คือเราอัดอั้นมาในใจ ตลอด 9ปี
เรื่องมันมีอยู่ว่า ตอนเราอายุประมาณ 9ปี หรือประมาณช่วง ป.4 ค่ะ คือพ่อเเม่เราเเยกทางกัน เเล้วเเม่ก้ไปทำงานต่างจังหวัดเราได้อยู่กับตายาย เเล้วทีนี้บ้านเรามีโรงสี ตายายก็จะนอน เฝ้าโรงสี เรานอนบ้านใหญ่  บ้านข้างๆกันเพียงเเต่เป็นลานใหญ่เเยกระหว่างบ้านกับโรงสี เราได้อยู่บ้านกับลุง เเต่เรานอนในบ่าน ลุงนอนนอกบ้าน เราก็ล็อคประตูทุกวัน เเล้วมีวันหนึ่ง  เรานอนหลับรู้สึกตัวขึ้นมาอีกที ก็เห็นลุง พยายาลวนลามเรา กำลังจำกระทำชำเรา  เเต่เราก็พยายามขัดขืน แล้วลุงก็รีบออกไป แล้วมันก็เป็นอยู่อย่างนี้มาตลอด ไม่มีวันไหนที่เราหลับตาลงสักที มันต้องระวังตัวอยู่ตลอด เเล้วลุงก็เข้ามาอีก เราก็เลยร้องหายาย แกก็พยายาม ปิดปากเราไว้ ยายก็เลยเดินมาหน้าโรงสีเเล้วตะโกนว่า มีอะไร เป็นอะไร แต่เราก้ไม่ได้ตอบแล้วลุงก็ออกไป เเล้วลุงก็มาเลื่อยๆ เอาเงินมา100มาล้อเราบ้าง เเต่เราไม่เอา เเกจะชอบปีนหน้าต่างมา บ้านเราเป้นบ้านไม้ ใช้ใบตองกับตอกทำค่ะ เราก็หาเชือกมาลัด เเต่แกก็ทำทุกทางเข้ามา
เเละมีวันนึง แกได้ถือมีดเข้ามาขู่เรา ให้เรายอม เราร้องไห้หนักมาก เราก็ขัดขืนเขา จนมีดโดนเเขนเรา เป็นรอยมาถึงทุกวันนี้ เราไม่กล้าจะบอกใคร เรากลัวไปหมด เราอาย เราเห็นหน้าลุงเราเเค้นมาก แล้วก็มีพี่ชายด้วยคนนึง เเต่ไม่ใช่พี่ชายเเท้ๆ เเต่เขาก็พยายามลักหลับเราประมาณ 2-3ครั้ง เเต่ไม่มีใครสำเร็จสักครั้ง คือคนมันซิงอยู่ มันก็ดิ้นยังไงก็เสียบไม่เข้า คือมันเจ็บมาก จะร้องไห้ เราเลยขอมาอยุ่กับลุงที่เป็นตำรวจ เเล้วก็พ่อ ทั้ง2 ดูเเลเราดีมาก ไม่เคยทำอะไรแบบนี้กับเรา ตอนนี้เราก็17ละ มันอัดอั้น ไม่รู้จะบอกเเม่ บอกแฟนดีไหม คือมันเเค้นทุกครั้งที่เห็นแผล หรือเห็นข่าว เด็กโดนข่มขืน มันตอกย้ำความรุ้สึกเรา ไม่มีวันลืม เราไม่รู้ว่าเราควรบอกใคร หรือจะเก็บไว้อย่างนี้