สวัสดีค่ะ หนูอยากระบายเกี่ยวกับความในใจของหนูที่มีต่อครอบครัวมากๆหนูเป็นพี่สาวคนโตและมีน้องชายกับแม่แท้ๆ1คนค่ะ พ่อและแม่ของหนูเลิกกันตั้งแต่หนูเด็กแต่พอมาประมาณประถมพ่อมีแฟนใหม่หนูเรียกเขาว่าอา แล้วอามีลูกที่ห่างกับหนู11ปี หนูอยู่กับปู่ย่าป้าลุงพ่อค่ะ  พ่อของหนูไม่มีงานทำส่วนปู่ย่าป้าลุงหนูเป็นคุณครู ตั้งแต่หนูจำความได้หนูได้รับการเอาใจใส่และดูแลจากปู่ย่าป้าลุงดีมากๆหนูรู้สึกมีความสุขตลอดและรู้สึกโชคดีมากๆ ป้าหนูใจดีและไม่เคยพูดอะไรให้หนูเสียใจหนูสนิทกับป้าที่สุดในบ้าน แต่พอหนูขึ้นมัธยมในช่วงม.1 ป้าของหนูเขาก็มาเล่าสิ่งต่างๆที่พ่อหนูทำและป้าของหนูไม่ชอบพ่อมากๆถึงขั้นเกลียดเข้าไส้ป้ามักจะบอกเสมอว่าเมื่อไหร่พ่อหนูจะตายๆไปสักที งานไม่มีเกาะแม่แดกไปวันๆ แต่ป้าก็พูดกับหนูว่าเขาเป็นพ่อของหนูหนูไม่ควรเกลียดพ่อหนูก็เชื่อฟังมาตลอดแต่ลุงของหนูเขาชอบพูดเหน็บแนมหนูอะค่ะประมาณว่า อยากไม่มีงานทำแบบพ่อแกหรอ หรือจะเอาอนาคตแบบพ่อแกมั้ย รู้ไหมพ่อแกทำอะไรให้ป้าบ้าง เขาพูดประมาณนี้ค่ะที่จริงมีแรงและเยอะกว่านี้มากๆแต่หนูไม่อยากเอามาจำมากค่ะ แล้วช่วงนั้นหนูโดนพูดแบบนี้เกือบทุกวันจากป้ากับลุงพวกเขาพูดแบบนี้ต่อหน้าปู่กับย่านะคะ แต่ปู่กับย่าของหนูกับนั่งนิ่งเฉยๆเหมือนพวกเขาพูดแต่สิ่งดีๆให้หนู หนูก็พยายามไม่พูดไม่นั่งเงียบๆแต่พอมาที่ห้องนอนหนูชอบมานอนร้องไห้คนเดียวค่ะไม่ก็ร้องไห้ในห้องน้ำบ้างและหลังจากนั้นเรื่อยๆหนูไม่ค่อยพูดกับพวกเขาและหลังเลิกเรียนหนูจะรีบเข้าห้องนอนค่ะเพราะหนูคิดว่าอยู่แบบนี้สบายใจที่สุดแล้ว พอหนูม.2 หนูก็โดนด่าโดนว่าบ้าง หนูเข้าใจนะคะว่าบางครั้งหนูทำให้ป้าไม่พอใจหรือขัดใจป้าแต่เขาพูดแรงกับหนูทุกครั้ง สำหรับคนอื่นอาจจะไม่แรงแต่สำหรับหนูมันแรงค่ะแล้วหนูก็เสียความรู้สึกมาก ๆ มันเป็นมาอย่างนั้นเรื่อยๆ และมาม.2เทอม2 หนูลองสูบพอตค่ะเพราะพอหนูสูบแล้วหนูสบายใจหนูแอบสูบมาประมาณเกือบ1เทอมได้ตอนนั้นหนูติดมากๆถอนเงินในบัญชีไปเกือบครึ่งหมื่นเพื่อสูบค่ะและหนูก็มารู้ว่าน้องชายคนกลาง(แทนว่าเชื่อเหนือนะคะ)หนูก็สูบกับเพื่อนที่โรงเรียนค่ะ ตอนนั้นเหนืออยู่ป.6 หนูให้เหนือยืมเครื่องไปสูบค่ะแล้วสักพักเหนือก็โดนครูจับได้แล้วย่ากับป้าก็มาคุยค่ะแล้วเหนือก็พูดว่าได้เครื่องมาจากหนูแล้วเขาก็เรียกหนูไปคุยค่ะหลังจากนั้นรู้สึกว่าครอบครัวหนูดีกับหนูสักพักใหญ่ๆจนม.3 หนูรู้สึกว่าที่ที่หนูอยู่ตอนนี้ไม่ใช่ที่ของหนู หนูรู้สึกเป็นคนนอกค่ะป้ากับลุงพูดแซะหนูนึกขึ้นเรื่อยๆและพอย่าจะซื้อหรือทำอะไรให้หนูในสิ่งที่หนูขอป้าจะชอบมาขัดค่ะ และพูดแซะแล้วใส่อารมณ์ในคำพูดและพูดเสียงดังเสมอ แล้วช่วงนั้นหนูติดเพื่อนมากๆด้วยค่ะเพราะหนูรู้สึกว่าอยู่กับเพื่อนหรือคนที่ไม่ใช่ในครอบครัวหนูมีความสุขมากกว่า หนูพยายามออกไปกินข้าวคนเดียวและไม่พูดกับใครค่ะ แต่พอมามีวันนึงหนูออกไปกินข้าวแล้วป้ามาเจอหนูกำลังกินข้าวเขาพูดแซะหนูออกมาเลยค่ะ เขาพูดว่า‘นึกว่าจะตายคาห้องไปแล้ว’ หนูไม่ตอบป้ากลับแล้วป้าก็พูด‘ก็ปกติเห็นแคร์แต่คนอื่นไม่แคร์คนในครอบครัว’ หนูก็ไม่ตอบเหมือนเดิม ส่วนหลังจากนั้นมาเรื่อยๆ ป้าชอบเปรียบเทียบหนูกับน้องค่ะ เปรียบเทียบทุกอย่างแต่หนูก็พยายามไม่อะไรมาก แล้วพอมีวันนึงหนูทนไม่ไหวจริงๆพอหนูเถียงกลับเขากลับพูดว่า‘ชอบพูดไม่แคร์ความรู้สึกคนอื่น เห็นคนอื่นดีกว่าคนในครอบครัว’ ตอนนั้นหนูเสียใจมากๆแล้วและห่างจากครอบครัวมาเรื่อยๆ แต่พอเจอกันทีไรเขาก็พูดแรงมากกว่าเดิม   มีวันนึงวิชาแนะแนวครูให้กรอกระดับความเครียดที่มันติ๊กถูกน่ะค่ะแล้วผลออกมาของหนูเยอะสุดในห้องแล้วครูเรียกหนูไปคุยแล้วเพื่อนกับครูก็ถามว่าทำไมหนูถึงเครียดที่สุดด้วยเพราะในห้องเพื่อนๆกับครูบอกว่าหนูดูแฮปปี้ที่สุดในห้องแล้ว แล้วอันที่หนูติ๊กสูงสุดคือปัญหาครอบครัว ครูถามว่าทำไมถึงเครียดเรื่องนี้ หนูก็บอกไปว่าน้อยใจที่ป้าชอบเทียบหนูกับน้องบ่อย ๆ แต่หนูไม่ได้บอกหมดว่าหนูโดนอะไรบ้างในครอบครัว แต่พอมาวันนี่วันที่ 14 ก.ย. หนูร้องไห้หนักมาก หนูอยากรีดแขน หนูอยากหนีออกจากบ้าน หนูไม่อยากอยู่ที่นี้ หนูไม่อยากใช้นามสกุลนี้ หนูอยากไปที่ไกลๆ หนูเบื่อที่นี้ หนูอยากมีคนปรึกษาแต่หนูไม่กล้าพอ หนูคิดแบบนี้ทีไรหนูร้องไห้ตลอด หนูอยากย้ายไปอยู่กับแม่แต่หนูก็ไม่กล้าหนูได้แต่คิดและทนอยู่ที่นี้ทุกวัน หนูอยากฆ่าตัวตายแต่หนูก็ไม่กล้าพอขนาดนั้น

เวลาหนูอยู่โรงเรียนหนูมีความสุขมากๆ ยิ้มได้เยอะ  ชอบพูดชอบคุยและมีความสุขที่ได้เจอเพื่อนๆ แต่พอหนูอยู่บ้านหนูรู้สึกเหมือนตายทั้งเป็นเลยค่ะ