่ยวก็ซื้อของฝากทุกคน แต่ จะไม่มีผมอยู่ในลิสต์ของฝากเลยสักครั้งนึง ของผมไปไหนก็แวะซื้อฝากแม่ฝากหลานตลอดผมควรจัดการกับความรู้สึกตัวเองยังไงดี?