(อันนี้แค่หาที่ระบายเฉยๆ)พ่อแม่ของเราปัดความรับผิดชอบในตัวเรา และตอนนี้แม่ของเราก็เป็นโรคจิตเวชเพราะตาที่เสียไปมักจะกดดันให้แม่เราหาเงินไปให้เขาและแม่เราเป็นหนี้พ่อของเราเลยเลิกกับแม่แต่พอแม่ทำความเข้าใจกับพ่อได้พอจะกลับไปคืนดีกันตาก็ไม่ยอมให้คืนดีกัน พอตาเราตายแม่เราก็เปลี่ยนเป็นคนละคนผ่านไป1ปีกว่าๆแม่เราก็ป่วยเป็นโรคจิตเวชแต่แม่ไม่ยอมไปรพ.เพราะแม่คิดว่าตัวเองไม่ได้ป่วย(แม่เราไม่ได้อยู่กับเราแล้วอยู่คนละจังหวัด) เราคิดถึงแม่มากแต่เราชอบอายเวลาที่จะบอกรักแม่เลยไม่ค่อยมีโอกาสได้ บอกรักแล้วตอนนี้นานๆทีแม่จะโทรมาหาเพราะบางช่วงแม่ก็นึกได้เลยโทรมาหา ตอนนี้เราอยู่กับย่า แต่พ่อเราไม่ค่อยส่งเงินมาถึงส่งมาก็ให้ไม่เกิน1500ซึ่งมันไม่พอก็เลยต้องพึ่งย่า ย่าเราเป็นคนที่หัวร้อนง่ายซึ่งเราเป็นคนเก็บตัวและคิดมากก็คิดวนไปวนมาในตอนที่ย่าด่าทุกครั้งทั้งๆที่เราไม่ผิดเวลาย่าไปหัวร้อนกับอะไรมาก็มักจะมาลงที่เราไม่ใช่การกระทำแต่เป็นคำพูดชอบตะคอกและร้องไห้เวลาที่โกรธจัดๆ ส่วนพี่ชายเราก็เรียนไม่จบตกซ้ำชั้นเลยไม่เรียนต่อ งานก็ไม่ทำนอนสบายไม่สนใจอะไรย่าเราตามใจพี่ชายจนไม่ได้มาสนใจเรามากขนาดนั้น ย่าชอบร้องไห้นานๆครั้งแล้วก็พูดว่าทำไมชีวิตกูต้องมาลำบากยันแก่ด้วย ซึ่งตอนเราได้ยินก็ชอบเก็บไปคิดบ่อยๆ เราอายุแค่14เคยคิดว่าจะหางานทำตั้งแต่อายุ12แต่ย่าก็ห้ามไว้ตลอดซึ่งเราก็เข้าใจว่าย่าไม่อยากให้เราซึ่งยังเด็กต้องไปทำงานเพราะย่าก็ทำงานมาตั้งแต่เด็กๆแล้วเราก็สงสารย่าแต่ทำอะไรไม่ได้ แต่ส่วนตัวเราไม่ชอบคนหัวร้อนง่ายพออายุ12ช่วงแรกๆย่าใช้เราบ่อยขึ้นซึ่งเราก็ไม่รู้ว่ามันเป็นเพราะช่วงอายุรึเปล่ามันเลยทำให้เราหัวร้อนง่ายตอนนั้นเราเกลียดตัวเองมากที่ชอบชักสีหน้าตอนโดนใช้งาน ย่าหัดให้เราขับรถตั้งแต่อายุ12ตอนนั้นเรามีเพื่อนมีครั้งนึงย่าใช้ไปซื้อของที่ตลาดตอนขากลับเราลองขับไปที่อื่นเล่นๆตอนนั้นไม่ได้คิดอะไรแต่ดันมีคู่รักคู่นึงขับรถไม่เปิดไฟเลี้ยวเลยชนกัน แต่ดีที่เขาไม่เอาเรื่องตอนที่เราขาหักเรารู้สึกผิดมากคือพอย่ารู้ย่าไม่ว่าอะไรเราตอนนั้นย่าเป็นห่วงเรามากๆแต่ย่าเสียเงินเป็นหมื่นต้องขายทองที่เคยมีเราไม่ได้โทษเพื่อนที่ไม่ห้ามเราเราโทษตัวเองที่คิดจะขับเที่ยวในวันนั้น ตลอดเวลาที่ผ่านมารู้สึกผิดมากๆพอคิดถึงวันนั้นเราก็ชอบคิดมากบ่อยๆเราไม่เคยระบายให้ใครฟังที่ไหนเพราะชีวิตจริงมีเพื่อนน้อยมากและเป็นคนขี้ระแวงไม่กล้าเล่าให้ใครฟังปัจจุบันย่าก็ชอบพูดถึงเรื่องตอนที่เราขาหักบ่อยๆว่าตอนนั้นถ้าเราไม่ทำแบบนั้นย่าก็จะต้องไม่เสียเงินมันทำให้เราชอบกลับมาคิดคนเดียวบ่อยๆพอเวลาว่างๆก็มักจะคิดถึงเรื่องนี้บ่อยมากจนรำคาญตัวเองเรารู้ว่าเราผิดแต่เราก็ไม่รู้จะหาเงินจากไหนเพราะตอนนี้เราอายุแค่14แค่เราคิดถึงเรื่องนี้ก็เกลียดตัวเองแล้วแต่พอมาช่วงนี้ย่าขายของไม่ค่อยได้เขาก็เลยบ่นบ่อยๆเราก็เก็บไปติดบ่อยๆ ชอบรู้สึกว่าตอนนั้นเราไม่น่าทำแบบนั้นเลย แต่ในตอนนี้ถึงเราจะหายขาหักมานานแล้วแต่ย่าก็ยังใช้เหมือนเดิมเราก็รู้สึกหงุดหงิดบ้างเพราะเราทั้งเรียนและกลับบ้านมาก็โดนใช้งานจนเป็นคนไม่ค่อยมีความอดทนเวลาย่าใช้เราเราก็ชอบชักสีหน้าแต่ช่วงนี้เราไม่ค่อยได้ทำแล้วเพราะเวลาทำแบบนี้ทีไรเราก็ชอบเก็บไปคิดแล้วก็รู้สึกผิดตลอด