สวัสดีค่ะ เราเป็นลูกคนโต มีน้องชาย1คนอายุห่างกัน2ปี แต่ก่อนเราจะเป็นคนที่แสดงอารมณ์ออกมาทั้งหมดถ้ารู้สึกยังไง เสียใจก็ร้องไห้ บางครั้งก็คิดมากจนคนอื่นรู้สึก เราชอบเก็บเอาคำพูดคนอื่นมาใส่ใจ จนบางครั้งก็ทำให้ตัวเองไม่มีความสุข ชีวิตเราไม่ค่อยดีเท่าไหร่ค่ะ ตั้งแต่จำความได้จนถึงทุกวันนี้ เราถูกผูกติดกับครอบครัวเอาไว้ตลอด สมัยเรียนแบบว่าจะไปทำงานกลุ่มกับเพื่อนพ่อแม่จะไปรับไปส่งเองตลอด มีกำหนดกลับแน่ชัด ไม่ให้มีโทรศัพท์เองเลยจนถึงม.6 ไม่เคยได้ออกไปใช้ชีวิต เราถูกพ่อคาดหวังให้เข้ามหาวิทยาลัยดีๆทั้งที่เขาไม่เคยซัพพอร์ตอะไรอย่างเต็มที่ ถ้าเครียดหรือเหนื่อยก็จะชอบพูดให้ฟังว่าเราเป็นภาระ เราเข้าใจค่ะว่าเราเกิดจากความไม่พร้อมของครอบครัว แม่เคยเล่าให้เราฟังตั้งแต่เด็กด้วยซ้ำว่าไม่ได้ตั้งใจมีเรา ตอนแรกเกือบจะทำแท้งแต่ญาติห้ามไว้บอกจะขอไปเลี้ยง แม่ก็จะให้เขาไปแต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงเปลี่ยนใจเลี้ยงเราไว้เอง แม่ไม่เคยปลอบค่ะ แม่ไม่ชอบเห็นเราร้องไห้ ทุกครั้งที่เรามีน้ำตาแม่จะชอบด่าเราเสมอ เป็นสิ่งที่เราจำขึ้นใจตั้งแต่เด็กจนโต บางครั้งเราก็คิดว่ามีหลายคนไม่ชอบหรือไม่อยากยุ่งกับเราแล้วไม่ใช่สิ่งที่เราคิดไปเองด้วย อย่างเช่นตอนเข้าอนุบาล เรามีเพื่อนคนแรกในชีวิต แล้วเราก็เล่นกับคนคนนั้นแค่คนเดียวไม่มีเพื่อนคนอื่นเลย แต่ครูก็พูดให้ฟังว่าแม่เขาไม่อยากให้ลูกเล่นกับเรา อีกเรื่องคือตอนอนุบาลเหมือนกันครูจะให้เด็กเลือกช้อนที่มีด้ามเป็นสีๆที่ตัวเองอยากได้ เพื่อนเราก็เลือกๆไป พอถึงเรา เราอยากได้สีชมพูเราจำได้ขึ้นใจว่าวันนั้นเราโดนครูดุใส่แล้วบอกว่าไม่ให้แล้วก็เอาช้อนสีอื่นมาให่ แล้วเราก็มีปมกับสีชมพูมาตลอด พอเพื่อนคนนั้นย้ายไปที่อื่นเราก็ไม่มีเพื่อนสนิทอีกเลย เราไม่อยากไปโรงเรียน แต่ครอบครัวก็ไม่เคยถามว่าเกิดอะไรขึ้น เราเคยโดนเพื่อนผู้ชายกอดตอนประถม กอดแบบลวนลามทั้งดิ้นทั้งอะไรก็ไม่ปล่อยจนเราร้องไห้ออกมา เราไม่เคยบอกใครเพราะบอกไปก็ไม่มีใครเชื่อ มันทำให้เรารู้สึกอึดอัดที่อยู่ใกล้ผู้ชายเยอะๆจนทุกวันนี้ เราไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำเพราะความกลัวที่เราผ่านมันไปไม่ได้ พ่อเสียไปได้ประมาณ5-6ปีก่อน ตอนนั้นเราอยู่ม.6 แม่ก็จะพูดอยู่ตลอดว่าแม่มีแค่เรา แม่เหลือแค่เรา มันทำให้เราไปไหนไม่ได้ ตอนนั้นเรากำลังจะขอทุนไปเรียนต่อที่จีน แต่พอพ่อเสียทุกอย่างจบ ภาระครอบครัวเพิ่มมากขึ้น เราไม่ได้แม้กระทั่งเรียนมหาลัยด้วยซ้ำ เราได้แต่มองดูเพื่อนเติบโตขณะที่ตัวเองยังอยู่แค่ตรงนี้ ทั้งๆที่เราเคยสนิมกันเริ่มต้นมาเหมือนกันแต่ตอนนี้ทุกอย่างเหมือนไกลออกไป เรายินดีที่เพื่อนประสบความสำเร็จในชีวิต แต่อีกใจเราก็อิจฉาที่ไม่สามารถทำแบบนั้นได้ ทุกครั้งที่เห็นเพื่อนเราจะสมเพชตัวเองอยู่ตลอดที่สุดท้ายเราก็เป็นได้แค่เราที่อยู่แค่นี้ ไม่สามารถเป็นตัวเองในแบบที่ฝันได้ เราไม่ชอบที่แม่ชอบมาพูดทวงบุญคุณทุกครั้งที่ทะเลาะกัน มันทำให้เราเหนื่อยไม่มีกำลังใจในการใช้ชีวิต เขาไม่เคยซัพพอร์ตสิ่งที่เราทำด้วยซ้ำ เราเคยเป็นนักเขียนมีผลงานนิยายตีพิมพ์อยู่1เรื่อง ครั้งแรกที่เราบอกว่ามีสนพ.ติดต่อมากำลังจะทำสัญญากัน แทนที่เขาจะดีใจกลับด่าเราว่าโง่กลัวโดนหลอก เป็นรางวัลที่เราดีใจมากเลยค่ะ5555555555 แม่เป็นคนที่เราเคยรักมากที่สุดตอนเด็กแต่ก็เป็นคนที่เราเกลียดมากที่สุดในปัจจุบัน จะว่าเราเนรคุณหรืออะไรก็ได้ค่ะ แต่เขาก็เลี้ยงเรามาเพราะความผิดพลาดไม่ได้เลี้ยงมาเพราะความตั้งใจอยากมีด้วยซ้ำ แม่จะด่าเราด้วยถ้อยคำรุนแรงเสมอ ไม่เคยถนอมน้ำใจด้วยซ้ำ แตากับน้องชายแม่จะยอมตลอด ยอมทุกอย่าง บางครั้งก็บอกให้เรายอมน้องด้วยซ้ำ อย่างเราป่วยก็ให้ไปหาหมอเอง พอเป็นน้องต้องรีบทุรนทุรายพาไป ทุกวันนี้เราไม่ค่อยอะไรกับชีวิตแล้วค่ะ จะเป็นตายร้ายดียังไงสุดท้ายมันก็แค่นี้ ไม่ได้แย่ไปมากกว่านี้อีกแล้ว แต่วันนี้เราอัดอั้นแล้วก็รู้สึกหมดกำลังใจมาก ไม่รู้จะไประบายกับใคร ฝากคนที่ผ่านมาเห็นให้กำลังใจเราหน่อยได้มั้ยคะ ส่วนสำหรับคนที่ไม่ค่อยเห็นด้วยกับความคิดเราเท่าไหร่ขออย่าเพิ่งว่ากันนะคะเพราะตอนนี้เราเองก็ยังไม่พร้อมจะได้รับคำต่อว่าเพิ่มเติมเท่าไหร่ ขอบคุณค่ะ