คือเค้าคบกับเเฟนเป็นรุ่นพี่ห่างกัน4ปี เขามาจีบนิสัยก็ดีนะ เลยตัดสินใจคบ ทุกอย่างก็ปกติ เเต่เรามีนิสัยอยู่อย่างหนึ่งอยากเเก้มากๆคือเราเป็นคนที่รู้สึกอะไรไม่บอกเช่น เศร้าโกรธก็ไม่เคยบอกพี่เขาสักครั้งไม่ว่าเรื่องที่เศร้าจะเกี่ยวกับพี่เขาหรือไม่ ตลอดที่คบกันมาเราพูดได้เลยว่าเราไม่เคยงอนพี่เขาสักครั้ง เพราะเราเป็นอะไรเราไม่บอกอยู่เเล้วเเต่เราไม่ได้เงียบนะทำทุกอย่างตามปกติ เเต่ในใจคือเเตกสลาย คือมันเหมือนเก็บกดอะเวลาเราเศร้าร้องไห้ก็ไม่เคยบอกพี่เขาเเต่พี่เขาบอกเราตลอดเวลาเขารู้สึกอะไร จริงเราเป็นคนคิดมากมากๆ เเต่เราไม่เคยเอาความคิดไปใส่หัวพี่เขาเลยเก็บไว้ในใจตลอด จนมันมีอยู่ช่วงหนึ่ง คือเราเป็นคนที่มีงานของตัวเอง เอาง่ายๆเราไม่ค่อยมีเวลา คือหนึ่งสัปดาห์มีเจ็ดวันเราไม่ว่างอยู่สองวันนอกนั้นปกติเพราะไปรรก็เจอกันอยู่เเล้ว เรามีหน้าที่ต้องทำ  คือตอนที่ยังคุยกันเราก็เป็นงี้อยู่เเล้วนะเเต่ตอนนั้นพี่เขาโอเค เเต่ตอนนี้เขาไม่โอเค เราก็เข้าใจความรู้สึกมันเปลี่ยนตลอดเวลาอยู่เเล้ว ช่วงนั้นเรายุ่งมากสอบไม่ผ่านต้องเเก้สอบ คะเน้นกิจกรรมก็ต้องเก็บ งานกลุ่มก็ต้องทำไหนจะงานที่บ้านเราหัวหมุนมากๆ เเต่พี่เขาไม่พอใจเลยมาโวยใส่เราว่าทำไมไม่มีเวลาให้เขาเขาก็งอเเงเราก็เข้าใจขอโทษเขา เเล้วบอกว่าจะพยามหาเวลา จริงเขางอเเงมาเเล้วรอบหนึ่งเเต่เราก็ปลอบไปเเล้วตั้งเเต่คบกันมาไม่เคยทะเลาะกันเลยมีพี่เขางอนบ้างเราก็ง้อ จนถึงจุดหนึ่งเรารู้สึกว่าเรารู้สึกไม่เหมือนเดิมไม่ได้อยากพูดเอาดีเข้าตัวเเต่รู้สึกว่าที่ผ่านมาความรู้สึกถูกทำลายมากๆ มันเป็นความเจ็บที่พูดไม่ได้ ทุกคนอาจจะคิดว่าเเค่พูดความรู้สึกออกไปมันยากหรอ คือเราเป็นคนไม่ชอบอธิบายอะไรน่าจะผลมาจากรักครั้งก่อนด้วยรักเเบบtoxic 
เรายอมอยู่ฝ่ายเดียว เราพยามอธิบายเเต่เขาก็เอาเเต่ก้มหน้าไม่ฟัง เเล้วยังเชื่อคำพูดคนอื่นมากกว่าเรา เราเลยรู้สึกว่าพูดไปอธิบายไปก็ไร้ประโยชน์ไม่ฟังอยู่เเล้ว(หมายถึงรักครั้งก่อนนะ) กลับมารักครั้งนี้ คือมีอยู่เรื่องหนึ่งที่เราคิดมากเกี่ยวกับพี่เขา คิดมากอยู่ประมาณสามสัปดาห์นอนไม่หลับเลยตาค้างน้ำตาไหลทุกคืน จนพี่เขาสังเกตเห็นเลยพยามถาม เราก็บ่ายเบี่ยง จนเขาตื้อ เราเลยถามออกไปคำหนึ่งให้เเน่ใจ "ถ้าบอกไปมันจะมีอะไรดีขึ้นหรอมันจะดีขึ้นจริงๆหรอ" เขาตอบมาว่า "ไม่มีหรอก เเค่อยากรู้เฉยๆ"ด้วยน้ำเสียงเล่นๆ ตอนนั้นที่ได้ยินคำนี้ใจสลายเหมือนเดิม
เเต่ก็ไม่ได้บอกอะไรไปอยู่ดี จนถึงจุดหนึ่งเราไปเจอพี่เขาคุยกันปกติ เรารู้สึกได้เลยว่ามันไม่เหมือนเดิมไม่ใช่พี่เขาเเต่เป็นความรู้สึกเรา มันไม่รู้สึกอะไรเเล้วว่างเปล่า ตอนเเรกคิดว่าเบื่อหรือป่าวเเต่ไม่ใช่มันคือหมดรัก พอเรารู้ตัวว่าเราเป็นฝ่ายหมดรัก  เราเลยเลือกทางที่ซื่อสัตย์ที่สุด เดินไปบอกเลิกพี่เขาเเล้วบอกเหตุผล พี่เขาร้องทันทีเรารีบเดินออกมา เรารู้ว่าเราไม่ควรโอ๋  (อยากรู้ว่าเเก้นิสัยตัวเองได้ไหม)(มีคนบอกว่าคนหมดรักเห็นเเก่ตัวทุกคนคิดอย่างงาย)