สวัสดีค่ะอยากมาระบายและแชร์ความเครียดในครอบครัวที่เกิดจากผู้ชายที่เรียกว่าพ่อ
พ่อเราเป็นผู้ชายที่นิสัยเอาตัวเองเป็นที่ตั้ง ตัวเองถูกทุกอย่าง ขี้น้อยใจ พูดไม่คิด ชอบพูดแดกดันคนในครอบครัว
ตั้งแต่เราจำความได้เราเห็นแม่ลำบากมาตลอด ต้องตื่นมาขายข้าวเรากับน้องก็ช่วยงานแม่ตั้งแต่เด็ก
วันธรรมดาต้องตื่นเช้ามาช่วยแม่เตรียมร้าน เสาอาทิตย์ไม่ได้เที่ยวเล่นต้องช่วยแม่ขายของ 
แต่พ่อเราคือตื่นสาย ตื่นมาก็ไปเล่นสนุ๊ก เล่นมวย เย็นกลับมาแม่เราเสร็จจากขายของก็ต้องมาคอยเตรียมหากับข้าวไว้ให้
เป็นแบบนี้ตั้งแต่เราเล็กจนโต เราทั้งสงสารทั้งโมโหแม่ที่ไม่ยอมเลิกกับพ่อไป เราไม่เคยรู้สึกรักเค้าเลย 
เค้าไม่เคยดูแลเรากับน้องเลยค่ะ ไม่อยากพูดกับเค้าด้วยซ้ำเพราะพูดทีไรเค้าก็ขึ้นเสียงใส่อารมณ์ 
พอกินเหล้าเมาก็จะโวยวายเสียงดังว่าลูกไม่รัก ไปพูดกับคนอื่นว่าลูกไม่ดูแล ทั้งๆที่ตัวเองไม่เคยช่วยอะไรคนในบ้านเลย
งานบ้านไม่เคยจับ ไม่ทำอะไรเลยจริงๆ ตัวเองทำของหกก็ไม่แม้แต่จะเช็ด คือเกินคำบรรยายค่ะ
อาศัยใช้เงินมรดกของปู่ย่า ตอนเมาเค้าเคยพูดว่าจะใช้เงินให้หมดไม่เหลือไว้ให้เรากับน้องดูสิว่าใครจะมาดูแลเค้า
ลำเลิกบุญคุณว่าที่แม่เรามีเงินก็เพราะมรดกของปู่กับย่า แต่อยากบอกว่าพ่อเราไม่ได้ให้เงินแม่เลยค่ะ
แม่มีเงินเพราะขายอาหารแล้วก็ปล่อยกู้บ้าง ยอมรับว่าเป็นคนเก่งแต่เรื่องเดียวที่ไม่เก่งคือเลือกผู้ชายคนนี้เป็นสามี
เราเคยบอกให้แม่เลิกกับพ่อแต่เค้าก็ขำๆบอกว่าแก่แล้วเดี๋ยวก็ตาย แต่เค้ายังไม่ตายไง
วันดีคืนดีเรากับน้องก็ต้องมาคอยฟังเค้าทะเลาะกันด่ากัน ประสาทเสียมากค่ะ 
เราเคยคิดอยากให้เค้าตายก่อนแม่ค่ะ แม่เราจะได้มีความสุขบ้าง 
 อิจฉาคนที่มีพ่อดีๆนะคะ เราอิจฉามากเวลาเห็นพ่อที่เค้าแสดงออกว่ารักลูก พ่อเราไม่เคยเลยค่ะ
เค้าบอกเค้าเป็นคนแบบนี้ หมดคำจะพูด 

ก็ประมาณนี้แหล่ะค่ะฟังดูเหมือนไม่มีอะไรมากแต่คนที่เจอแบบนี้มา30กว่าปีมันท้อแท้จริงๆ