คือเรื่องมันมาจาก พ่อกับแม่ทะเลาะกัน แล้วหนูก็โดนพ่อว่า (ยังไม่รุ้ว่าจะใช้คำว่า"ว่า" หรือ “ด่า") เรื่องหนูไม่รักปู่ย่า ไม่เคยโทรไปหาเลย ไม่เคยอยากกลับบ้านปู่ย่าเลย พ่อบอกว่าทำไมถึงไม่โทรไปหา โทรไปคุย รึกลับไปเล่นกับปู่ย่าบ้าง ไม่สำนึกบุญคุณปู่กับย่าหรอ ต้องรอให้ปู่ย่าตายก่อนหรอ เรื่องเเค่นี้ทำไมทำไม่ได้  หนูก็ไม่ได้ตอบอะไร ได้เเค่นั่งเงียบ หนูก็พูดหรือตอบกลับอะไรไม่ได้ กลัวพ่ออารมณ์ขึ้นกว่าเดิม เพราะพ่อเป็นคนอารมณ์ร้อน ขี้โมโห เวลาโมโหชอบพูดกระเเทกแดกดันแม่ เเต่ครั้งนี้เป็นครั้งเเรกที่พ่อพูดกับหนูเเบบนี้ ซึ่ง พอพ่อเเม่ทะเลาะเเล้วเลิกคุยกันเสร็จก็แยกกันไป ส่วนหนูก็เดินไปนอนในห้อง  เเละหนูก็รับไม่ได้ที่พ่อแม่ทะเลาะ และ เจ็บใจสุดคือเรื่องปู่ย่า หนูร้องไห้เลย ยังนึกถึงคำที่พ่อพูดว่าต้องให้ปู่ย่าตายก่อนหรอ ซึ่ง หนูรักปู่ย่ามากๆๆๆๆๆๆ รักที่สุดไม่น้อยกว่าแม่หรือพ่อ บางครั้งคราวหนูก็โทรไปเล่นด้วย หรือ ย่าก็โทรมาหา บางครั้งหนูก็ไม่ได้โทรไปอาจจะลืมบ้าง ทำการบ้านดึกบ้าง กลับมาค่ำละรีบมาทำการบ้านต่อจนดึก หนูก็ยอมรับว่าโทรหาย่า เดือนละ4-5ครั้ง ส่วนเรื่องกลับบ้านปู่ย่า ที่หนูไม่ได้กลับก็เพราะหนูมีเรียนเสาร์อาทิตย์เเละมีซ้อมกิจกรรมอีก(ปล.หนูเป็นเด็กกิจกกรม) ถ้าวันสำคัญหนูก็กลับ เเละหนูรักปู่ย่ามากก ไม่รู้จะหาคำไหนมาเปรียบเพราะความรักที่หนูให้ปู่ย่ามันมากกว่านั้น หนูยังคิดถึงเเละรักเสมอ หนูไม่รู้ว่าควรทำยังไงดี เพราะครอบครัวทางฝั่งพ่อมีปัญหากับครอบครัวฝั่งเเม่หนู หนูก็ เหนื่อยใจ ไม่รู้จะทำยังไง ชอบทะเลาะกัน (ขอระบายความในใจนะคะ😿😿)