เรากับน้องอยู่กับยายมาตั้งเเต่เด็กเพราะพ่อเราติดคุกส่วนเเม่ก็ทำงานที่ต่างจังหวัด1ปีมาหาครั้งหนึ่ง
ตอนเเรกเราอยู่กับพ่อตั้งเเต่เกิดเเต่พอเราอายุได้2ขวบพ่อเราก็ติดคุกทำให้ยายต้องมารับเรากับน้องไปเลี้ยง ยายเราเป็นคนที่ค่อนข้างเเรงเวลาพวกเราทำผิดก็จะโดนตีครั้งที่หนักมากๆน่าจะตอนเราอยู่อนุบาล3น้องเราไม่ยอมกินข้าวยายเราจะฟาดกับกำเเพงบ้านหินเเตกเเต่หัวน้องเราไม่เเตก555เเต่หลังจากที่ยายตีทุกครั้งแกก็จะบอกว่าที่ตี เพราะรักเรากับน้องเป็นคนขี้เกรงใจพวกเราไม่เคยร้องอยากได้ของเล่นเพราะเรารู้ว่ายายก็ทำงานหนักหาเงินมาเลี้ยงพวกเราพวกเราพยามเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนเข้าร่วมทุกกิจกรรมของร.รไม่สร้างเรื่องให้ยายเดือดร้อนเพราะอยากให้เเกภูมิใจในพวกเรา เรากับน้องเรียนค่อนข้างดีตั้งเเต่อนุบาลพวกเราจะได้เกรด4ไม่ต่ำกว่า3.5ตลอดเราอยากให้เเกชมสักครั้งเเต่แกก็ไม่เคยชมเรากับน้องเลยเวลาที่ยายโมโหเเกจะพูดว่าไม่น่าเอาเรากับน้องมาเลยน่าจะปล่อยให้ตายอยู่ที่นั่น,ถ้าไม่มีเรากับน้องยายคงจะสบายกว่านี้ คำพูดของยายทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินเป็น เป็นภาระของยายกับเเม่ เเละความคิดนี้มันก็เริ่มชัดขึ้นเมื่อเราอายุ14ช่วงนั้นเเม่เรามีเเฟนใหม่ซึ่งเเฟนใหม่เเม่ก็มีลูกติดอายุ7-8ขวบสองคน พ่อเราก็ออกจากคุกมาเเล้วเเละก็มีครอบครัวใหม่เขามีลูกอายุ1ขวบ1คน พ่อกับเเม่เราชอบลงโซเซียลไปเที่ยวกับครอบครัวใหม่ของพวกเขา จนเราก็เเอบน้อยใจเหมือนกันที่ไม่มีใครเลยสักคนที่จะชวนเรากับน้องไปด้วยทั้งทีเราก็เป็นลูกของพวกเขาเหมือนกันมันทำให้เราคิดว่าเราคงเป็นส่วนเกินจริงๆถ้าพวกเขาไม่มีพวกเราตั้งเเต่เเรกชีวิตของพวกเขาคงดีกว่าตอนนี้ เเต่เราก็พยามจะไม่สนใจพวกเขาเพราะอย่างน้อยเราก็มียายอยู่จนกระทั่งน้าของเรามีลูก ซึ่งก็คือหลานของเรา ยายเรารักหลานคนนี้มากไม่ว่าจะดื้อเเค่ไหนก็ไม่เคยตีอยากได้อะไรก็ซื้อให้ให้เรียนร.รที่ดีที่สุด จนรารู้สึกเหมือนเราไม่ใช่หลานของเเกเลยคำพูดเเละการกระทำที่มีต่อเรากับน้องมันต่างกับหลานคนนั้นราวฟ้ากับเหว เราอยากจะถามเเกว่าที่เคยบอกกับเราว่าที่ตีเพราะรัก แล้วยายไม่รักหลานคนนั้นหรอไม่เห็นเคยดุด่าหรือตีสักครั้งต่างจากเรากับน้องที่ทำอะไรผิดนิดหน่อยก็โดนดุด่าทุบตี เเต่เราก็คงไม่กล้าพูดเเบบนั้นหรอก55555
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาฟังเราระบายความรู้สึก เราเพิ่งจะเคยเขียนครั้งเเรกอาจจะเขียนไม่รู้เรื่อง5555
ไม่รู้
ตอนเเรกเราอยู่กับพ่อตั้งเเต่เกิดเเต่พอเราอายุได้2ขวบพ่อเราก็ติดคุกทำให้ยายต้องมารับเรากับน้องไปเลี้ยง ยายเราเป็นคนที่ค่อนข้างเเรงเวลาพวกเราทำผิดก็จะโดนตีครั้งที่หนักมากๆน่าจะตอนเราอยู่อนุบาล3น้องเราไม่ยอมกินข้าวยายเราจะฟาดกับกำเเพงบ้านหินเเตกเเต่หัวน้องเราไม่เเตก555เเต่หลังจากที่ยายตีทุกครั้งแกก็จะบอกว่าที่ตี เพราะรักเรากับน้องเป็นคนขี้เกรงใจพวกเราไม่เคยร้องอยากได้ของเล่นเพราะเรารู้ว่ายายก็ทำงานหนักหาเงินมาเลี้ยงพวกเราพวกเราพยามเป็นเด็กดีตั้งใจเรียนเข้าร่วมทุกกิจกรรมของร.รไม่สร้างเรื่องให้ยายเดือดร้อนเพราะอยากให้เเกภูมิใจในพวกเรา เรากับน้องเรียนค่อนข้างดีตั้งเเต่อนุบาลพวกเราจะได้เกรด4ไม่ต่ำกว่า3.5ตลอดเราอยากให้เเกชมสักครั้งเเต่แกก็ไม่เคยชมเรากับน้องเลยเวลาที่ยายโมโหเเกจะพูดว่าไม่น่าเอาเรากับน้องมาเลยน่าจะปล่อยให้ตายอยู่ที่นั่น,ถ้าไม่มีเรากับน้องยายคงจะสบายกว่านี้ คำพูดของยายทำให้เรารู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินเป็น เป็นภาระของยายกับเเม่ เเละความคิดนี้มันก็เริ่มชัดขึ้นเมื่อเราอายุ14ช่วงนั้นเเม่เรามีเเฟนใหม่ซึ่งเเฟนใหม่เเม่ก็มีลูกติดอายุ7-8ขวบสองคน พ่อเราก็ออกจากคุกมาเเล้วเเละก็มีครอบครัวใหม่เขามีลูกอายุ1ขวบ1คน พ่อกับเเม่เราชอบลงโซเซียลไปเที่ยวกับครอบครัวใหม่ของพวกเขา จนเราก็เเอบน้อยใจเหมือนกันที่ไม่มีใครเลยสักคนที่จะชวนเรากับน้องไปด้วยทั้งทีเราก็เป็นลูกของพวกเขาเหมือนกันมันทำให้เราคิดว่าเราคงเป็นส่วนเกินจริงๆถ้าพวกเขาไม่มีพวกเราตั้งเเต่เเรกชีวิตของพวกเขาคงดีกว่าตอนนี้ เเต่เราก็พยามจะไม่สนใจพวกเขาเพราะอย่างน้อยเราก็มียายอยู่จนกระทั่งน้าของเรามีลูก ซึ่งก็คือหลานของเรา ยายเรารักหลานคนนี้มากไม่ว่าจะดื้อเเค่ไหนก็ไม่เคยตีอยากได้อะไรก็ซื้อให้ให้เรียนร.รที่ดีที่สุด จนรารู้สึกเหมือนเราไม่ใช่หลานของเเกเลยคำพูดเเละการกระทำที่มีต่อเรากับน้องมันต่างกับหลานคนนั้นราวฟ้ากับเหว เราอยากจะถามเเกว่าที่เคยบอกกับเราว่าที่ตีเพราะรัก แล้วยายไม่รักหลานคนนั้นหรอไม่เห็นเคยดุด่าหรือตีสักครั้งต่างจากเรากับน้องที่ทำอะไรผิดนิดหน่อยก็โดนดุด่าทุบตี เเต่เราก็คงไม่กล้าพูดเเบบนั้นหรอก55555
ปล.ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาฟังเราระบายความรู้สึก เราเพิ่งจะเคยเขียนครั้งเเรกอาจจะเขียนไม่รู้เรื่อง5555