ขอเล่าสั้นๆนะคะ ว่า ก่อนรู้จักและคบกัน
แฟนเป็นผู้ชาย มีเพื่อนสนิทผู้หญิง 2 คน เป็นเด็กต่างจังหวัดทั้งหมด มาอยู่มหาลัยที่กทม.
เลยเช่าหอพักอยู่ด้วยกัน ห้องเดียวกัน จนถึงปัจจุบัน (ทำงานแล้ว ทำงานที่เดียวกัน) ส่วนเราอยู่คอนโดคนเดียว ไปๆมาๆหากันบ้าง แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน
ก็คือแฟนกับเพื่อนรู้จักและอยู่กันมาเป็น10 ปีได้แล้วแหละ คร่าวๆคืออายุเกือบ30ละ แฟน30 เราเด็กกว่า4 ปี ค่ะ

ต่อมาเรามารู้จักพวกเขา ตอนมาทำงานด้วยกัน
และมาคบกันกับแฟน ซึ่งก็รับได้ที่เขาอยู่ด้วยกัน เพราะเรารู้จักกันหมดก็เห็นว่าเขาใช้ชีวิตกันยังไงนอนยังไง รู้เหตุผลว่าทำไมเขาถึงอยู่ด้วยกันเพราะเรื่องปัจจัย ค่าใช้จ่าย ต่างๆ 
แต่ตั้งแต่คบมา (ปัจจุบัน 2 ปี) เราก็จะคิดเรื่องนี้ตลอดว่าเมื่อไหร่จะแยกย้ายออกมาต่างคนต่างอยู่ รู้สึกน้อยใจ หงุดหงิดบ้าง
เราพยายามปรับไม่คิดไร้สาระ เพื่อรอเวลา ปัจจัยหลายๆอย่าง เผื่อเขาจะแยกย้ายกันอยู่กันแบบกลุ่มเพื่อนปกติเขาเป็นกัน

ซึ่งโอกาสนี้ก็มา แฟนเรามีโอกาสได้ห้องพักใหม่ที่ประหยัดค่าใช้จ่ายได้กว่าเดิม เราเลยเออดีนะจะได้ออกมาอยู่คนเดียว 
แต่ไม่ใช่ค่ะ มันชวนเพื่อนพวกนี้ไปอยู่ด้วยค่ะทุกคน5555  เราเลยเห้ยไม่ไหวละจะพึ่งพากันไปถึงไหน ประเด็นคือเป็นเพื่อนผญ ไม่ใช่ผช 
ทำให้เรารู้สึกว่ามากไปมั้ย มันปกติหรอ เราเล่าให้เพื่อนฟังไม่มีใครรับได้เลย เราใจกว้างเกินไป ยอมเกินไรงี้
คือเราไม่ได้หึงหวงเชิงชู้สาวอะไรนะแต่ก็อดคิดน้อยใจไม่ได้ หลายๆอย่าง
เพราะเรื่องเจ้าชู้อะไรเรื่องผญอื่นไม่เคยมีปัญหาค่ะ มีแต่เรื่องน้อยใจเรื่องเพื่อนพวกนี้แหละ

 จึงอยากฟังความเห็นของคนอื่นว่ารู้สึกยังไง หรือเราคิดมากไป